Javier Alva Orlandini

Javier Alva Orlandini
congresista del Perú (es) Traducir

22 payares 2000 - 26 xunetu 2001
← Valentín Paniagua
Eleiciones: Elecciones parlamentarias de Perú de 2000 (es) Traducir
congresista del Perú (es) Traducir

27 xunetu 1995 - 26 xunetu 2000
Eleiciones: Elecciones parlamentarias de Perú de 1995 (es) Traducir
senador de Perú (es) Traducir

27 xunetu 1990 - 5 abril 1992
Eleiciones: Elecciones parlamentarias de Perú de 1990 (es) Traducir
senador de Perú (es) Traducir

27 xunetu 1980 - 26 xunetu 1985
Eleiciones: Elecciones parlamentarias de Perú de 1980 (es) Traducir
ministru del Interior de Perú

Vida
Nacimientu Cajamarca, 11 d'avientu de 1927[1]
Nacionalidá Bandera del Perú Perú
Muerte Lima, 1 de xunu de 2020[2] (92 años)
Familia
Hermanos/es Miguel Alva Orlandini
Estudios
Estudios Colexu Seminariu San Carlos y San Marcelo
(1941 - 1945)
Universidá Nacional Mayor de San Marcos
(1946 - 16 xineru 1953) : derechu, economía
Llingües falaes castellanu
Oficiu políticu, abogáu
Premios
Creencies
Relixón catolicismu
Partíu políticu Aición Popular
Cambiar los datos en Wikidata

Javier Alva Orlandini (11 d'avientu de 1927, Cajamarca – 1 de xunu de 2020, Lima) foi un políticu y abogáu peruanu. Dirixente d'Aición Popular. Foi diputáu (1963-1968), senador (1980-1985; 1990-1992) y congresista de la República (1995-2000); ministru de Gobiernu y Policía (1965-1967); presidente del Senáu (1981-1982); 2º vicepresidente de la República (1980-1985); presidente del Tribunal Constitucional (2002-2005).

Biografía

[editar | editar la fonte]

Fíu de Javier Alva y Alva Blanca Orlandini. El so padre foi abogáu, poeta y senador por Cajamarca (1945-1948).[3]

Cursó la so educación primaria na so ciudá natal; depués pasó a Trujillo, onde cursó la secundaria nel Colexu Seminario San Carlos y San Marcelo (1941-1945).[4]

En 1946 ingresó a la Universidá Nacional Mayor de San Marcos, onde estudió Derechu y Ciencies Económiques. Graduóse de bachiller en Derechu cola so tesis sobre El pactu de preferencia (1952) y recibióse como abogáu'l 16 de xineru de 1953.[4]

Mientres la so dómina d'estudiante universitariu, lluchó contra la candidatura única a la presidencia del xeneral Manuel A. Odría (1950) y foi presidente del Centru Federáu de los Estudiantes de la Facultá de Derechu (1952).[4] Por cuenta de les sos actividaes polítiques, sufrió prisión mientres tres meses en El Frontón.[5]

Foi fundador y presidente del Frente Nacional de Mocedaes Democrátiques (1955), que favoreció la candidatura a la presidencia del arquiteutu Fernando Belaunde Terry nes eleiciones xenerales de 1956, na que quedó en segundu puestu.[3] Dicha agrupación política dio orixe pocu dempués al partíu Aición Popular, que'l so 1º Congresu Nacional Ordinariu realizar en 1957, nel que Alva foi escoyíu miembru del Plenariu. En 1958, el so partíu encargó-y la redaición del proyeutu de la nueva Llei Eleutoral, que foi presentada al Senáu.[6] Depués foi nomáu secretariu d'asuntos eleutorales (1959) y subsecretariu xeneral (1961).[4]

Mientres les eleiciones xenerales de 1962, y na so calidá de personero del so partíu, denunció les presuntes irregularidaes nel procesu, contribuyendo a la so anulación por obra de les Fuercies Armaes.[6]

Nes eleiciones xenerales de 1963, foi escoyíu diputáu por Lima; ente les sos iniciatives llexislatives d'aquellos años figura'l proyeutu de Llei d'Eleiciones Municipales.[3]

Mientres el primer gobiernu de Fernando Belaúnde Terry, foi nomáu Ministru de Gobiernu y Policía en payares de 1965; sicasí, en 1966 el Congresu apellar depués d'un enfrentamientu ente policías y manifestantes en Toquepala, que dexara como saldo un muertu. Alva Orlandini presentóse'l 24 d'ochobre de 1966 ante la Cámara de Diputaos. La so esposición duró 16 hores consecutives, dende les 3.20 de la mañana hasta les 7.20 de la nueche. Finalmente, foi censuráu con 61 votos a favor, 29 en contra y nenguna astención. Depués de la censura, retornó a les sos funciones parllamentaries hasta que'l so mandatu llexislativu foi atayáu pol golpe d'estáu de Juan Velasco Alvarado en 1968.[7][8]

Mientres el gobiernu de Velasco, dedicar al so oficiu d'abogáu, anque tamién siguió faciendo llabores partidarios. El 1 de xunu de 1974, en siendo deteníu por axentes de seguridá del Estáu, foi conducíu al Aeropuertu Internacional Jorge Chávez pa ser deportáu a Buenos Aires, pero negóse rotundamente a encetar l'avión. Producióse una agarradiella coles sos custodios y ante l'escándalu desamarráu, el capitán del avión negar a tresportalo, polo que'l gobiernu decidió unvialo deportáu a Bolivia vía terrestre. Tuvo en La Paz dellos díes. Retornó a Lima vía aérea, pero foi reconocíu nel aeropuertu pola policía, siendo otra vegada unviáu a Bolivia per tierra. Depués pasó a Buenos Aires, y dellí a Guayaquil, pa finalmente retornar clandestinamente al Perú pela frontera, en xunetu del mesmu añu, siguiendo asina la so llucha pola torna de la democracia.[9]

El 2 de setiembre de 1975, el gobiernu de Francisco Morales Bermúdez dio una amnistía a los deportaos políticos. Alva yá se topaba nel Perú dende diba quince meses, de cuenta que, pa él, l'amnistía solo significó'l fin de la so permanencia illegal” nel Perú.[10] En mayu de 1976 realizóse'l 8º Congresu Nacional Ordinariu d'Aición Popular, onde Alva foi escoyíu secretariu xeneral del partíu,[11] cargu qu'exerció hasta 1979.

Nes eleiciones xenerales de 1980, encargar d'entamar la campaña eleutoral de Belaunde, llevándolo al so segundu trunfu presidencial. El mesmu Alva foi escoyíu segundu vicepresidente de la República y senador de la República. Na llexislatura de 1981-1982 presidió'l Senáu y, poro, el Congresu de la República. Ente 1982 y 1985 volvió ser secretariu xeneral del so partíu.[12]

Nes eleiciones xenerales de 1985 postuló a la presidencia de la República, como candidatu gobiernista; acompañar en planchar Manuel Ulloa Elías, como candidatu a la 1º vicepresidencia, y Sandro Mariátegui como candidatu a la 2º vicepresidencia. Quedó en cuartu llugar, col 5% de la votación.[12]

En 1990 foi escoyíu nuevamente Senador de la República. Foi presidente de les Comisiones Especiales qu'ellaboraron el Códigu Penal, el Códigu Procesal Penal, el Códigu d'Execución Penal (1991) y el Códigu Procesal Civil (1992). Producíu'l autogolpe d'Estáu en 1992, convertir n'aportunante opositor del gobiernu d'Alberto Fujimori.[3]

En 1995 foi escoyíu congresista de la República, y como tal, participó na comisión encargada de redactar la Llei Xeneral de Sociedaes y la Llei de Títulos de Valores.[3]

En mayu de 2002 foi escoyíu miembru del Tribunal Constitucional de Perú; y foi designáu Presidente d'esti organismu autónomu dende avientu de 2002 hasta avientu de 2005; depués d'ello siguió siendo maxistráu hasta'l 2007.[3]

De 2009 a 2014 foi presidente d'Aición Popular.[13]

A lo llargo de la so vida recibió numberoses condecoraciones y distinciones, ente elles la Orde del Sol de Perú y la Medaya d'Honor del Congresu de la República. Amás, foi condecoráu pol Exércitu, la Marina, la Fuercia Aérea y la Policía Nacional de Perú; según polos gobiernos d'Arxentina, Brasil, Ecuador y Corea.[3]

Publicaciones

[editar | editar la fonte]
  • Respuesta a la dictadura (1978)
  • Yo Ministru (1993)
  • Ayeri, güei y mañana (1993)
  • Círculu viciosu (1993)
  • Pallabra d'honor (1994)
  • Sí Xuro (1994)
  • L'aición d'inconstitucionalidá nel Perú (2004)
  • Memoria del Presidente del Tribunal Constitucional, 2002-2004 (2004)
  • Memoria del Presidente del Tribunal Constitucional, 2004-2005 (2005)
  • Una voz nes tiniebles (2007)
  • Procesos Constitucionales: Los diez fundamentos (2011).

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Bibliografía

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ URL de la referencia: https://infogob.jne.gob.pe/Politico/FichaPolitico/javier-ernesto-alva-orlandini_historial-partidario_r+6QeDMhvM0=6D. Data de consulta: 21 xineru 2024.
  2. ↑ URL de la referencia: https://elcomercio.pe/politica/javier-alva-orlandini-politico-y-figura-historica-de-accion-popular-fallecio-a-los-92-anos-nndc-noticia/.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 Congresu de Perú (2011). «Javier Alva Orlandini». Consultáu'l 20 d'ochobre de 2017.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Tauro del Pinu, Alberto, «ALVA ORLANDINI, Javier», ALVA ORLANDINI, Javier, 6 (3ª edición), PEISA, ISBN 9972-40-149-9 
  5. ↑ García Belaúnde, 1988, p. 21.
  6. ↑ 6,0 6,1 García Belaúnde, 1988, p. 22.
  7. ↑ García Belaúnde, 1988, páxs. 23-24.
  8. ↑ Gálvez Montero y García Vega, 2016, páxs. 48-49.
  9. ↑ Alva Orlandini, 1993, páxs. 160-169.
  10. ↑ Alva Orlandini, 1993, páxs. 171-172.
  11. ↑ Alva Orlandini, 1993, p. 174.
  12. ↑ 12,0 12,1 García Belaúnde, 1988, p. 25.
  13. ↑ «Javier Alva Orlandini ye'l nuevu presidente de AP». El Comercio. 30 de mayu de 2009. http://archivo.elcomercio.pe/politica/gobierno/javier-alva-orlandini-nuevu-presidente-accion-popular-internes-noticia-293777. 

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]