Plantes perennes; con rizomes reptantes, los entrenudos 1-3 cm; tarmos 40-120 cm x 1.5-4 mm, teretes, llisos, formando manches laxos. Fueyes modificaes en vaines basales 2.5-15 cm; llámines 1-3 mm, rudimentaries, aciculares. Inflorescencia 5-10 x 2-4 cm, seudolateral, xeneralmente con más de 20 flores; bráctea inferior 5-15 cm, cauliforme; bractéoles 1.5-2.5 mm. Tépalos 3.5-5 mm, castañal con costielles medies verdes o grises, payizos na fructificación; estames 6, 1.5-2.5 mm. Cápsula 3.5-4.5 x 1.5-2 mm, elipsoide a ovoide, apiculada, redonda, trígona o 3-llobada, 3-septada. Granes 0.6-0.8 x 0.2-0.5 mm, elipsoides o irregulares.[1]
En delles especies perennes de Juncus ye frecuente'l floriamientu precoz de biltos producíos por rizomas de menos d'un añu d'edá. Nesos casos les inflorescencies suelen ser menores y más compactes que les que producen los biltos de los rizomas más maduros. Esi fenómenu podría esplicar parte de la variabilidá reparada en plantes d'esta especie procedentes d'una mesma llocalidá. Nes poblaciones occidentales de la Península Ibérica (cordal Cantábricu) el tamañu de les inflorescencies ye estadísticamente daqué menor que nes poblaciones orientales (Pirineos y Sierra de Gúdar), onde'l rangu de variabilidá de dichu calter ye mayor. Nes plantes d'inflorescencia contraida, identificaes davezu como J. cantabricus, nunca se repararon frutos maduros nin granes, lo que refuerza la hipótesis de que se trate en realidá de biltos inmaduros producíos por rizomas colonizadores nuevos. Indicóse tamién un menor tamañu de les anteres nes plantes cántabres y en delles turolenses, sicasí les diferencies pueden esplicase pol estáu fenológico del material. Anteres de menos de 1 mm namái se repararon en flores que s'atopaben de primeres de la fase femenina, que los sos estames entá nun algamaren el tamañu definitivu cuando fueron desecaes. La especie rique un estudiu más detalláu en tola so amplia área de distribución.[2]
Juncus: nome xenéricu que remanez del nome clásicu llatín de jungere = , "pa xunir o venceyar", por cuenta de que los tarmos utilizar pa xunir o enxareyar".[3]
balticus: epítetu xeográficu qu'alude a la so llocalización nel Mar Bálticu.