Mutemuia

Mutemuia
Esposa del dios

Vida
Nacimientu sieglu XVedC
Nacionalidá Antiguu Exiptu
Muerte sieglu XIVedC
Familia
Padre Artatama I
Casada con Tutmosis IV (es) Traducir
Fíos/es Amenofis III (es) Traducir
Pueblu Dinastía XVIII d'Exiptu
Oficiu política
Cambiar los datos en Wikidata

Mutemuia (Mut na so barca divina) foi una reina del Antiguu Exiptu que vivió nel sieglu XIV e. C. Yera una de les esposes de Thutmose IV y la madre d'Amenhotep III, faraones de la dinastía XVIII.

Como na mayoría de los casos, l'orixe de Mutemuia ye una incógnita, lo único seguro ye que nun yera una princesa real una y bones nun tien el títulu de Fía del Rei. Hai quien la faen fía d'Artatama I, sería asina una de les primeres princeses de Mitani unviaes a la corte tebana como muestra de l'alianza ente dambos países,[1] ente qu'otros creen que pudo ser fía d'un comandante de carros d'orixe siriu y de nome Yei, y hermana de Yuya (un home qu'algamaría gran importancia mientres el reináu d'Amenofis III y sería el padre de la reina Tiy.[2] Cualesquier d'estos dos opciones ta entá por comprobar.[3]

Biografía

[editar | editar la fonte]

Mutemuia yera esposa y madre primero que'l so home algamara'l tronu, cosa que yera daqué complicada, pos ocupaba'l quintu o sestu llugar na llinia socesoria. Cuando, por azares del destín, Thutmose IV llegó a rei, Mutemuia túvose que contentar con ser movida por dos princeses de sangre real (Nefertari y Iaret), qu'ocuparon el cargu de Gran Esposa Real, cosa qu'ella solo consiguiría a la muerte del so home.

Mutemuia
en xeroglíficu
G15tM
P3
B7
{{{3}}}


Cuando Amenhotep III foi coronáu faraón tres el curtiu reináu de Thutmose IV, Mutemuia asumió la rexencia del neñu, d'apenes doce años, y alcordó col so posible hermanu Yuya el matrimoniu con Tiy, refugando les candidatures de les fíes nacíes del difuntu Thutmose IV colos sos dos grandes esposes reales (ye probable que Mutemuia guardáralos inquina por movela). Arrodiada de too tipu de luxos y llogrando el so suañu, reinar madre morrió a una avanzada edá a finales del reináu del so fíu.

Ye innegable'l poder qu'exerció esta muyer sobre'l so fíu, sobremanera nos primeros años de reináu. Como regalu a la so proxenitora y pa llexitimar entá más el so ascensu al tronu, Amenhotep III declaró, y asina lo fixo representar nel bellu templu de Luxor, que yera frutu de la unión ente Mutemuia y del propiu dios Amón-Ra. Declarase fíu d'Amón y ser divinizáu en vida yera daqué infrecuente n'Exiptu, y solo unos pocos reis primero que Amenhotep III, como por casu Hatshepsut, recurrieron a tal maniobra.

Amás d'Amenhotep III, Mutemuia tuvo otros fíos con Thutmose IV, como'l mozu Amenemhat.

Foi soterrada na necrópolis tebana.

Barca sagrada de granitu negru, dedicada a Mutemuia. Muséu Británicu.

Desconozse cuálos d'estos títulos portó mientres la so etapa como esposa de Thutmose y cuálos fueron agasayo del so fíu. En total llevó los siguientes:,[1]

  • Esposa del Dios (hm.t-ntr)
  • Gran Esposa Real (hm.t-nisut-ur.t)
  • Señora de Los Dos Tierres (nb.t-t3uy)
  • Gran Esposa Real, la so amada (hm.t-nisu.t-ur.t mery.t)
  • Princesa hereditaria (iry.t-p`.t)
  • Merecedora d'allabancies (ur.t-hzu.t)
  • Dulzura del amor (bnr.t-mru.t)
  • Señora d'Alto y Baxu Exiptu (hnu.t-Shm'o-mhu)
  • Madre del Dios (mut-ntr)
  • Madre del Rei (mut netjer)

Los dos últimos son equivalentes, una y bones el Faraón declarárase dios.[4]

Testimonios de la so dómina

[editar | editar la fonte]
  • Ta representada nel Templu de Luxor, nunes escenes qu'amuesen la nacencia de la so divín fíu Amenhotep.
  • Una estatua que l'amuesa nun barcu atópase en Karnak y agora caltiénse nel Muséu Británicu. Probablemente pertenecía a la dote del so templu funerariu.
  • Xunto cola so nuera Tiy ta nos Colosos de Memnon alzaos por Amenhotep III, lo que según dellos exiptólogos demuestra la so llonxevidá.[5]
  • Una mención a la so finca nel sellu d'una jarra de vinu atopada nel palaciu de Tebas, qu'indica la so llonxevidá.[6]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. 1,0 1,1 Bart: op. cit.
  2. Grimal: op. cit., 221.
  3. Bryan: op. cit., páx. 119
  4. Bryan: op. cit., páxs. 113-118
  5. Dodson y Hilton: op. cit., páxs.137 y 140.
  6. O'Connor y Cline: op. cit., páx. 5.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]