Inducción matemática | |
---|---|
técnica de prueba (es) | |
well-founded induction (en) | |
En matemátiques, la inducción ye un razonamientu que dexa demostrar proposiciones que dependen d'una variable que toma una infinidá de valores enteros. En términos simples, la inducción matemática consiste nel siguiente razonamientu:
La demostración ta basada nel axoma denomináu principiu de la inducción matemática.[1]
Nel Parmenides, de Platón del 370 a.C, quiciabes puede identificase un tempranu exemplu d'una esplicación implícita de prueba inductiva. La más antigua buelga de la inducción matemática puede atopase na demostración de Euclides nel s. iii e.C. sobre la infinitud de los númberos primos y na de Bhaskara I usando'l so métodu cíclicu».
Una téunica reversa, cuntando regresivamente en llugar de ascendentemente, puede atopase na paradoxa sorites, onde s'argumenta que si 1 000 000 de granos de sable formen un montón y removiendo un granu del montón al empar, este sigue siendo un montón, entós, hasta un solu granu (inclusive nengún granu de sable) formaría un montón.
Una demostración implícita de la inducción matemática para secuencies aritmétiques foi introducida por Al-Karaji na so obra Al-Fakhri escrita alredor de 1000 d. C., usáu pa probar el teorema del binomiu y les propiedaes del triángulu de Pascal.
Nengún d'estos antiguos matemáticos explicitó la hipótesis inductiva. Otru casu similar foi'l de Francesco Maurlico nel so Arithmeticorom libri duo (1575), qu'usó la téunica pa probar que la suma de los n primeros enteros impares ye igual a n al cuadráu.
La primer formulación esplícita sobre'l principiu d'inducción foi establecida pol filósofu y matemáticu Blaise Pascal na so obra Traité du triangle arithmétique (1665).[2] Otru francés, Fermat, fai ampliu usu d'un principiu rellacionáu pa una demostración indireuta del descensu infinitu. La hipótesis inductiva foi tamién emplegada pol suizu Jakob Bernoulli y a partir d'entós foi más conocida.
El tratamientu de calter rigorosu y sistemáticu llega solo nel sieglu xix con George Boole, Augustus De Morgan, Charles Sanders Peirce, Giuseppe Peano y Richard Dedekind.
Llamemos a la proposición, onde ye'l rangu.
Depués, demostráu esto, concluyimos por inducción, que ye ciertu pa tou natural .
La inducción puede empezar por otru términu que nun seya , digamos por . Entós va ser válidu a partir del númberu , esto ye, pa tou natural .
va probase que la siguiente declaración P (n), que se supón válida pa tolos númberos naturales n.
P (n) da una fórmula pa la suma de los númberos naturales menores o igual a n. La prueba de que P (n) ye verdadera pa tolos númberos naturales procede como sigue.
Base: Amuésase que ye válida pa n = 1.
con P(1) tiense:
Nel llau esquierdu de la ecuación, l'únicu términu ye 1, entós el so valor ye 1.
ente que'l términu derechu, 1·(1 + 1)/2 = 1.
Dambos llaos son iguales, n = 1. Entós P(1) ye verdadera.
Pasu inductivu: Amosar que si P(k) ye verdadera, entós P(k + 1) ye verdadera. Como sigue:
Se asume que P(k) ye verdadera (pa un valor non específicu de k). Débese entós amosar que P(k + 1) ye verdadera:
usando la hipótesis d'inducción P(k) ye verdadera, el términu esquierdu puede reescribise:
Desenvolviendo:
amosando de fechu que P(k + 1) ye verdadera.
Puesto que se realizaron los dos pasos de la inducción matemática tantu la base como'l pasu inductivu, la declaración P ( n ) cumplir pa tou númberu natural Q.Y.D.
La validez de la inducción matemática ta basada nel principiu de bona ordenación de los conxuntos de númberos enteros non negativos.
Tou conxuntu d'enteros non negativos tien un elementu mínimu.
De cutiu utilízase esta propiedá direutamente nes demostraciones. [3]
Usa la propiedá del bon orde pa demostrar el algoritmu de la división, recuerda que l'algoritmu de la división diz que si a ye un númberu enteru y d ye un enteru positivu, entós hai dos únicos enteros c y r tales que 0rd y a=dc+r.
Solución: Sía S el conxuntu de los enteros non negativos de la forma a-dc, onde c ye un enteru. Esti conxuntu nun ye vacíu, porque como vemos -dc puede engrandase tanto como queramos, eso si, tomando c como un númberu enteru que nun seya negativu con un valor absolutu que seya grande, pola propiedá del bon orde, S tien mínimu un elementu r=a-dc0.
L'enteru r nun puede ser negativu, tamién imaxinamos que rd, de nun ser asina, habría un númberu que nun sería negativu menor en S. Poro, esisten los enteros c y r', 0rd.