Inconsciente coleutivu
Lo inconsciente coleutivu ye un términu acuñáu pol psiquiatra suizu Carl Gustav Jung, quien postuló la esistencia d'un sustratu común a los seres humanos de tolos tiempos y llugares del mundu, constituyíu por símbolos primitivos colos que s'espresa un conteníu de la psique que ta más allá de la razón. Según indicó'l so propiu autor; el conceutu, más allá de la so denominación propia del campu de la psicoloxía, ye asemeyada a otros que se topen presentes nel trabayu de Lucien Lévy-Bruhl, Henri Hubert & Marcel Mauss y Adolf Bastian.
Introducción
[editar | editar la fonte]Lo inconsciente coleutivu transciende lo inconsciente personal, que tamién estudió Sigmund Freud, con quien tuvo rellacionáu Jung nos primeros años del sieglu XX, hasta la rotura por causa de diverxencies alrodiu de ésti y otros aspeutos.
Jung escribió numberoses obres sobre la idea de los arquetipos inconscientes y ancestrales, ente elles Formaciones de lo inconsciente, Psicoloxía y simboloxía del arquetipu, Arquetipos ya inconsciente coleutivu y Psicoloxía y alquimia. Poco primero de la so muerte, aceptó realizar un trabayu de divulgación de les sos idees que se publicóse col títulu d'El home y los sos símbolos. Nesta obra empieza per estremar el signu del símbolu nel llinguaxe humanu. Sostién que'l símbolu ye una pallabra o una imaxe cuando representa daqué más que'l so significáu inmediato y obvio. Nesti últimu casu ye namái un signu. L'aspeutu inconsciente del símbolu nunca ta definíu con precisión nin puede esperase que lo tea. Na midida na que l'arquetipu espresa lo indeterminable, nenguna determinación amestada a la psique consciente va poder suplilo. El fechu de que se refiera a daqué más allá de la razón esplica que les relixones usen un llinguaxe simbólicu y que Jung interesárase poles relixones y la mitoloxía, al puntu de que munchos autores considerarunlu un místicu.
Los arquetipos
[editar | editar la fonte]Les idees de Jung sobre los remanentes arcaicos, a los qu'él llamaba arquetipos o imáxenes primordiales, fueron malinterpretadas en munches ocasiones. Los arquetipos espresen los instintos nun sentíu biolóxicu, pero coles mesmes entienden el llau espiritual. Manifiestense en fantasíes y revelen la so presencia namái per mediu d'imáxenes simbóliques. El conteníu de los suaños ye siempres simbólicu. El términu arquetipu foi entendíu como referíu a motivos o imáxenes mitolóxicos estremaos. Jung encargóse d'esclariar que si fueren estremaos seríen conscientes. Los arquetipos son en realidá un enclín a formar representaciones sobre un modelu básicu qu'afecta emocionalmente a la consciencia. Dellos motivos principales son la ánima, o principiu femenín, y el ánimus, principiu masculín. La solombra ye'l llau inconsciente de la personalidá, mientres el sí-mesmu ye la totalidá, parte consciente ya inconsciente.
L'enclín a les representaciones arquetípicas ye tan evidente nos humanos "como l'impulsu de les aves a formar niales". Nun s'adquier cola educación nin en contautu cola cultura sinón que ye innata y hereditaria. Los arquetipos observense en toles dómines y cultures como manifestación instintiva de la especie, al igual que los instintos tresmitense d'un individuu a otru, surden les fantasíes qu'esos instintos xeneren, según la solombra acompaña al cuerpu. Esti puntu foi motivu de los mayores discutinios.
El simbolismu de la muerte, los demonios, dragones y culiebres, círculos y triángulos, l'ave como símbolu de lliberación y de trescendencia, la pelegrinación, el mitu del héroe y una serie perllarga d'otres figures habiten lo inconsciente coleutivu y constantemente alleguen a la consciencia ensin que sepamos interpretalos, con infinites variantes de formes y detalles. Lo perturbador de los arquetipos ye que nun llegamos a conocelos del tou. Y más perturbador resulta'l fechu de que, entá conocíos, nunca escosen el so significáu. Sicasí, pa Jung, el sentíu d'harmonía consiguise por aciu la unión consciente de los conteníos inconscientes de la mente. Esa ye la función trascendente de la psique", cola que se supera'l yo pa conquistar la plenitú del individuu.
Un exemplu
[editar | editar la fonte]En 1906 Jung cita la fantasía d'un esquizofrénicu paranoide internáu va años.[1] La so enfermedá retrotrayese a la so mocedá y yera considerada incurable. Cursó nuna escuela del Estáu y llegó a trabayar nuna oficina. Nun disponía d'especiales cualidaes nin Jung trataba daquella en mitoloxía nin arqueoloxía.
Ciertu día topó al so paciente de pies al pie de la ventana. Xiraba la cabeza y chisgaba los güeyos a la vista del sol. Al unísonu solicitó del so psiquiatra que repitiera lo mesmo pa ver daqué de suma importancia. Ablucáu de que Jung nun percibiera nada especial, ésti cuestionó-y avera del conteníu suxetivo de la so visión.
Al nun entender absolutamente nada de lo espresao, Jung lliimitose a tomar bona nota del episodiu.[2]
Años más tarde, Jung topó mientres los sos estudios de mitoloxía, un llibru del filólogu Albrecht Dieterich -publicáu en 1910- que contenía un papiru máxicu de la Biblioteca Nacional de París. Nél Dieterich creía afayar una lliturxa mitraica.[3]
Jung decatóse a posteriori de que la edición de 1910 yera la segunda. Esistía una primer edición de 1903. El paciente foi internáu sicasí primeramente a esta fecha.
Ver tamién
[editar | editar la fonte]- Anima mundi
- Complexu (psicoloxía)
- Consciencia coleutiva
- Noosfera