Lars von Trier (nome de nacencia Lars Trier)(30 d'abril de 1956, Kongens Lyngby) ye un direutor de cine y guionista danés. Xunto a Thomas Vinterberg estableció les regles del manifiestu Dogma 95. Destaca primero de too pol so fuerte personalidá creativa y ye consideráu unu de los direutores más innovadores y multidisciplinares del cine actual, a pesar del discutiniu de delles de les sos obres.[26]
Nació en Copenḥague (Dinamarca) el 30 d'abril de 1956.
Lars von Trier foi unu de los creadores de Dogma 95, un movimientu cinematográficu col cual llámase al regresu d'hestories más creíbles na industria fílmica, al usu mínimu de los efeutos especiales.
La so primer película como graduáu de la escuela de cine foi Forbrydelsens Element (L'elementu del crime). A pesar d'algamar una mayor reconocencia con películes como Europa, von Trier consagróse como unu de los direutores de cine más importantes d'Europa en 1996 con Breaking the Waves.
Esta última producción, xunto con Baillando na escuridá (onde actúen la cantante islandesa Björk, l'actriz francesa Catherine Deneuve y el suecu Peter Stormare) y Los fatos o Dogma #2, forma la triloxía Los corazones d'oru. Von Trier vieno preparando una nueva triloxía en redol a los Estaos Xuníos, que la so primer entrega foi Dogville de 2003, onde actúa l'actriz australiana Nicole Kidman. La segunda parte, titulada Manderlay, estrenar en 2005. La tercera entá nun s'estrenó, y el títulu va ser Washington.
Lars von Trier tamién se dedica a la pintura, y unu de los sos cuadros exhibir na última planta del castiellu de Hillerod, en Dinamarca. Reflexa un universu casi monocromático y angustiante, como nes sos películes.
Lars Von Trier se crio nun ambiente de cinéfilos. Consiguió a la edá de 11 años la so primer cámara, una Super 8 cola que filmaba a los sos amigos en producciones caseres y entró na escuela de cine de Copenhague na década de 1980. En 1981 y 1982 ganó dellos premios nel Festival de Cine de Múnich poles sos películes d'estudiante.
En 1983, dempués d'habese graduáu, estrenó'l so opera prima: L'elementu del crime (1984), cola que llogró llamar l'atención nel Festival de Cine de Cannes, onde recibió un premiu por Llogru Téunicu.
Von Trier amestó “von” al so nome cuando'l profesor Gert Fredholm sorprender xunto con otros colegues de cursu, na sala de montaxe, pela nueche, y recordólos que yera hora de cerrar; los alumnos respondieron increpándole hasta ponelo fora de sigo. A los insultos, el profesor respondió diciendo: "sois peores que los niñatos de Sealand", colo que se refería a los fíos de los burgueses de Copenhague. Y xusto dempués afaló-yos a poner un "von" delantre de los sos apellíos, por qu'asina tol mundu reconocer. Los sos compañeros nun-y fixeron casu, pero pa Lars el tener daqué de mancomún colos direutores Erich von Stroheim y Josef von Sternberg atraía-y, y decidió camudar el so nome.
Lars von Trier siguió col so Trilogía Europa en 1987, cola película Epidemic, alrodiu de un direutor de cine interpretáu por él mesmu- que trata de xuntar dineru pa faer una película alrodiu de un virus qu'abrasaba a Alemaña.
Dempués de Medea, realizada pa la televisión danesa en 1988, von Trier remató la so triloxía europea con Europa en 1991, una comedia negra allugada na posguerra de la Segunda Guerra Mundial n'Alemaña. Europa consiguió llamar l'atención de los sos espectadores col usu de superposiciones, proyeición trasera y cambeos dramáticos ente escenes en blancu y negru y color. Retitulada Zentropa pa la versión estauxunidense (para nun ser confundida cola película Europa Europa) Europa dio-y a von Trier la reconocencia cinematográfica. Desilusionáu pol so tercer puestu nel Festival de Cannes, aceptó'l premiu con un agradecimientu al nanu presidente del xuráu Roman Polański.
Lars von Trier siguió esperimentando cola so visión fílmica al traviés d'un proyeutu de filmación llamáu Dimensión, que va constar de segmentos de tres minutos mientres trenta años. Les resultancies d'esta película inda tán por trate.
Remontáu contra'l so pasáu al enterase, al traviés del so padre biolóxicu, de la muerte de la so madre y de que al so padre nun lu importaba von Trier, amás de convertise al catolicismu, terminó col perfeccionismu de la so triloxía europea. Pola so honestidá, almiraba'l trabayu iconoclasta de Carl Theodor Dreyer, cola so castidá artística autoimpuesta. Foi según convirtióse nel coautor de Dogma 95, al llau de Dane Thomas Vinterberg, con quien llanzó un llamáu coleutivu qu'encamienta al regresu d'hestories más creíbles na industria fílmica ensin l'usu de los efeutos especiales y centraes principalmente nun usu téunicu mínimu.
Por esti motivu, les sos películes rodar con cámara al costazu, namái en contaes ocasiones con una cámara fixa. Una de les carauterístiques fundamentales d'esti tipu de películes ye que s'utiliza la llume natural y el tipu d'edición ye imprevistu con delles escenes y tomes, cortaes en mediu del diálogu de los personaxes, que nun encaxar colos tiempos, lo que-yos da un aspeutu documental o informal, pa crear un mayor realismu (sobremanera en momentos críticos), aspeutu que la crítica puede considerar un métodu de abreviación.
En xunu de 1989 Lars von Trier describir a sigo mesmu nuna entrevista como "un murniu danés masturbándose na escuridá ante les imáxenes de la industria del cine". A pesar de que buscaba una audiencia más amplia con películes de fala inglesa, consiguió, gracies al so ésitu, la resurrección del cine escandinavu.
En 1992 Trier fundó'l so propiu estudiu, Zentropa (nome proveniente d'una compañía ferroviaria ficticia na so película Europa).
Lars von Trier tamién dirixó series pa la televisión danesa: The Kingdom (Riget) y The Kingdom II, un par de miniseries, filmaes en 16 milímetros, alrodiu de un hospital embruxáu. La muerte d'Ernst-Hugo Jaregard en 1998 torgó que von Trier realizara la tercer versión de The Kingdom. Seique un rellanzamientu lleváu a cabu pol escritor Stephen King, basáu na serie de von Trier, tituláu Stephen King's Kingdom Hospital, llegue a les pantalles al traviés de la cadena norteamericana ABC.
Pola so película Breaking the Waves, avera del sacrificiu d'una muyer y el so martiriu sexual, destacar cola intervención del cinematógrafu Robby Müller y el surdimientu de la nueva actriz Emily Watson, quien interpretó un papel intensu y de calter simple, von Trier recibió'l Premiu Especial del Xuráu nel Festival de Cine de Cannes. La película taba segmentada en capítulos coloriaos, realizaos pol pintor Pers Kirkeby. Emily Watson recibió una nominación al Óscar a la meyor actriz.
Dempués del ésitu alcanzáu por Celebración, de Vinterberg, von Trier presentó en 1998 el so propiu trabayu de Dogma cola película The Idiots, película rodada en video dixital pola que llogró llamar l'atención al negase a cortar una secuencia de desnudos pa una escena d'orxía y llindase solamente a cubrir los xenitales con barres negres. En 1999 von Trier sintióse ofendíu cuando los productores realzaron los colores artificialmente pal llanzamientu en video, daqué que diba en contra del movimientu del Dogma 95.
En 1999, dempués de ser el productor executivu d'una novela pa la televisión de Dinamarca llamada Morten Korch, embarcar na realización d'un drama musical; foi según en 2000 realizó Dancer in the Dark, pola que recibió la Palma d'Oru en Cannes por Meyor Película y Meyor Actriz pa la cantante islandesa Björk, quien fixo'l papel de Selma, una inmigrante checa que va perdiendo la vista.
Con Dancer in the Dark (Baillando na escuridá) von Trier pudo sorprender nuevamente al públicu col usu de cien cámares dixitales fixes, emplegaes pa les escenes del cantar de Björk I've Seen It All, que trescurren nun tren en movimientu. Per otra parte, el cantar foi nomada a un Óscar al meyor cantar en 2001.
Con Dancer in the Dark, von Trier empecipió la so fixación por Estaos Xuníos, colo qu'empecipió'l so nuevu proyeutu: una triloxía sobre la sociedá estauxunidense. La primera de les películes que conformaría esta triloxía foi Dogville (2003), que se rodó íntegramente nel interior d'un hangar zarráu, con un decoráu mínimu, y con marques nel suelu pa indicar murios y otros elementos d'atrezzo. Nella, l'actriz australiana Nicole Kidman encarna'l papel de Grace, una muyer que ta escapando d'un pasáu misteriosu.
En Manderlay, segunda parte de la triloxía, von Trier lleva a Grace, nesta ocasión interpretada por a l'actriz Bryce Dallas Howard, hasta un plantíu esplotáu por esclavos, y vuelve faer fincapié na vida d'un grupu de personaxes que sufren y son humildaos de cutio por una sociedá individualista impulsada pol egoísmu, el poder y los intereses personales.
Nel Festival de Cannes de 2009 presenta Antichrist, polémica película protagonizada por Willem Dafoe, que recibe dures crítiques poles sos escenes de sexu y automutilación.
La postrera de les películes de la triloxía Estaos Xuníos: tierra d'oportunidaes va ser Washington.
Tocantes a los sos trabayos a partir de 2010, Murria ye un drama psicolóxicu sobre'l fin del mundu, protagonizáu por Kirsten Dunst. La película estrenar nel Festival de Cannes de 2011 con una acoyida bastante bona, a pesar del discutiniu qu'espertaron les declaraciones del direutor danés sobre la so postura con al respective de la ideoloxía nazi.
Von Trier anunció que, dempués de Murria, empezaría la producción de Nymphomaniac, una película sobre l'espertar sexual d'una muyer (interpretada por Charlotte Gainsbourg, quien apaeció tamién en Murria).
Una peculiaridá alrodiu de von Trier ye que tien aviofobia (llerza a volar), y por esti motivu enxamás salió más allá de lo que-y lo dexen les carreteres, lo qu'enzancó'l so trabayu nes ocasiones nes que les sos películes basar en territorios estranxeros como los Estaos Xuníos, pa lo cual siempres recurrió a allugamientos en Dinamarca y la so contorna.
El 19 de mayu de 2011, el Festival de Cannes declaró al cineasta "persona non prestosa", cola so consiguiente espulsión del festival. El discutiniu desamarróse dempués de que von Trier afirmó: "Entiendo a Hitler... creo que fizo delles coses males, sí, puedo velo sentáu na so búnker a la fin... Entiendo al home, nun foi lo que llamaríamos un bon tipu, pero entender bastante y simpatizo un pocu con él. Pero nun toi cola Segunda Guerra Mundial, y nun toi en contra de los xudíos. Non, nin siquier contra Susanne Bier... Eso tamién foi un chiste. Los apreciu enforma. Bonu, non demasiáu, porque Israel ye un dolor de cabeza. ¿Cómo escapo d'esta frase? [...] Ok, soi nazi".[27][28]
Les declaraciones facer pela mañana. Esa mesma tarde emitió un comunicáu públicu nel que pidía esculpes: "Si manqué a daquién coles mios pallabres d'esta mañana na rueda de prensa, pidir# esculpes bonalmente [...] Nun soi antisemita, nin tengo prexuicios raciales de nengún tipu, nin soi nazi". Darréu declaró a la prensa que tou foi una "chancia bien pesada", y que na rueda de prensa un periodista francés allugáu en Cannes, debíu según el cineasta al so "mal inglés", fíxo-y una entruga que quiciabes interpretó mal, argumentando que "yo mesmu soi xudíu, tengo amigos xudíos y faemos chancies ente nós".
El 16 d'ochobre de 2017, la cantante islandesa Björk acusar implícitamente d'acoso sexual, indicando nun post nel so Facebook personal, ser víctima d'acoso sexual "per parte d'un direutor danes". Siendo Dancer in the Dark la única película qu'ella rodó, que'l so direutor ye von Trier. Acusar de tocala indebidamente, d'intentar manipoliala dende la so posición de direutor y de maltratala depués de qu'ella lo refugara.[29] Pela so parte, von Trier negó les acusaciones, anque almitió qu'hubo incidentes ente dambos nel set.[30]