Jack London, probablemente nacíu como John Griffith Chaney (12 de xineru de 1876-22 de payares de 1916),[3][4][5] foi un escritor d'Estaos Xuníos, autor de Colmillo Blanco, The Call of the Wild y otros cincuenta llibros.
Clarice Stasz y otros biógrafos creen que'l padre biolóxicu de Jack London foi l'astrólogu William Chaney.[6] Chaney foi un personaxe distinguíu de l'astroloxía; según Stasz: "Dende'l puntu de vista de los astrólogos más serios de güei, Chaney ye una gran figura que camudó la práutica de la charlatanería escontra un métodu más rigorosu".
Jack London nun supo de la supuesta paternidá de Chaney hasta'l so maduror. En 1897 escribiólu a Chaney y recibió una carta d'él onde indicaba: "Nunca contraxi matrimoniu con Flora Wellman", y que yera "impotente" mientres el periodu que vivieron xuntos; poro, "nun puedo ser el to padre".
Nun ye posible afirmar si'l matrimoniu foi llegalizáu, una y bones la mayoría de los documentos civiles de San Francisco fueron destruyíos nel terremotu de 1906. Por ello, nun se sabe con certidume'l nome qu'apaecía nel certificáu de nacencia. Stasz esclaria que nes sos memories Chaney referir a la madre de Jack London, Flora Wellman, como "esposa". Stasz tamién fai fincapié nun anunciu nel cual Flora referir a sigo mesma como "Florence Wellman Chaney".
Jack London nació en San Francisco (California). Esencialmente se autoeducó, procesu que llevó a cabu na biblioteca pública de la ciudá lleendo llibros. En 1883 atopó y lleó la novela Signa de la escritora Ouida, que rellata cómo un mozu llabrador italianu ensin estudios escolares algama fama como compositor d'ópera. London atribuyó-y a esti llibru la inspiración pa empezar el so llabor lliterariu.[7]
En 1893, embarcar na goleta Sophia Sutherland, que partía a la mariña de Xapón. Cuando tornó, el país taba somorguiáu nel llerza de 1893 y Oakland azotáu por disturbios llaborales. Dempués de trabayos agotadores nun molín de yute y nuna central llétrica del ferrocarril, en 1894 xunir a la Kelly's industrial army, una marcha de paraos en protesta a Washington, y empezó la so vida de vagamundu.
En 1894, pasó trenta díes na penitenciaría de Erie County en Buffalo (Nueva York) por vagabundeo. En The Road, escribió:
La manipulación del home foi a cencielles unu de los menores horrores non aptos de mención, pa evitar ofienses morales, de la penitenciaría de Erie County. Digo que nun ye 'aptu de mención'; y en xusticia tengo de dicir tamién 'inconcebible'. Yeren inconcebibles pal mio hasta que les ví, y nun yera un mocín con al respective de la vida y los terribles abilsos de la degradación humana. Riquir d'una cayida en picáu considerable p'algamar lo más baxo de la penitenciaría de Erie County, y facer pero raspio nidiu y chistosamente lo superficial de les coses tal como les vi ellí.
Dempués de delles esperiencies como vagamundu y marineru, London tornó a Oakland, onde allegó a la Oakland High School, contribuyendo con dellos artículos pa la revista de la secundaria, The Aegis. La so primer publicación foi "Typhoon off the coast of Japan", onde rellató les sos esperiencies como marín.
Jack London deseyaba entrar desesperadamente a la Universidá de California y, en 1896, dempués d'un branu d'estudiu intensu, facer; pero los problemes financieros obligar a dise en 1897 y nunca se graduó. Kingman diz que "nun hai nengún antecedente de qu'escribiera pa publicaciones estudiantiles" ende.[8]
En 1889, London empezó a trabayar de dolce a dieciocho hores al día na enlatadora Hickmott. Buscando una salida del so penosu trabayu, pidió un préstamu a la so madre adoptiva , Jennie Prentiss, y mercó la goleta Razzle-Dazzle a un pirata ostreru llamáu French Frank, convirtiéndose nun ostreru de la mesma. Nel cantar folk John Barleycorn declara robar a Mamie, la señora de French Frank.[9][10] Dempués de dellos meses el so goleta estropiar ensin posibilidá de reparu. Camudóse al llau de la llei y fíxose miembru de la Patrulla Pesquera de California.
Mientres vivía na so casa de campu arrendada en Llagu Merritt (Oakland), London conoció al poeta George Sterling y convirtiéronse en bonos amigos. En 1902 Sterling ayudó a London a atopar una casa cerca de la suya en Piedmont, California. Nes sos cartes London referir a Sterling como "griegu" por cuenta de la so ñariz y perfil clásicu, y roblar col seudónimu "Llobu". London referir a Sterling como Russ Brissenden na so novela autobiográfica Martin Eden (1909) y como Mark Hall en El valle de la lluna (1913).
Tiempu dempués, Jack London estremar en diversos campos, teniendo dellos intereses y una biblioteca personal de 15.000 volúmenes.[11]
El 25 de xunetu de 1897, London y el so cuñáu James Shepard zarparon pa xunise a la fiebre del oru de Klondike onde ambientaría les sos primeres histories importantes. Sicasí, el tiempu que pasó en Klondike foi perxudicial pa la so salú y, al igual que munchos otros que trabayaben mal alimentaos nos xacimientos d'oru, desenvolvió escorbutu. Les sos melles enchiéronse, provocando la perda de los sos cuatro dientes fronteros, sufría constantes dolores nel cadril y los músculos de les piernes, y la so cara cubrir de llagues. Afortunadamente pa él y tolos que taben cayendo enfermos, el padre William Judge, "el santu de Dawson", abriera un abellugu en Dawson que-yos facilitaba abrigu, comida y delles medicines.
London sobrevivió les dures condiciones de Klondike, y esta llucha contra la muerte inspiró la que de cutiu ye catalogada como la so meyor historia curtia: "To Build a Fire". La famosa versión d'esta historia foi publicada en 1908, pero enantes publicárase una totalmente distinta en 1902. Llabor, nuna antoloxía, diz que "comparar los dos versiones ye de la mesma una lleición instructiva no qu'estrema un trabayu artísticu lliterariu estupendu d'una bona historia pa neños".[12] La historia trata sobre un terco ya inútil buscador d'oru qu'ignorando los peligros de la naturaleza, a la fin muerre conxeláu por nun ser capaz de faer una simple fogata. London podría identificase col personaxe, y tuvo de guardar actos paecíos na vida real mientres taba en Klondike.
Los sos terratenientes en Dawson fueron dos inxenieros en mines llamaos Marshall y Louis Bond, que estudiaron en Yale y Standford. El so padre, (Xuez Federal) "Judge" Hiram Bond, foi un ricu inversionista de la minería. Los Bonds, especialmente Hiram, yeren republicanos activos. Nel diariu de Marshall Bond méntense les amistoses lluches verbales sobre temes polítiques como un pasatiempu.
Jack dexó en Oakland a un creyente del trabayu éticu con conciencia social y conocencies socialistes y convirtióse nun partidariu activu del socialismu. Tamién concluyó que namái la so fe d'escapar de la trampa del trabayu foi consiguir una educación y "vender los sos pensamientos". Mientres tola so vida vio la escritura como un negociu, el so pasaporte de salida de la probeza, y esperaba una forma de llevar la riqueza al so propiu xuegu.
Cuando tornó a Oakland en 1898, empezó a lluchar seriamente pa entrar na impresión, una llucha memorable descrita na so novela Martin Eden. La so primer historia publicada foi To the Man On Trail. Cuando The Overland Monthly ufiertó-y namái 5 dólares por ella—y tardó en paga-y—Jack London averar a un puntu nel que plantegó abandonase la so carrera lliteraria. Nes sos propies pallabres, "lliteral y literariamente fui salváu" cuando The Black Cat (n'español "El Gatu Negru") aceptó la so novela "Un millar de muertes" pagándo-y por ella 40 dólares—"el primer dineru que recibí por una historia".
Jack London foi afortunáu mientres la so carrera lliteraria. Empezó a cencielles con nueves teunoloxíes d'impresión que dexaben la producción de revistes de baxu costu. Esto resultó nuna revolución pa les revistes populares dirixíes a un ampliu públicu, y un mercáu fuerte pa les histories curties de ficción. Nel añu 1900, ganó aproximao 2.500 dólares coles sos histories, l'equivalente a unos 75.000 dólares anguaño. La so carrera taba empuesta escontra l'ésitu.
Ente les obres que vendió a les revistes atopaba la historia curtia conocida indistintamente como "Batarde" y "Diable" en dos ediciones de la mesma y básica historia. Un cruel francu-canadiense que maltrata al so perru. El perru como vengación provóca-y la muerte. London foi criticáu por representar a un perru como la encarnación del mal. Cuntaría de delles de les sos crítiques que les aiciones del home son la causa principal del comportamientu de los sos animales y que lo amosaría na so próxima historia curtia.
La pequeña historia pal periódicu Saturday Evening Post titulada "La llamada de la selva" foi daqué llarga. La historia empieza nun Estáu de Santa Clara y representa un perru encruz de San Bernardo y Shepard llamáu Buck. Ello ye que la primer escena ye una descripción de la granxa de la familia Bond y Buck ta basáu nel perru que-y foi emprestáu en Dawson polos sos terratenientes. London visitó a Marshall Bond en Calirfornia atopándose de nuevu con él nuna conferencia política que tuvo llugar en San Francisco en 1901.
Jack London casóse con Bess Maddern el 17 d'abril de 1900, el mesmu día que The Son of the Wolf foi publicáu. Bess fuera parte del so círculu d'amigos mientres dellos años. Stasz diz "Dambos reconocieron públicamente que nun se casaben por amor, pero sí por amistá y pola creencia de que concebiríen fíos fuertes".[13] Kingman diz "ellos atopábense a gustu xuntos... Jack dexara claro a Bessie que nun la amar, pero que-y gustaba lo suficiente pa tener un matrimoniu satisfactoriu".[14]
Mientres el matrimoniu, Jack London siguió la so amistá con Anna Strunsky, co-escribiendo The Kempton-Wace Letters, una novela epistolar oldeando'l romanticismu con un amor científico. Anna, escribiendo les cartes de "Dane Kempton", demostraba un puntu de vista románticu frente al matrimoniu, ente que Jack, qu'escribía les cartes de "Herbert Wace", amosaba un puntu de vista científicu, basáu nel Darvinismu y les meyores provocaes na descendencia que podía producise. Na novela, el so personaxe ficticiu oldea dos muyeres que London conocía:
[La primera yera] una lloca, lasciva criatura, maraviyosa, inmoral y llena de vida hasta'l cantu. La mio sangre palpita caliente inclusive agora que la vuelvo a esconxurar ... [La segunda yera] una muyer de pechos sobeyosos, la madre perfecta, fecha primordialmente pa reconocer l'agarre de los llabios d'un fíu. Yá sabes, esi tipu de muyer. "Les madres de los homes", llamar. Y por tanto tiempu esisten esta clase de muyeres na tierra, quiciabes tengamos de caltener por dichu tiempu la fe na grana de los homes. La lasciva yera la pareya sexual, pero esta yera la muyer madre, la postrera, más grande y sagrada na xerarquía de la vida.[15]
Wace declara:
Propongo ordenar les mios aventures amoroses d'una forma racional... Porque caso con Hester Stebbins. Nun toi impulsáu pola llocura sexual arcaica de la bestia, nin pola llocura romántica obsoleta del home antiguu. Contraigo enllaz y la razón dizme que ta sofitáu na salú, na sensatez y la compatibilidá. El mio intelectu va esfrutar d'esti enllaz.[16]
Analizando'l porqué del "foi impulsáu escontra la muyer", tien la intención de casase, Wace diz:
Foi la vieya Madre Naturaleza la que llora pola nuesa causa, cada home y muyer, pa la proxenie. El so únicu y eternu llamentu: ¡PROXENIE! ¡PROXENIE![17]
Na vida real, el nome cariñosu de Jack pa Bess yera "Mama-Neña" y el de Bess pa Jack yera "Papi-Neñu".[18] La so primer fía, Joan, nació'l 15 de xineru de 1901, y la segunda, Bessie (más tarde llamada Becky), el 20 d'ochobre de 1902.
A cuerpu de semeya nes imáxenes del álbum de semeyes, reproducíu en parte na memoria de Joan London, "Jack London y Les sos Fíes", publicáu póstumamente, amuesa la felicidá inconfundible de Jack London y l'arguyu nes sos fíes. Pero'l mesmu matrimoniu poner a prueba de forma continua. Kingman, en 1979, diz qu'en 1903 "la rotura... yera inminente... Bessie yera una bona muyer, pero yeren extremamente incompatibles. Nun quedaba nada d'amor. Inclusive la compañía y el respetu esmuciérase dempués del matrimoniu". Sicasí, "Jack siguía siendo atentu y xentil con Bessie, inclusive cuando Cloudsley Johns foi convidáu na so casa en febreru de 1903 nun abarruntó la rotura del so matrimoniu".[19]
D'alcuerdu a Joseph Noel, 1940, "Bessie yera la madre eterna. Vivía primero pa Jack, correxía los sos manuscritos, ayudába-y cola gramática, pero cuando nacieron les sos fíes ella vivió por elles. Este foi'l so gran honor y el so primer error garrafal". Jack quexar a Noel y George Sterling que "ella ye devota hasta la pureza. Cuando-y digo que la so moralidá ye solo la evidencia d'una presión baxa del sangre, ódiame. Venderíame xunto colos mios fíos pola so maldita pureza. Esto ye tarrecible. Cada vez que tornó dempués de tar fora de casa per una nueche, ella nun me dexa tar na mesma habitación qu'ella sacantes que nun haya más remediu".[20]
El 24 de xunetu de 1903, Jack London díxo-y a Bessie que se colaba y díbase de casa; mientres 1904 Jack y Bess axustaron los términos del divorciu, y el fallu foi concedíu'l 11 de payares de 1904.[21]
Jack London foi acusáu de plaxu en numberoses ocasiones mientres la so carrera. Yera vulnerable non solo porque fuera un escelente y esitosu escritor, sinón tamién por cuenta de los sos métodos de trabayu. Nuna carta a Elwyn Hoffman escribió "espresión, como sabes —conmigo— ye muncho más fácil que la invención". London facer con argumentos d'histories curties y noveles del nuevu Sinclair Lewis y usaba incidentes qu'apaecíen en retayos de periódicu como material sobre'l que basar les sos histories.
Egerton R. Young declaró que La llamada de la selva tomar del so llibru My Dogs in the Northland. La respuesta de London foi reconocer usala como fonte; declaró escribilu una carta a Young pa estima-y lo.
En xunetu de 1902, dos pieces de ficción apaecieron nel mesmu mes: Moon-Face de Jack London nel San Francisco Argonaut y The Passing of Cock-eye Blacklock de Frank Norris, en Century. Los periódicos fixeron comparances paraleles de les histories, que London definía como "abondo distintos nel tratamientu, [pero] patentemente iguales en fundación y motivación". Jack London esplicó que dambos escritores basaron les sos histories nel mesmu fechu apaecíu na prensa. Arriendes d'ello, afayóse qu'un añu enantes, un tal Charles Forrest McLean publicara otru rellatu de ficción basáu nel mesmu incidente.
En 1906 el periódicu New York World publicó columnes "terriblemente paraleles" qu'amosaben d'una parte dieciocho pasaje del rellatu de London llamáu Love of Life y por otra pasaxes similares del artículu de non ficción de Augustus Biddle y J. K Macdonald tituláu Lost in the Land of the Midnight Sun (n'español "Perdíu na tierra del Sol de Medianueche"). Según Joan London, fía de London, el paralelismu "[demostráu] más allá de la entruga de si Jack había reescritu puramente'l rellatu de Biddle". (Jack London de xuru oxetaría alrodiu de la pallabra "puramente".) En respuesta, London alvirtió que'l mundu nun lu acusó de "plaxu", solo de "identidá temporal y de situación", pa lo cual "declaróse culpable" definitivamente. London reconoció l'usu del rellatu de Biddle, citando otres numberoses fontes qu'usara, y afirmó «Yo, nel cursu de faer xirar la mio vida del periodismu escontra la lliteratura, usé material proveniente de delles fontes les cualos fueren coleccionaes y narraes por homes que fixeron tornar los aspeutos de la vida en periodismu».
L'incidente más seriu envolubró al capítulu 7 de El talón de fierro, tituláu "La visión del obispu". El capítulu foi casi idénticu al ensayu irónicu de Frank Harris, publicáu en 1901, tituláu "L'obispu de Londres y la moralidá pública". Harris indignóse y suxirió que tendría de recibir la sesentava parte de los beneficios llograos por El talón de fierro, el problemáticu material que constituyía aquella fraición de la novela completa. Jack London aportunó qu'él copiara una reimpresión del artículu'l cual apaeció nun periódicu estauxunidense, y creyer como les pallabres genuínas pronunciaes pol Obispu de Londres. Joan London definió esta defensa como "poco convincente, efeutivamente".[22]
En 1910, Jack London mercó un ranchu de 1.000 acres (4 km²) en Glen Ellen, nel condáu de Sonoma, California, por 26.000 dólares. Escribió que "Dempués de la mio muyer, el ranchu ye la cosa más querida nel mundu pa mi". Deseyaba desesperadamente que'l ranchu convertir nuna empresa de negocios d'ésitu. Escribir, siempres una empresa comercial con London, convertiríase agora más cercana escontra un final: "Escribo un llibru pola razón d'añader trescientes o cuatrocientes acres [1 or 2 km²] más al mio magníficu estáu". Dempués de 1910, les sos obres lliteraries fueron na so mayoría composiciones lliteraries de probe calidá escrites rápido pa faer dineru, escrites pola necesidá d'apurrir ingresos pal ranchu. Joan London escribe "Pocos críticos fadiábense siquier n'evaluar el so trabayu seriamente, yera obviu que Jack nun se diba esforciar más".
Clarice Stasz escribe que London "llevara dafechu al corazón la visión, espresada na so ficción agraria, de la tierra como la versión más cercana del edén na Tierra... estudió él mesmu manuales d'agricultura y tomos científicos. Concibió un sistema de ranchu que güei sería emponderáu pola so sabiduría ecolóxica". Taba arguyosu del primer silu de cementu en California, que diseñó él mesmu a partir d'una granxa de gochos circular. London esperaba afaer la sabiduría de l'agricultura asiática sostenible a los Estaos Xuníos.
El ranchu foi, por munches midíes, un fallu colosal. Los observadores atentos tales como Stasz trataron los sos proyeutos como potencialmente facederos, y atribúin el so fallu a la mala suerte o a ser pioneru pa la so dómina. Los observadores menos atentos como Kevin Starr suxeren que foi un mal xestor, distrayíu por otros negocios y perxudicáu pol so alcoholismu. Starr fai notar que London tuvo ausente nel so ranchu per añu y mediu ente 1910 y 1916, y diz "Gustába-y la parafernalia del poder de directivu, pero nun poner atención a los detalles... Los trabayadores de London rir de los sos esfuercios de xugar a ser un rancheru y consideraron que yera'l hobby d'un home ricu".
El ranchu ye anguaño un puntu de referencia históricu nacional nos Estaos Xuníos.
Jack London fíxose socialista a la edá de 20 años. Primeramente, había estáu teníu d'un optimismu reprimíu'l cual venía de la so salú y la so fuercia, actuando de forma individual, trabayando duru y viendo al mundu como daqué bonu. Pero tal como detalla nel so ensayu, "Como me convertí en socialista", los sos puntos de vista socialistes empezaron cuando s'abrir los sos güeyos a los miembros de lo más baxu del foso social. El so optimismu ya individualismu perdieron intensidá, y xuró que nunca más trabayaría más duru de lo necesario. Escribe que'l so individualismu foi machucáu, y que renació un socialista. London xunióse primero al Partíu Socialista Llaboral n'abril de 1896. En 1901, abandonó dichu partíu y xunióse al nuevu Partíu Socialista d'América. En 1896 el periódicu llamáu San Francisco Chronicle publicó una historia sobre'l London de 20 años que nel City Hall Park d'Oakland y de nueche, dio una charra alrodiu de socialismu al ensame rexuntáu—una actividá pola cual foi arrestáu en 1897. Foi presentáu como alcalde d'Oakland en dos causes: en 1901, resultando non escoyíu al recibir 245 votos y en 1905, ameyorando'l so porcentaxe de votos (981 votos) pero ensin algamar el so oxetivu. London fixo una xira pel país conferenciando sobre socialismu nel añu 1906 y publicó coleiciones d'ensayos que la so temática yera'l socialismu (La guerra de les Clases, 1905; Revolución y otros Ensayos, 1910).
De cutiu despidíase nes sos cartes cola frase "El vuesu pa la Revolución" (n'inglés Yours for the Revolution).[23]
Stasz fai notar que "London consideraba a los Wobblies (miembros de Industrial Workers of the World, n'español Trabayadores Industriales del Mundu) como una adición bien recibida a la causa socialista, anque nunca se-yos xunió nes pretensiones poles qu'establecíen emplegar el sabotaxe".[24] Menta un alcuentru personal ente London y Big Bill Haywood en 1912.[25]
Rescampla un puntu de vista socialista nes sos obres, más notable si quepe na so novela El talón de fierro. El socialismu de Jack London venía del corazón y de la so esperiencia na vida, y non de la teoría o del socialista intelectual.
Nos sos años nel ranchu Glen Ellen, London sintió un llixeru sentimientu ambivalente escontra'l socialismu. Tenía un estraordinariu ésitu financieru como escritor, y quería desesperadamente algamar el mesmu ésitu col so ranchu Glen Ellen. Quexóse alrodiu de los "ineficientes trabayadores italianos" nel so emplegu. En 1916, arrenunció al capítulu que constituyó na so vida Glen Ellen nel partíu socialista, pero declaró categóricamente que lo faía "por cuenta de la so falta de fueu y llucha, y la perda d'énfasis na llucha de clases".
Nuna semeya poca favorecedor de los díes de Jack London nel ranchu, Kevin Starr en 1973 referir a esti periodu como "post socialista" y diz que "... alredor de 1911 ... London taba más aburríu de la llucha de clases que lo que quería almitir". Starr caltién que'l socialismu de London "siempres tuvo un carís elitista nél, y una bona postura d'alcuerdu". Gustába-y xugar a ser un intelectual de la clase trabayadora cuando yera apoderáu a los sos propios propósitos. Convidáu a una casa prominente d'El Piamonte, llevaba una camisa de franela, pero, según comentó daquién ellí, la chapa que llevaba London en solidaridá cola clase trabayadora "paecía como si fuera especialmente llavada pa la ocasión". Mark Twain dixo "sirviríalu a London pa faer que la clase trabayadora tomara'l control de les coses. Tendría que llamar a la milicia pa recoyer los sos derechos d'autor".
Nos sos Memories de Lenin (1930), la so muyer, Nadezhda K. Krupskaya, afirma que dos díes enantes de la so muerte lleó Amor a la Vida al so home, Vladimir Ilyich Lenin.
London compartió la esmolición de munchos californianos pola inmigración asiática y el denomináu peligru mariellu, qu'utilizó como títulu d'un ensayu qu'escribió en 1904.[26]
Esta tema foi tamién oxetu d'una historia qu'escribió en 1910, titulada The Unparalleled Invasion.[27] Ambientada en 1976, London describe una China con sobrepoblación que conquista y coloniza los países vecinos, cola eventual pretensión de tomar el mundu enteru. Les naciones occidentales respuenden bombardiando China con decenes de les enfermedaes más infeicioses. El xenocidiu, que se describe con bastante detalle, ye descritu a lo llargo de tol llibru como xustificáu y "la única solución posible al problema de China", y en nengún llugar espresa nenguna oxeción. Sicasí, munchos de los cuentos de London destaquen pola so semeya empático de personaxes mexicanos, asiáticos y ḥawaianos. Na so correspondencia de la guerra ruso-xaponesa, según la so novela inconclusa "Cherry", amuesa gran almiración poles costume y capacidaes xaponeses.
Mientres la so curtia vida, London tuvo numberosos intereses, ente los que s'atopaba'l boxéu. L'escritor realizó dellos trabayos como corresponsal cubriendo los principales afitaos pugilísticos d'empiezos del sieglu XX. El mayor d'ellos foi la llamada 'Engarradiella del Sieglu' qu'enfrentó en 1910 a Jack Johnson -negru y d'estremada mala reputación- contra James Jeffries, favoritu del públicu blancu y némesis plantegada pola prensa de la dómina. El combate acabó con victoria por KO del campeón negru, púgil al que London acusara mientres la previa del alcuentru con términos racistes.
Pero amás, London treslladó la so pasión pol boxéu a la lliteratura, escribiendo una serie de cuentos que sería publicaos sol títulu 'Knock Out: trés histories de boxéu'.
La muerte de Jack London ta llena de discutiniu. Munches fontes antigües describir como un suicidiu, y dalgunes inda lo faen.[28] Sicasí, esto paez presentase como un rumor, o como una especulación sofitada nos incidentes que tienen llugar nes sos escritures ficticies. El so certificáu de muerte establecía la causa nuna uremia. Morrió'l 22 de payares de 1916. Sábese que sufría un dolor estremu y que taba tomando morfina, y ye posible qu'una sobredosis de morfina, accidental o apostada, pudo contribuyir. Clarice Stasz, nuna biografía encapsulada, escribe "La subsecuente muerte de London, por un ciertu númberu de razones, amuésase como un mitu biográficu desenvueltu, nel cual clasifícase-y como un alcohólicu muyeriegu que se suicidó. Una investigación recién sofitada en documentos de primera mano cuestiona esta caricatura".[29]
El suicidiu apaez nes histories de London. Na so novela autobiográfica Martin Eden, el protagonista suicídase morriendo afogáu. Na so memoria autobiográfica John Barleycorn, declara, como adolescente, zarapicar n'estáu d'enfile, cayendo pela borda a la Badea de San Francisco, "dalgún parllotéu exorbitante cuando baxa la marea encegolóme de secute", y foi al debalu per hores intentando afogase a sigo mesmu, casi consiguiéndolo primero que se-y pasara l'enfile y fuera rescatáu por un pescador. Un fechu paralelu asocede nel desenllaz de The Little Lady of the Big House, nel cual la heroína, enfrentada al dolor d'una firida mortal y intratable causada por un disparu, esperimenta un suicidiu asistíu per mediu de la morfina. Estos fechos nes sos histories probablemente contribuyeron al mitu bibliográficu.
Los restos mortales de Jack London tán soterraos, xunto colos de la so esposa Charmian, nel Parque Históricu Jack London, allugáu en Glen Ellen, California. La tumba simple ta marcada con un morrillu mofosu.