Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
En llingua francesa, la liaison ye un tipu de sandhi esterna (alteración de la pronunciación de les pallabres en función de les pallabres vecines conteníes nel mesmu enunciáu) que consiste nel insertamientu ente dos pallabres allegantes de les cualos fonéticamente, la primera terminar y la segunda empieza por una vocal, d'una consonante que nun apaez cuándo esos dos pallabres son pronunciaes aislladamente. Por casu, ente'l determinante "les" [le] y el sustantivu "enfants" [ɑ̃fɑ̃] , tou falante nativu va inxertar una [z] d'enllaz. Dende'l puntu de vista de la fonética, la "liason" ye una forma de paragoga depués d'una meta-plasma.
De cutiu considérase la "liaison" (según la elisión) como un métodu de resolución eufónicu de los hiatos, tres el dictame emitíu yá nel sieglu XVII polos teóricos escontra'l clásicu. Pero esta tesis ye anguaño bien seriamente desafiada por estudios basaos na hestoria de la llingua, según nel procesu d'aprendizaxe puestu n'obra pa los neños. Nun paez, ello ye que que l'usu bonal del francés conociera enxamás una regla xeneral pa elusión d'hiatos.
Ente que, na escritura, la "liaison" (potencial o efectiva) ta representada pola últimu lletra de la primera de los dos pallabres que xune, na llingua oral, ye de primeres de la segunda pallabra que s'oi. Asina que por cualesquier razón, una posa ye marcada ente <<les>> y <<enfants>> dientro <<les enfants>> va dicise /le zɑ̃fɑ̃/ y non /lez ɑ̃fɑ̃/. la liaison ye la unión de dos vocales que son mudes y nun se pronuncien como lo ye la s qu'esta a la fin de les pallabres.
A diferencia de les consonantes siempres diches "efelcísticas" (como la "t" en dándo-y), la consonante d'enllaz ta condicionada pola etimoloxía y la hestoria fonética de la llingua: ye una consonante final antigua que ye susceptible de caltenese tras d'una vocal inicial. Asina, puede considerase, sol ángulu sincrónico y gramatical, que se trata d'un cambéu de ciertes pallabres ente que, sol ángulu diacrónico y fonético, ye la sobrevivencia, en ciertos contestos, d'una pronunciación más vieya.