Lepidium sativum

Lepidium sativum
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Orde: Brassicales
Familia: Brassicaceae
Xéneru: Lepidium
Especie: Lepidium sativum
L.
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]
Berros, crudos
Tamañu de porción
Enerxía 31 kcal 130 kJ
Carbohidratos 5.50 g
 • Zucres 4.40 g
 • Fibra alimentaria 1.1 g
Grases 0.70 g
Proteínes 2.60 g
Agua 89.40 g
Retinol (vit. A) 346 μg (38%)
Tiamina (vit. B1) 0.080 mg (6%)
Riboflavina (vit. B2) 0.260 mg (17%)
Niacina (vit. B3) 1.000 mg (7%)
Vitamina B6 0.247 mg (19%)
Vitamina C 69.0 mg (115%)
Vitamina E 0.70 mg (5%)
Vitamina K 541.9 μg (516%)
Calciu 81 mg (8%)
Fierro 1.30 mg (10%)
Magnesiu 38 mg (10%)
Fósforu 76 mg (11%)
Potasiu 606 mg (13%)
Sodiu 14 mg (1%)
Cinc 0.23 mg (2%)
% de la cantidá diaria encamentada p'adultos.
Fonte: Berros, crudos na base de datos de nutrientes del USDA.
[editar datos en Wikidata]

El Lepidium sativum denominar tamién mastuerzu anque se-y conoz tamién por lepidio, o col nome de berru hortolanu o de xardín. Ye una planta de pequeñu tamañu bien emplegada nes ensalaes. Alcuéntrase frecuentemente cerca de los caminos nes fontes y les veres de los ríos. Ye orixinaria d'Exiptu y Asia occidental.

Vista de la planta

Descripción

[editar | editar la fonte]

Ye una planta añal, qu'algama un tamañu de 30-60 cm d'altor, erecta, ramificada, glabra, raramente pilosa. Fueyes inferiores pinnatisectas o lyrada-pinnaes, de 4-10 cm de llargu, 2.5 a 3.5 cm d'anchu, subsésiles; laas fueyes cimeres lliniares, sésiles. Les in florescencies en recímanos bien ramificadoa, con 20-30 flores, ebracteaes. Flores pequeñes, de 3 mm de diámetru, de color blancu o rosado; pedicelo 2-3 (-5) mm de llongura nel frutu. Sépalos los de 1.5 mm de llargu, 1 mm d'anchu, oblongo, obtusu. Pétalos de 3 mm de llargu, 1 mm d'anchu, estrechar de siguío, ápiz arrondáu. Los frutos son silicues de 4.5-6 mm de llargu, 3.5-5 mm d'anchu, llargamente elíptiques a suborbiculares, glabres, estrechamente alaes y con mozquetes nel vértiz con estilu curtiu incluyíu; granes de 3 mm de llargu, 1 mm d'anchu, de color marrón.[1]

Culinariu

[editar | editar la fonte]

Por cuenta del so arume fresco y verde suelse emplegar n'ensalaes, entemecíu con otres hortolices, cocináu en sopes como guarnición al natural y en platos de carnes y pexes a la parrilla.

Melecinal

[editar | editar la fonte]

Les granes tienen una aición rubefaciente (activa la circulación sanguínea de la cara), cuenta con bien bones propiedaes como inductor del mambís (aperitivo). El berru tamién ye emplegáu como ingrediente en xarabes caseros y farmacéuticos pa tratar problemes respiratorios como'l catarru, asma, y hasta bronquitis, xunto al ayu.

Taxonomía

[editar | editar la fonte]

Lepidium sativum describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 643. 1753.[1]

Etimoloxía

Lepidium: nome xenéricu que remanez del griegu, y significa "pequeña escama", en referencia al tamañu y forma de los frutos (silicues).

sativum: epítetu llatín que significa "cultivada"[2]

Sinonimia
  • Arabis chinensis Rottler ex Wight
  • Cardamon sativum (L.) Fourr.
  • Crucifera nasturtium E.H.L.Krause
  • Lepia sativa (L.) Desv.
  • Lepidium hortense Forssk.
  • Lepidium spinescens DC.
  • Nasturtium crispum Medik.
  • Nasturtium hortense Garsault
  • Nasturtium sativum (L.) Moench
  • Nasturtium spinescens (DC.) Kuntze
  • Thlaspi nasturtium Bergeret ex Steud.
  • Thlaspi sativum (L.) Crantz
  • Thlaspidium sativum (L.) Spach[3]

Nome común

[editar | editar la fonte]

Nun hai conseñaos nomes comunes n'asturianu pa esta especie.

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 «Lepidium sativum». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 19 d'ochobre de 2014.
  2. ↑ N'Epítetos Botánicos
  3. ↑ «Lepidium sativum». The Plant List. Consultáu'l 19 d'ochobre de 2014.

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  • Précis de Matière Médicale,Paris, RR; Moyse, M. . Tome III. Paris: Masson, 1971, páxs. 22-4.
  • La Guía Incafo de les Plantes Útil y Venenosu de la Península Ibérica y Baleares, Rivera, D; Obón, C. . Madrid: Incafo, 1991, páxs. 61; 476.
  • Farmacognosia,Trease, GUE; Evans, WCh. . Méxicu D.F.: Interamericana--MacGraw-Hill, 1991, p. 585.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]