Myrica gale

Myrica gale
lloréu de llamarga
Estáu de caltenimientu
En peligru (EN)
En peligru (UICN)
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Orde: Myrtales
Familia: Myricaceae
Xéneru: Myrica
Especie: Myrica gale
L.
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]

El lloréu de llamarga[1] (Myrica gale) ye una especie vexetal, perteneciente a la familia de les miricacees.

Distribución

[editar | editar la fonte]

La planta crez nes zones oligotróficas d'Europa, Asia y Norteamérica.

Xamasca.
Ilustración.
Detalle de la planta
Ilustración

Hábitat

[editar | editar la fonte]

Polo xeneral, crez na aceda turba de turberas, y pa faer frente a estes difíciles condiciones de pocu nitróxenu, el raigañu tien qu'afitar el nitróxenu con actinobacteries que dexen a les plantes crecer.

Carauterístiques

[editar | editar la fonte]

Trátase d'un arbustu caducifoliu qu'algama los 1-2 m d'altor. Les fueyes tán dispuestes n'espiral, simples, de 2-5 cm de llargu, oblanceolaes cóniques con una base más amplia y punta, y un engurriáu o finamente dentáu marxe. La flores son amentos, con masculines y femenines en distintes plantes (dioicu). El frutu ye una pequeña drupa.

Propiedaes

[editar | editar la fonte]

Les fueyes contienen un aceite esencial ricu en terpenos pero de composición variada. Los principales componentes son l'a -pineno, el 1,8 cineol, el mirceno y el limoneno. Amás tamién se reportaron el ß -cadineno, el 11-selineno-4-ol, el ß -terpineno, el p -cimeno, el cariofileno, el 4,11-selinadieno, el ß -elemenoneno, el germacrone y otros.

Usos

[editar | editar la fonte]

Delles recetes que la empleguen fueron reportaes en Suecia, Inglaterra y el Norte de Francia. Nel pasáu, los sos fragantes fueyes ufiertaben un arume entá a quien nun podíen costear l'usu de les especies importaes, ente ellos, los llabradores d'Europa Central y del Norte.

Sicasí, históricamente, l'aplicación más importante d'esta especie foi mientres l'arumáu de la cerveza. El procesu de llogru d'esti productu constitúi un arte antiguo d'Europa Central y Occidental; nel cual el lúpulu (Humulus lupulus) representa una pequeña parte de la historia medieval. Ye asina que los fabricantes usaben una gran cantidá de plantes arumoses, siendo'l mirto de Brabante unu de los más eficientes según más baratos. Como resultancia, nel periodu renacentista esistieron un ensame de variedaes d'esti productu.

La so corteza emplegar pol calter astringente del tanín que contién.

Les fueyes d'un mirto de Brabante tienen un arume bien prestoso que se ve amontáu al ensugales. El so sabor ye similar anque llixeramente amargosu y astringente.

Taxonomía

[editar | editar la fonte]

Myrica gale describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 1024. 1753.[2]

Sinonimia
  • Gale belgica Dumort.
  • Gale portugalensis (Mirb. ex DC.) A. Cheval.
  • Gale palustris Chev.
  • Gale uliginosa Spach
  • Myrica palustris Lam.
  • Myrica rothmaleriana P.Silva[3]
  • Gale commune J.Presl
  • Myrica brabantica Gray
  • Myrtus brabantica Garsault[4]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ URL de la referencia: http://www.sabencia.net/nomenclator.php.
  2. ↑ «Myrica gale». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 15 d'avientu de 2014.
  3. ↑ Sinónimos en Real Xardín Botánicu
  4. ↑ «Myrica gale». The Plant List. Consultáu'l 14 d'avientu de 2014.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]