Los hermanos Karamazov

Los hermanos Karamázov
	obra lliteraria
Datos
Autor	Fiódor Dostoyevski
Fecha	1880
Xéneru	novela por entregues
Llingua de la obra	rusu
Editorial orixinal	El mensajero ruso (es)
País orixinal	Imperiu Rusu
Serie de llibros	Noveles de Fiódor Dostoyevski
Personaxes	Alyosha Karamazov (en) ; Fyodor Karamazov (en) ; Dmitri Karamazov (en) ; Ivan Karamazov (en) ; Pavel Smerdyakov (en) ; Mikhail Rakitin (en) ; Grushenka Svetlova (en) ; Father Zosima (en) ; Liza Khokhlakova (en) ; Ekaterina Osipovna Khokhlakova (en) ; Father Ferapont (en) ; Ekaterina Ivanovna Verkhovtseva (en)
Llugar de la narración	Imperiu Rusu
Formáu por	El gran inquisidor (es)
Obres derivaes	The Brothers Karamazov, Karamasoff, el asesino (es) , Los hermanos Karamazov (es) , Los Karamazov (es) , The Brothers Karamazov (en) , The Brothers Karamazov (en) , The Brothers Karamazov (en) , The Brothers Karamazov (en) , The Brothers Karamazov (en) y Delirium (en)

Los hermanos Karamázov (rusu: Братья Карамазовы, Brát'yá Karamázovy, ˈbratʲjə kərɐˈmazəvɨ) ye la postrera novela del escritor rusu Fiódor Dostoyevski, publicada en 1880. L'escritor pasó casi dos años escribiendo la obra, que se publicó de forma seriada en El Mensaxeru Rusu de xineru de 1879 a payares de 1880. Dostoyevski morrió menos de cuatro meses dempués de la so publicación.

Los hermanos Karamázov ye una novela filosófica ambientada na Rusia del sieglu XIX, qu'entra fondamente nos alderiques éticos de Dios, el llibre albedríu y la moralidá. Ye un drama espiritual de lluches morales rellacionaes cola fe, la dulda, el xuiciu y la razón, contra una Rusia en procesu de modernización, con una trama que xira en redol a la tema del parricidiu. Dostoyevski compunxo gran parte de la novela en Stáraya Rusa, qu'inspiró l'escenariu principal.^[1] Dende la so publicación, foi aclamada como una de les obres más importantes de la lliteratura universal.

Historia y contestu

Dostoyevski empezó les sos primeres notes de Los hermanos Karamázov n'abril de 1878. Delles de les influencies de Dostoyevski percibir nes primeres etapes del borrador de la novela. En principiu ve'l fondu efeutu que'l filósofu y pensador rusu Nikolái Fiódorov tuvo en Dostoyevski nesi periodu de la so vida. Fiódorov abogaba por un cristianismu nel que la redención y resurrección del ser humanu pudiera asoceder na tierra cuando los fíos redimieren coles sos aiciones los pecaos de los sos padres; d'esta miente llograríase la unión de la raza humana nuna familia universal. La traxedia del parricidiu nesta novela vuélvese entá más conmovedora por cuenta de la completa inversión d'esta ideoloxía. Los hermanos na hestoria non yá nun ganen la resurrección del so padre, tamién son cómplices nel so asesinatu, actos qu'en sí mesmos representen la completa desunión de la humanidá pa Dostoyevski.

Anque la relixón y la filosofía influyeron fondamente a Dostoyevski na so vida y en Los hermanos Karamázov, una traxedia muncho más personal alterió'l cursu d'esta obra. En mayu de 1878 la creación de la novela de Dostoyevski foi atayada pola muerte del so fíu de trés años, Alekséy (Aliosha). Inda cuando esti sucesu yera tráxicu en cualesquier de les circunstancies, la muerte de Aliosha foi devastadora pa Dostoyevski por causa de que'l neñu morrió d'epilepsia, una condición qu'heredara de Dostoyevski. El dolor del novelista ye bultable al lleer el llibru. Dostoyevski nomó Aliosha al héroe de la novela, amás de dotar a ésti con toles cualidaes qu'él mesmu almiraba. Esta traxedia tamién apaez na novela como la hestoria del Capitán Sneguiriov y el so pequeñu fíu Iliúshechka.

Una esperiencia bien personal tamién tuvo influencia na decisión de Dostoyevski de que fuera un parricidiu'l crime qu'apoderara l'aición esterna de la novela. De la que cumplía cola so sentencia de kátorga (trabayos forzaos) en Siberia por faer circular testos políticamente subversivos en 1850, Dostoyevski conoció a un mozu llamáu Ilinski que fuera condergáu por asesinar al so padre pa convertise n'herederu. Casi 10 años dempués d'esti alcuentru, Dostoyevski enterar de que Ilinski fuera inxustamente condergáu y más tarde exonerado cuando'l verdaderu asesín confesó'l so crime. L'impautu d'esti alcuentru nel autor ye bien claro na novela, yá que ye'l principal vehículu de la trama. Munches de les carauterístiques físicu y emocional del personaxe Dmitri Karamázov son bien paecíes a les de Ilinski.

Nun principiu, la obra final de Dostoyevski constaría de dos tomos, el primeru como preludiu del segundu, que sería de mayor trescendencia ya importancia. L'héroe del primer rellatu, Aliosha, sería tomáu como principal protagonista del segundu tomu, 20 años dempués de lo acaecío col parricidiu, periodu mientres el que'l mozu vese envueltu nel mundu revolucionariu y nun crime políticu, amás de la torna a casa del so hermanu Mitia. Sicasí, esta obra nunca foi escrita por cuenta de la muerte de Dostoyevski, y solo queden unes notes recoyíes polos sos editores, ente ellos Ana Grigórievna Dostoyévskaya y Alekséi Serguéyevich Suvorin.^{[ensin referencies]}

Estructura

A pesar de ser escrita nel sieglu XIX, Los hermanos Karamázov presenta dellos elementos que pueden caracterizase como modernos. Dostoyevski compunxo'l llibru con una variedá de téuniques lliteraries que llevaron a munchos de los sos críticos a llamalo «desdexáu». Unu de los exemplos más relevantes ye la narración omnisciente. Anque'l narrador evita entemecese con munchos de los pensamientos y sentimientos de los protagonistes, autoproclámase escritor, y caracteriza los sos propios manierismos de tala forma que de cutiu él mesmu tresfórmase nun personaxe. Al traviés de les sos descripciones, la voz del narrador remanez imperceptiblemente na de les persones que describe. Asina, nun esiste una voz autoritaria na hestoria.

El tratamientu del llinguaxe ye otra téunica que Dostoyevski emplega na so obra de manera única. Cada personaxe tien una manera particular de falar que diz enforma de la so personalidá. En determinaos puntos, la novela estremar de la trama pa enfusar na hestoria y la personalidá d'otros personaxes que, nun principiu, nun podríen ser consideraos importantes. Nel sestu llibru, la narrativa ta casi dafechu dedicada a la biografía del stárets Zósimo, y contién la confesión d'un home qu'ésti conoció munchos años tras, anque esto nun tien rellación dalguna cola trama principal.

Traducciones

Magar que los distintos tipos de téuniques lliteraries y distintes voces emplegaes vuelven a la novela bien difícil de traducir, Los hermanos Karamázov foi traducida del orixinal rusu a dellos idiomes.

Traducciones al castellán

Esisten delles versiones al castellán: la del abogáu y rusista José Laín Entrialgo, hermanu de Pedro Laín Entrialgo, ex direutor de la Real Academia Española; la de Rafael Cansinos Assens pa la Editorial Aguilar, bien criticada en tiempos recién; o la d'Augusto Vidal, que se convirtió na traducción canónica al español y que foi revisada y reeditada en Cátedra va unos años. En 2013, la Editorial Alba presentó una nueva traducción de Marta Rebón Fernando Otero y Marta Sánchez-Nieves.

Traducción al catalán

Nesta llingua, suel citase la traducción de Joan Sales, de 1961. Sicasí, tratar d'una traducción indireuta, basada na francesa de Henri Mongault y Marc Laval (1923), y na española de Cansinos Assens (1959). Amás, reflexa en bona midida la ideoloxía personal del propiu Sales, sobremanera nes notes a pie de páxina.^[2]

Traducciones al inglés

La traducción fecha por Constance Garnett en 1912 sigue siendo una de les más respetaes, magar que la autora foi criticada por haber introducíu elementos victorianos nel testu –por casu, l'usu del cockney pa representar la fala de los personaxes de clase baxa.

En 1990, Richard Pevear y Larissa Volokhonsky realizaron una traducción que s'esforcia n'averase al estilu del testu orixinal. Esta traducción recibió'l PEN/Book-of-the-Month Club Translation Prize (dau pol PEN American Center) y foi bien recibida por especialistes en Dostoyevski.^[3]

Traducción al alemán

En 2003 Swetlana Geier fixo una traducción (Die Brüder Karamasow) que foi publicada pola editorial Ammann.

Llista de los personaxes principales

Fiódor Pávlovich Karamázov. Ye un home risible y comenencioso de 55 años que tien trés fíos de dos matrimonios. Se rumorea que tien tamién un cuartu fíu illexítimu, Pável Fiódorovich Smerdiakov, a quien contrata como sirviente. Como Fiódor nunca manifestó interés por nengún de los sos fíos, éstos crecieron apartaos tantu d'él como ente sigo. La rellación de Fiódor colos sos fíos adultos ye una de les temes principales de la trama.

Dimitri Fiódorovich Karamázov, tamién llamáu Mitia, Mitka o Mítienka. Ye l'únicu fíu del primer matrimoniu de Fiódor y Adelaida Ivánovna Miúsova. Pola so personalidá, ye'l fíu que más se paez al padre: ye un hedonista qu'apuesta y despilfarra enormes cantidaes de dineru. Na so mocedá Dmitri foi soldáu, participó nun duelu y xeneralmente se deshonraba de numberoses maneres. De primeres de la novela Dmitri enredar nun amargosu discutiniu col so padre sobre'l so heriedu y una muyer local que dambos s'apuesten. Esti fregáu convertir nel principal sospechosu del asesinatu del so padre.

Iván Fiódorovich Karamázov, tamién llamáu Vania, Vanka o Vánechka. Ye'l primer fíu del segundu matrimoniu de Fiódor con Sofía Ivánovna. Ye un fervosu racionalista y tamién ateísta. Dende pequeñu tuvo mal calter y rellaciónase pocu colos demás. L'odiu conteníu que siente pol so padre llevar a la so propia culpabilidá moral sobre l'asesinatu de Fiódor y contribúi a la so llocura. Dalgunos de los pasaxes más conocíos de la novela arreyen a Iván, ente ellos el capítulu «Rebelión», el poema "El Gran Inquisidor" y la so velea sobre'l diañu nel llibru oncenu.

Alekséi Fiódorovich Karamázov, tamién llamáu Alioshka, Aliosha o Lióshechka. Ye'l más pequeñu de los hermanos Karamázov, segundu fíu de Fiódor Pávlovich y Sofía Ivánovna. Nel primer capítulu'l narrador identificar como l'héroe de la novela. Aliosha ye un noviciu nel monesteriu local. El so creencia relixoses convertir nel contrapuntu del so hermanu Iván. El monxu principal, Zósimo, unviar a la ciudá y darréu enriédase nos detalles de la disfunción de la so familia. Nuna trama secundaria, Aliosha faise amigu d'un grupu d'escolares que'l so destín amiesta un mensaxe d'esperanza a la novela. El personaxe ta inspiráu en Vladímir Soloviov, amigu de Dostoyevski.

Pável Fiódorovich Smerdiakov. Ye'l fíu de Lizaveta Smerdiáschaia, una muyer bendita de la cai. Se rumorea estensamente que ye fíu illexítimu de Fiódor Karamázov. Ye un home bien antipáticu y focicón que trabaya como sirviente y cocineru de Fiódor. De neñu recoyía gatos caleyeros p'aforcalos y soterralos. Anque ye distante cola mayoría de la xente, siente una especial almiración por Iván y comparte el so ateísmu.

Agrafena Aleksándrovna Svetlova, tamién llamada Grúshenka, Grusha o Grushka. Ye un personaxe al estilu del personaxe bíblicu de Jezebel. Tien un estrañu encantu ente los homes. Un oficial polacu refugar na so mocedá y quedó so la proteición d'un avaro tiranu. Grúshenka inspira una fonda almiración y lluxuria en Fiódor y Dmitri Karamázov. La so rivalidá pol so ciñu ye unu de los motivos más perxudiciales que lleva a Dmitri al convencimientu del asesinatu del so padre.

Katerina Ivánovna Verjóvtseva, tamién llamada Katia, Katka o Kátenka. Prometida de Dmitri a pesar de les sos aventures bien abiertes con Grúshenka. Comprometer con Dmitri dempués de qu'él sacara so fianza al so padre por causa de una delda. Katerina produz otru triángulu amorosu ente los hermanos Karamázov cuando s'enteren de qu'Iván ta namoráu d'ella. Ye arguyosa y la so magnanimidad ye una fonte constante de tormentu pa Dmitri.

Zósimo. Ye'l líder espiritual (stárets) de Aliosha nel monesteriu de la ciudá. Ye famosu ente los ciudadanos poles sos habilidá profétiques y curatibles, daqué qu'inspira tanto almiración como celos ente los sos compañeros monxos. La xera de refutar los poderosos discutinios ateístas d'Iván ye dexada a lo espiritual, que se sofita de la vida y les enseñances de Zósimo.

Iliusha, tamién llamáu Iliúshechka. Ye unu de los estudiantes de la escuela local y el protagonista de la trama secundaria más importante de la novela. El so padre, el capitán Sneguiriov, ye un funcionariu aprobetáu que ye faltáu por Dmitri cuando Fiódor contratar p'amenaciar a esti postreru por que pague les sos deldes, y esto lleva a la familia a la vergüenza. Condúcennos a creer que ye la razón pola que, en parte, Iliusha cai enfermu, pa eventualmente morrer (el so funeral ye'l capítulu de conclusión de la novela), pa ilustrar de xuru la tema que, inclusive les aiciones de menor importancia, pueden dexar una fonda buelga nes vides d'otros, y que «somos toos responsables los unos colos otros».

Sumariu

Llibro primeru: «Una pequeña y prestosa familia»

N'orixinal, История одной семейки. Introduz la familia Karamázov y rellata la hestoria del so pasáu recién y distante. Describir nesta crónica, dellos detalles de los dos matrimonios de Fiódor Pávlovich según la nacencia de los sos trés fíos y la so indiferencia escontra ellos. El narrador tamién fai una somera introducción de les intrincadamente complexes personalidaes de los trés hermanos y les circunstancies que los conducen a tornar al pueblu de Fiódor Pávlovich. El primer llibru conclúi describiendo la misteriosa orde relixosa de los stártsy de la cual vuélvese devotu Aliosha.

Llibru segundu: «Una xunta desaveniente»

N'orixinal, Неуместное собрание. Empecípiase cuando la familia Karamázov, conxuntamente con Piótr Aleksándrovich Miúsov, cuñáu de Fiódor, llega al monesteriu local por que el stárets Zósimo puede actuar de mediador en rellación a la heriedu de Dmitri. Irónicamente, foi idea del ateísta Iván que s'entamara esta xunta en tan sagráu llugar cola presencia del famosu ermitañu. Dmitri, como ye avezáu nél llega tarde y la xunta llueu dexenera llogrando namái exacerbar les diferencies ente Dmitri y Fiódor. Esti llibru contién tamién una escena conmovedora cuando'l stárets Zósimo consuela a una muyer que llora la muerte del so fíu de trés años. La probe muyer reflexa un paralelu cola traxedia que sufrió Dostoyevski al perder al so pequeñu fíu Alekséi.

Llibru terceru: «Los sensuales»

N'orixinal, Сладострастники. Ufierta mayores detalles del triángulu amorosu que se formó ente Fiódor, el so fíu Dmitri y Grúshenka. Esquízase la personalidá de Dmitri na conversación ente él y Aliosha, mientres Dmitri escuéndese cerca de la casa del so padre pa ver si llega Grúshenka. Más tarde esa nueche, Dmitri apruz na casa del so padre y atacar mientres lo amenacia con tornar y matalo nel futuru. Esti llibru introduz tamién a Smerdiakov y los sos oríxenes, según la hestoria de la so madre Lizaveta. Na conclusión d'esti llibru, Aliosha ye testigu de l'amargosa humildación de Katerina, la prometida de Dmitri, per parte de Grúshenka, lo que trai a una tarrecible vergüenza y escándalu pa esta arguyosa muyer.

Llibru cuartu: «Raigaños»

N'orixinal, Надрывы. Introduz una hestoria colateral na novela que va resurdir nuevamente más palantre na trama. Empecipiar con Aliosha reparando a un grupu d'escolares que llancen piedres a un compañeru enfermizu llamáu Iliúshechka. Cuando Aliosha regaña a los mozos y trata d'ayudar, Iliúshechka muerde'l deu de Aliosha. Más palantre revélase que'l padre de Iliúshechka, un xefe de personal retiráu de nome Sneguiriov, fuera atacáu por Dimitri, quien lo humildó públicamente y sacar a encomalo d'una tabierna. Aliosha escucha sobre los problemes que tienen en casa de los Sneguiriov y ufiérta-y al padre dineru como esculpa polos actos del so hermanu. El padre del neñu primeramente acepta'l dineru, pero depués refundiar a Aliosha y espulsar de la so casa.

Llibru quintu: «Pros y contras»

N'orixinal, Pro и contra. Foi descritu por Dostoyevski como'l puntu culminante de la novela. Iván Karamázov defendía y adoptaba la ideoloxía racionalista y nihilista qu'avanzaba en Rusia nesa dómina mientres aldericaba con Aliosha nuna tabierna. Nel llibru llamáu Rebelión Iván proclama que refuga'l mundu que Dios creó por cuenta de que ta construyíu sobre les bases del sufrimientu de neños inocentes. Más palantre, nel capítulu probablemente más conocíu de la novela, El Gran Inquisidor, Iván cúntalu a Aliosha un poema so (entá non escritu) que describe a un representante de la Inquisición española y el so alcuentru en Sevilla con Xesús, quien retornó a la Tierra. L'inquisidor cuestiona a Xesús afirmando que al da-y llibre albedríu a la humanidá lo que se llogró ye la condena de la humanidá a la miseria y a la desesperanza.

Llibru sestu: «El monxu rusu»

N'orixinal, Русский инок. Rellaciona la vida y la hestoria del Zósimo, el stárets, cómo afayó la so fe a la metá d'un duelu, y cómo, por cuenta de esto, decidió convertise en monxu. Dalgunes de les doctrines y de les enseñances de Zósimo son les de predicar que la xente tien de perdonar a otros al reconocer los sos propios pecaos y la so culpabilidá ante los demás. Zósimo enseña que nengún pecáu atópase aislláu y de esta manera cada unu ye responsable de los pecaos del otru. Dostoyevski escribió esti llibru como respuesta y refutación al desafíu d'Iván pola creación de Dios descrita nel llibru anterior.

Llibru séptimu: «Aliosha»

N'orixinal, Алёша. Empieza darréu dempués de la muerte de Zósimo. Una opinión que comúnmente tienen na ciudá, según nel monesteriu, ye que los cuerpos de los homes descomanadamente santos nun vencen a la podrizu. Asina la mira pal Zósimo líder ye que'l so cuerpu muertu tampoco se va descomponer. Ye una gran sorpresa pa la ciudá entera que'l cuerpu de Zósimo non solamente aparra, sinón que tamién empieza'l procesu casi darréu dempués de la so muerte. Dende'l primer día'l golor del cuerpu de Zósimo ye yá insoportable. Pa munchos esto fai-yos cuestionar el so anterior respetu y almiración escontra Zósimo. Aliosha ta afaráu particularmente pola violación del nome de Zósimo debíu namás que a la corrupción del so cuerpu muertu. Unu de los compañeros de Aliosha nel monesteriu de nome Rakitin utiliza la vulnerabilidá de Aliosha pa preparar una xunta ente él y Grúshenka. El llibru termina cola rexeneración espiritual de Aliosha ente que él besa la tierra fora del monesteriu y llora estremecidamente hasta que finalmente sale al mundu, anováu.

Llibru octavu: «Mitia»

N'orixinal, Митя. Trata principalmente de la busca selvaxe y lloca de Dmitri pol dineru pa poder fuxir con Grúshenka. Dmitri débe-y dineru a la so prometida Katerina y va considerase un lladrón si nun atopa'l dineru pa paga-y antes d'entamar la so busca por Grúshenka. Esta lloca busca pol dineru lleva a Dmitri del benefactor de Grúshenka a una ciudá vecina con una falsa promesa d'un negociu. Tol tiempu Dmitri ta apavoráu de que Grúshenka pueda dir col so padre Fiódor y casase con él porque ésti yá tien los medios monetarios pa satisfaela. Cuando Dmitri torna del fracasu col negociu na ciudá vecina entérase que l'antiguu prometíu de Grúshenka volvió y que la llevó a una casa de campu cerca d'onde acababa de tar Dmitri. Asina enteróse d'esto, Dmitri carga un carru completu de comida y vinu. Produzse una disputa y nel intre d'ella Grúshenka promete qu'ella realmente ta namorada de Dmitri. Pero xustu na conclusión del llibru, la policía entra a la casa de campu ya informa a Dmitri que ta baxu arrestu pol asesinatu del so padre.

Llibru novenu: «La investigación preliminar»

N'orixinal, Предварительное следствие. Introduz los detalles del asesinatu de Fiódor y describe l'interrogatoriu y tormentu de Dmitri ente que ye cuestionáu y sospechosu d'un crime qu'él nun cometió. El llector afaya que Dmitri tuvo la oportunidá de matar al so padre, ya inclusive lo deseyó, pero nun lu fixo. En llugar d'esto casi mata al criáu de la familia, Grigori Vasílievich, aporreándolo na cabeza cola mano d'un morteru, ente qu'esguilaba sobre la cerca nel xardín de Fiódor. Tola evidencia apunta escontra Dmitri; la única otra persona que taba na casa a la hora del asesinatu yera Smerdiakov y taba incapacitado por cuenta de un ataque epilépticu que sufrió'l día anterior. Ello ye que Smerdiakov asonsañó esti ataque y, sábese más palantre, qu'él foi quien mató a Fiódor. Como resultáu de la evidencia apolmonante en contra d'él, Dmitri ye formalmente culpáu de parricidiu y lleváu a prisión p'aguardar el xuiciu.

Llibru décimu: «Rapazos»

N'orixinal, Мальчики. Reintroduce la hestoria de los estudiantes y Iliúshechka mentáu d'últimes nel llibru cuartu. El llibru empieza cola introducción del rapazu nuevu Kolia Krasotkin. Kolia ye un rapazu brillosu que proclama'l so ateísmu y creencia nes idees d'Europa. Paez tar destináu a siguir los pasos espirituales d'Iván Karamázov; Kolia ta aburríu cola vida y constantemente acorada a la so probe madre poniéndose en peligru. Como parte d'una travesura, Kolia chase debaxo de les víes del ferrocarril ente que un tren pasa sobre él y conviértese en daqué según una lleenda por dicha fazaña. El restu de los rapazos almiren a Kolia, especialmente a Iliúshechka. Yá que la narración dexó a Iliúshechka nel llibru cuartu, la so enfermedá empioró progresivamente y el doctor indica que nun se recuperará. Kolia y Iliúshechka tuvieron un fregáu alrodiu de la humildación que Dmitri fixo al padre de Iliúshechka. Pero gracies a la intervención de Aliosha los otros estudiantes reconciliar con Iliúshechka y Kolia llueu los acompaña al llau de la so cama. Ye equí cuando Kolia conoz a Aliosha per primer vegada y empieza a valorar de nuevu la so creencia nihilista.

Llibru oncenu: «L'hermanu Iván Fiódorovich»

N'orixinal, Брат Иван Федорович. Narra la influencia destructiva d'Iván Karamázov sobre aquéllos alredor d'él y la so cayida na llocura. Ye nesti llibru cuando Iván axunta trés vegaes con Smerdiakov; la última xunta remata na confesión de Smerdiakov d'asesinar a Fiódor Pávlovich Karamázov. Smerdiakov espresa incredulidad ante la inorancia y sorpresa manifestaes por Iván. Smerdiakov asegura qu'Iván foi'l so cómpliz nel asesinatu por cuenta de lo que-y dixo a Smerdiakov cuando él diba salir de la casa de Fiódor Pávlovich, y, más importante entá, por cuenta de que inculcó en Smerdiakov la creencia de que nun mundu ensin Dios «tou déxase». El llibru termina cuando Iván tien una allucinación na que lo visita'l diañu, quien lo acorada al burllase del conflictu ente'l so ateísmu y el so deséu desesperáu d'enferronase a una creencia, cualesquier, por absurda qu'ésta sía. Aliosha atopa a Iván delirando ya infórmalu que Smerdiakov aforcóse pocu dempués de la so última xunta.

Llibru docenu: «Un error xudicial»

N'orixinal, Судебная ошибка. Detalla'l xuiciu de Dmitri Karamázov pol asesinatu del so padre Fiódor. El drama de la Corte ye satirizáu agudamente por Dostoyevski. Los homes na audiencia son descritos como resentíos y vengatibles, y les muyeres tán irracionalmente envolubraes nel romanticismu del triángulu amorosu de Dmitri ente sigo mesmu, Katerina, y Grúshenka. El momentu crucial nel xuiciu asocede col testimoniu de Katerina que conderga a Dmitri, nel cual ella reproduz una carta qu'él-y escribió a ella cuando taba borrachu, diciendo qu'él mataría a Fiódor. La traxedia sigue cuando la llocura d'Iván toma la so asimiento final sobre él y sacar de la Corte dempués de falar de la so última xunta con Smerdiakov y de la confesión yá mentada. El llibru conclúi coles apasionaes observaciones de zarru del fiscal y de la defensa, y el veredictu final de que Dmitri ye culpable.

Epílogu

Mientres l'epílogu narren los fechos posteriores al xuiciu de Dmitri, nel cual remárcase la idea de la posible fuga d'ésti. Tamién s'amuesa l'entierru del pequeñu Iliúshechka y déxase entever el posible futuru de Aliosha lloñe de la ciudá.

Influyencia

Los hermanos Karamázov influyó descomanadamente a dalgunos de los mayores escritores y filósofos. Sigmund Freud llamar «la más magnífica novela enxamás escrita» y amosóse esteláu pola so temática edípica y parricida. Nel so ensayu "Dostoyevski y el parricidiu", publicáu en 1928, Freud analizó les neurosis de Dostoyevski y cómo éstes influyeron na so obra. Sostuvo que la epilepsia del escritor nun yera una condición natural sinón una manifestación física de la culpa escondida pola muerte del so padre, citando como evidencia'l fechu de que los ataques d'epilepsia de Dostoyevski empezaron a los dieciocho años, dempués de la muerte del so padre. Según Freud, Dostoyevski –según tolos fíos– deseyaba la muerte del so padre por causa de un deséu latente pola so madre. Como evidencia lliteraria de la so teoría, Freud menta la temática del parricidiu y la culpa, especialmente na forma de culpa moral representada por Iván Karamázov.

Franz Kafka reconoció la influencia de Dostoyevski y Los hermanos Karamázov y llamóse –seique por cuenta de les temes esistencialistes que dambos remanaron– un pariente de sangre» del autor rusu. Kafka tamién lluchó cola so propia enfermedá debilitante, la tuberculosis. Otru paralelu interesante ente los dos autores son les rellaciones conflictives colos sos padres. Kafka sintióse inmensamente atraíu pol odiu que los fíos de Fiódor demuestren en Los hermanos Karamázov y trató la tema de la rellación ente padre y fíu en munches de les sos obres, especialmente nel cuentu "El xuiciu".

En 2007, el papa Benitu XVI citó un pasaxe de la novela na so encíclica Spe salvi.^[4]

Crítica

Notes de Fiódor Dostoyevski sobre'l capítulu quintu de *Los hermanos Karamázov*

Los hermanos Karamázov ye xeneralmente considerada la meyor y más importante obra de Dostoyevski. Foi aclamada, citada y analizada por diversos escritores y críticos lliterarios del mundu, tales como Sigmund Freud, Andrew R. MacAndrew, Vasili Grossman, Konstantín Mochulski y Mijaíl Bajtín, como una obra maestra de la lliteratura y una de les más grandes noveles enxamás escrites.^{[ensin referencies]}

El llibru puede lleese en dos niveles: nel más superficial, nárrase la hestoria d'una parricida col que tolos fíos del home asesináu comparten diversos niveles de complicidá; nun nivel más fondu atópase'l drama espiritual d'un conflictu moral qu'arreya fe, dulda, racionalismu y llibre albedríu. La novela foi compuesta na so mayor parte na llocalidá de Stáraya Rusa, al sur de Nóvgorod, que sirve tamién como marcu principal de la historia. Dostoyevski pasó cerca de dos años escribiendo Los hermanos Karamázov, que foi publicada como una serie en El mensaxeru rusu, y completada en payares de 1880. Magar Dostoyevski escribiera esta obra pensando nuna continuación, morrió menos de cuatro meses dempués de la so publicación, dexando ensin concretar esta segunda parte.

Filmografía

Foi llevada al cine en 1958 por Richard Brooks col títulu homónimu.
En 1969 estrénase la versión del direutor soviéticu Iván Pýriev cola participación de los actores Kirill Lavrov (Iván) y Mijaíl Ulyánov (Dmitri), que ye más fiel a la obra.
En 2013 foi afecha pa televisión en Xapón sol títulu カラマーゾフの兄弟 (Karamázov Non Kyoudai, traducción exacta del títulu de la novela). La hestoria ye básicamente la mesma, pero los nomes y contestu fueron afechos al Xapón modernu. Ta protagonizada por Hayato Ichihara (Iván/Isao), Takumi Saito (Dmitri/Mitsuru), Kento Hayashi (Alekséi/Ryo), Rin Takanashi (Katerina/Kanako), Yuria Faiga (Grúshenka/Kurumi), Kotaro Yoshida (Fiódor/Bunzo) y Kouhei Matsushita (Pável/Suematsu) ente otros. Foi emitida pola cadena FujiTV en 11 episodios.

Referencies

↑ «Staraia Russa and Petersburg; Provincial Realities and Metropolitan Reminiscences in The Brothers Karamazov». Dostoevsky Studies 7. 1986. Archivado del original el 2013-11-10. https://web.archive.org/web/20131110213554/http://www.utoronto.ca/tsq/DS/07/081.shtml. Consultáu'l 2018-02-24.
↑ Iván garcía Sala. "La traducció d' Els germans Karamàzov de Joan Sales: nóteslos a peu de pàgina". Quaderns. Revista de Traducció 18 (2011), páxs. 69-79
↑ Remnick, David (7 de payares de 2005). «The translation wars» (inglés). The New Yorker.
↑ «Carta encíclica Spe Salvi del Sumu Pontífiz Benitu XVI».

Mochulski, Konstantín (traducción al inglés de Minihan, Michael A., 1967). Dostoyevski: His Life and Work. Princeton: Princeton University Press.
Dostoyevski Studies: Kafka and Dostoyevski as "Blood Relatives" (Vease https://web.archive.org/web/20120704133104/http://www.utoronto.ca/tsq/DS/02/111.shtml).

Enllaces esternos

Wikiquote tien frases célebres suyes o que faen referencia a Los hermanos Karamazov.

Ye obligatoriu indicar l'idioma de Wikisource.

[1] «Staraia Russa and Petersburg; Provincial Realities and Metropolitan Reminiscences in The Brothers Karamazov». Dostoevsky Studies 7. 1986. Archivado del original el 2013-11-10. https://web.archive.org/web/20131110213554/http://www.utoronto.ca/tsq/DS/07/081.shtml. Consultáu'l 2018-02-24.

[2] Iván garcía Sala. "La traducció d' Els germans Karamàzov de Joan Sales: nóteslos a peu de pàgina". Quaderns. Revista de Traducció 18 (2011), páxs. 69-79

[3] Remnick, David (7 de payares de 2005). «The translation wars» (inglés). The New Yorker.

[4] «Carta encíclica Spe Salvi del Sumu Pontífiz Benitu XVI».

[1]

[2]

[3]

[4]