Lactarius alnicola

Lactarius alnicola
Clasificación científica
Reinu: Fungi
División: Basidiomycota
Clas: Agaricomycetes
Orde: Russulales
Familia: Russulaceae
Xéneru: Lactarius
Especie: Lactarius alnicola
G.Stev.
Consultes
[editar datos en Wikidata]
Lactarius alnicola
Carauterístiques micolóxiques
 
Himeniu con llámines
 
El sombreru ye deprimíu
 
 

Les llámines son llibres

o decurrentes
 
El pie ta desnudu
 
La ecoloxía ye micorriza
 
Comestibilidá: non comestible
[editar datos en Wikidata]

Lactarius Alnicola ye una especie de fungu de la familia de cogordes Russulaceae. Los cuerpos de fructificación producíos pol fungu carauterizar por un "sombreru" pegañosa de color vainilla de 20 cm de diámetru que contién un amiestu de tonos mariellos dispuestos en pistes concéntriques discretes. Les llámines, abondo próximes una delas otres, son primeramente ablancazaes y depués conviértense en marrón amarellentao cuando'l fungu algama'l maduror. El tarmu mide hasta 6 cm d'altor y tien manches de color marrón-amarellentáu. Cuando ye cortáu o mancáu, el fungu llibera un látex blancu, que tien un sabor amargoso. El sabor desaxeradamente picante de los cuerpos granibles vuelve a la cogorda non comestible.

El fungu atopar nel oeste d'Estaos Xuníos y Méxicu, principalmente nel estáu de Baxa California. Crez nes asociaciones de micorrizas con diverses especies de coníferes como l'abetu, el pinu y pícea y especies de fueya caduca como'l carbayu y el omeru. Tamién se recoyó na India. Dos variedaes fueron nomaos: pitkinensis, col sombreru y el tueru inferior y conocío a partir de muestres del estáu norteamericanu de Colorado, y pungens, de Michigan, con un golor carauterístico.

Taxonomía

[editar | editar la fonte]

La especie foi descrita orixinalmente por micólogu estauxunidense Alexander H. Smith en 1960 d'una coleición fecha va dos años cerca de llagu Warm, nel estáu norteamericanu d'Idaho. El fungu foi recoyíu per primer vegada d'una corona d'árbol de xéneru Alnus (omeru) con cerca de coníferes y el so epítetu específicu reflexa l'asociación presumida ente estes especies - el términu alnicola, dende'l llatín "Alnus" (el xéneru d'árboles) y "cola" (qu'habita), que significa "vivir con Alnus".[1][2] Darréu, los investigadores afayaron que la especie tien, en realidá, una rellación con coníferes, y non colos omeros como'l so nome indicar.[3] El fungu ye conocíu popularmente nos países de fala inglesa como "milkcap golden" (nata d'oru).[4]

Alnicola Lactarius ye clasificáu na subseición Scrobiculati de la seición Piperites del xéneru Lactarius. Les especies d'esta subseición carauterizar por tener un látex de color blancu o crema d'apariencia "cuayáu" que se vuelve mariellu cuando s'espón al aire y que pueden enllordiar de mariellu la superficie'l cuerpu granible del fungu cuando ta recién cortada. Amás, los cantos son sombreru son peludos, cubiertos con pelos rectos, ríxidos y más delgaos y groseramente tomentosos o llanudos cuando la cogorda ye nueva. Otres especies nesti apartáu inclúin L. subpaludosus, L. delicatus, L. torminosus, L. payettensis, L. gossypinus, L. pubescens, L. resimus y L. scrobiculatus, esta postrera la especie-tipo de la subseición.[5]

Descripción

[editar | editar la fonte]
Les llámines encrúciense cerca del tueru.

El pileu (el "sombreru" de la cogorda) mide de 8 a 20 cm de diámetru. Ye primeramente convexu pero depués abláyase na rexón central, asumiendo la forma d'un embudu nel maduror. Primeramente, el cantu del sombreru ye agazupáu escontra l'interior, y vase llevantando a midida que el sombreru aumenta de tamañu. La superficie del pileu ye pegañosa y mafosa y próximu al marxe hai un marayu de "pelo" xusto debaxo de la capa mafosa. El color de la superficie del sombreru ye de color mariellu-ocre, dacuando con bandes concéntriques de tonos más claros o más escuros; el color vuélvese más pálidu cerca de la vera. Les llámines son adnates (direutamente rellacionaos col tarmu) la resultante (xuníos al tueru y estiéndense a lo llargo del so llargor), estreches y íntimamente cerca unu del otru. Encruciaes cerca del tueru, les llámines son primeramente incurvadas ablancazaes antes de convertise en marrón mariello. Hai munches lamélulas - pequeñes llámines que nun s'estienden dafechu hasta'l tueru.[3][4]

El tueru o estipe mide de 3 a 6 cm de llargu y de 2 a 3 cm d'espesura, casi igual en tola so estensión o en forma de tira a la parte inferior. Ye secu, duru, con una apariencia desigual y una tonalidá ablancazada a crema amarellentada. El tueru ye un principiu sólidu, pero fai buecu nel tiempu. La carne ye gruesa, dura, de color ablancazáu y llixeramente enllordiada de mariellu pálido dempués de que la cogorda sía cortada. Nun tien un golor peculiar, mientres el sabor ye darréu amargu. El látex ye escasu, blancu cuando s'espón al aire ambiente ya inmutable o con un llixeru cambéu de color a mariellu. El mancha de mariellu la carne de la cogorda cuando ye cortada y tien un sabor amargoso.[3] Según el micólogu David Arora, los especímenes rellacionaes con carbayos de les rexones centro y sur de California tien un sabor amargoso más latente.[4] La impresión d'espores (una téunica utilizada na identificación de fungos) puede variar llixeramente de color: los depósitos finos son blancos y los gruesos son más mariellu.[6] El fungu nun se considera comestible por cuenta del so fuerte sabor picante.[7]

Carauterístiques microscópiques

[editar | editar la fonte]
Imaxe microscópica de les espores. Tienen un retículo parcial na superficie.

Les espores miden de 7,5 a 10 por 6-8,5 micrómetru (µm), son elipsoides y afatáu con verrugas y tires estreches que formen un retículo parcial.[3] Les partes prominentes de la so superficie puede algamar hasta 1 micrón d'altor, pero son principalmente nel rangu de 0,3 a 0,6 µm.[6] Les espores son hialinas (tresllúcíes) y amiloides, lo que significa qu'absuerben el yodu cuando se tiñen col reactivu de Melzer. Los basidios, les célules portadores d'espores, cada unu tien cuatro espores y miden 37 a 48 de 8 a 11 micrómetros. La cutícula del sombreru ye una ixocútis (la capa de texíu na superficie d'un fungu fechu d'un hifas xelatinoses) formada por hifes enllastraes qu'algamen de 3 a 5 µm d'estensión.[3]

Variedaes

[editar | editar la fonte]

Na so monografía de 1979 sobre especies América del Norte norteamericanes de Lactarius, Lexemuel Hesler y Alexander Smith nomaron dos variedaes de L. Alnicola. Lactarius var Alnicola. pitkinensis, atopada en zones de coníferes y árboles de la familia Salicaceae en Ashcroft, Colorado, ye bien similar a la variedá principal, pero tien un sombreru con coloración blanca a crema, y un látex que nun camuda de color. Los sos cuerpos granibles son daqué más pequeños, con sombreros d'hasta 10 cm d'anchu y tarmos d'hasta 4 cm de llargor; les sos espores son llixeramente más grandes, midiendo 9-10,5 por 7,5-9 µm. La segunda variedá descrita, la Lactarius Alnicola var. pungens, reportóse solo en montes mistos nel estáu norteamericanu de Michigan. Asemeyar al principal, pero tien una superficie pegañosa que depués seca y un sombreru color ocre a color ocre-amorenáu con centru mariellu-marrón. La magaya ye de color ablancazáu y con un golor acre descritu como "distintu y peculiar".[6]

Especies similares

[editar | editar la fonte]
La especie comestible Cantharellus cibarius puede ser confundida con L. Alnicola.

Los cazadores de cogordes novatos pueden confundir el L. Alnicola cola especie comestible Cantharellus cibarius,[7] que tien con un cuerpu granible en forma de floreru con llámines fuertemente derivaos.[8] Otres especies de Lactarius similares inclúin: L. zonarius, L. payettensis, L. yazooensis, L. olympianus y L. psammicola f. glaber.[9] L. olympianus tamién acomuñáu coles coníferes, y tien un sombreru mariellu-ocre, pero puede ser estremáu pol so tueru, que polo xeneral ta cubiertu de manches.[10] El marxe del sombreru de L. payettensis ye aspru, en cuenta de llisu.[11] L. yazooensis tien un sombreru en "zones" y una carne de sabor desaxeradamente amargoso. Les sos branquies camuden de color bordó maciu a rosado-marrón nel maduror.[12] L. psammicola f. glaber tien una impresión d'espores nun tonu de piel-rosado.[13] Los cuerpos granibles maduros de L. scrobiculatus var. montanus pueden confundise coles de L. Alnicola. Les cogordes tienen un marxe de sombreru llisu, sabor agrio con un látex blancu qu'amodo (mientres dellos minutos) vuélvese mariellu cuando s'espón al aire o enllordiar la carne mariello y nun camuda a "color arcilla" cuando ta estropiáu.[14]

Ecoloxía, hábitat y distribución

[editar | editar la fonte]

Lactarius Alnicola ye una especie ectomicorrícica que participa nuna asociación simbiótica con ciertes especies de plantes. Nesta asociación, les hifes del fungu permean grandes volúmenes de suelu y llogren elementos escasos, especialmente fósforu - que munches vegaes ye un factor limitante pa la crecedera de les plantes - que se tresmiten a la planta en cuenta de productos metabólicos de la fotosíntesis. Les ectomicorrizas que el fungu forma n'asociación con Picea engelmannii tienen conteníu lactífero (célules productores de látex) y pigmentos similares a los cuerpos granibles.[15] Les cogordes crecen en grupos nel suelu baxu aliso y coníferes, xeneralmente apaecen ente xunetu y ochobre. Ye una especie bastante común nel oeste d'Estaos Xuníos y l'estáu mexicanu de Baxa California.[3][9] Otros llugares onde yá fueron rexistraos en Méxicu inclúin Veracruz, Villarreal y Tapia.[16] Les poblaciones nel centru y el sur de California son conocíos por ser acomuñaos con carbayos.[4] Nos Montes Rocosos, el fungu acomuñóse con especies d'árboles subalpinos Picea engelmannii, ente que n'altitúes más baxes ye comúnmente atopada col pinu-canadá (Picea glauca).[17] L. Alnicola ye tamién conocida pola so asociación con Pinus ponderosa y especies del xéneru Pseudotsuga.[18] El fungu tamién se recoyó nel estáu d'Uttarakhand, India.[19]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Hesler LR, Smith AH. (1960). «Studies of Lactarius – II. The North American Species of Sections Scrobiculus, Crocei, Theiogali and Vellus». Brittonia 12 (4):  páxs. 305–60. 
  2. ↑ Gledhill D. (2008). The Names of Plants (n'inglés). Cambridge, Reinu Xuníu: Cambridge University Press, páx. 43. ISBN 0-521-86645-6.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Bessette 2009, pp. 145–46
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Arora D. (1986). Mushrooms Demystified: a Comprehensive Guide to the Fleshy Fungi (n'inglés). Berkeley, Califórnia: Ten Speed Press, páx. 71–72. ISBN 0-89815-169-4.
  5. ↑ Hesler 1979, pp. 237;285–86
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Hesler 1979, pp. 300–04.
  7. ↑ 7,0 7,1 Wood M, Stevens F. «Lactarius alnicola». California Fungi. MykoWeb. Consultáu'l 11 de xunetu de 2010.
  8. ↑ Wood M, Stevens F. «Cantharellus cibarius». California Fungi. Archiváu dende l'orixinal, el 26 de payares de 2015. Consultáu'l 14 de xunetu de 2010.
  9. ↑ 9,0 9,1 Candusso M, Gennari A, Ayala N. (1994). «Agaricales of Baxa California – Mexico» (n'inglés). Mycotaxon 50:  páxs. 175–88. http://www.cybertruffle.org.uk/cyberliber/59575/0050/0175.htm. 
  10. ↑ Evenson VS. (1997). Mushrooms of Coloráu and the Southern Rocky Mountains (n'inglés). Westcliffe Publishers, páx. 79. ISBN 978-1565791923.
  11. ↑ Kuo M. (Febreru de 2011). «Lactarius payettensis» (inglés). MushroomExpert.Com. Consultáu'l 6 de xunu de 2011.
  12. ↑ Bessette 2009, p. 268
  13. ↑ Bessette 2009, p. 222
  14. ↑ Methven AS. (1985). «New and interesting species of Lactarius from California». Mycologia 77 (3):  páxs. 472–72. doi:10.2307/3793204. 
  15. ↑ Kernaghan G, Currah RS, Bayer RJ. (1997). «Russulaceous ectomycorrhizae of Abies lasiocarpa and Picea engelmannii» (n'inglés). Canadian Journal of Botany 75 (11):  páxs. 1843–50. 
  16. ↑ Montoya L, Bandala VM. (1996). «Additional new records on Lactarius from Mexico». Mycotaxon 57:  páxs. 425–50. http://www.cybertruffle.org.uk/cyberliber/59575/0057/0425.htm. 
  17. ↑ Currah RS, Sigler L, Abbott S, Flis A. (1989) Cultural and taxonomic studies of ectomycorrhizal fungi associated with lodgepole pine and white spruce in Alberta. Alberta Forest Development Research Trust Report, Devonian Botanic Garden, Universidade de Alberta.
  18. ↑ Barroetaveña C, Cázares Y, Rajchenberg M. (2007). «Ectomycorrhizal fungi associated with ponderosa pine and Douglas-fir: a comparison of species richness in native western North American forests and Patagonian plantations from Argentina». Mycorrhiza 17 (5):  páxs. 355–73. doi:10.1007/s00572-007-0121-x. PMID 17345105. 
  19. ↑ Mukeriji KG, Manoharachary C. (2010). Taxonomy and Ecology of Indian Fungi (n'inglés). I K International Publishing House, páx. 174. ISBN 978-9380026923.

Bibliografía

[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]