Norberto Quirno Costa

Norberto Quirno Costa
Vicepresidente d'Arxentina
diputáu d'Arxentina
Vida
Nacimientu	Buenos Aires, 18 de xunetu de 1844
Nacionalidá	Arxentina
Muerte	Buenos Aires, 2 de marzu de 1915 (70 años)
Sepultura	Cementeriu de la Recoleta
Estudios
Estudios	Universidá de Buenos Aires ; Colegio Nacional de Buenos Aires (es)
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	diplomáticu, políticu, abogáu
Llugares de trabayu	Buenos Aires
Creencies
Partíu políticu	Partido Autonomista Nacional (es)

Norberto Camilo Quirno Mariña (18 de xunetu de 1844, Buenos Aires – 2 de marzu de 1915, Buenos Aires) foi un periodista, abogáu, destacáu diplomáticu y vicepresidente de la República Arxentina.

Como diplomáticu foi unu de los signatarios pela parte arxentina de los diversos trataos de llendes que concretó l'estáu arxentín colos estaos vecinos, principalmente'l de 1889 con Bolivia nel cual Arxentina arrenunciaba a los reclamos sobre Tarija. Mientres el segundu mandatu de Julio Argentino Roca exerció la vicepresidencia del so país.

Biografía

Primeros años

Quirno Mariña nació en Buenos Aires, fíu de Fernanda Mariña y Gregorio Quirno. Estudió derechu na Universidá de Buenos Aires, y casóse con Alcira Albarracín Pacheco, con quien tuvo cuatro fíos.^[1]

Carrera

Ingresó nel serviciu públicu como funcionariu na llegación arxentina en Brasil en 1868, y foi nomáu al añu siguiente como subsecretariu (viceministru) de Rellaciones Esteriores. A la fin de la guerra de la Triple Alianza, representó a l'Arxentina nel tratáu de 1870 que punxo fin a les hostilidaes con Paraguái y llogró la concesión de lo que güei ye la provincia de Formosa.^[2]

Formó parte d'una comisión sobre la reforma de la Constitución de la Provincia de Buenos Aires en 1871 y foi escoyíu como Diputáu de la Nación Arxentina en 1878 pol acabante formar Partíu Autonomista Nacional (PAN). La eleición del candidatu d'esi partíu, Miguel Juárez Celman, a la presidencia en 1886 resultó nel so nomamientu como Ministru de Rellaciones Esteriores, mientres el cual celebró alcuerdos rexonales de derechu internacional y axustó un tratáu con Chile p'ayudar a resolver el pleitu de Punir de Atacama. Les reclamaciones arxentines sobre Tarija, Bolivia, fueron abandonaes en cuenta de ganar mayor territoriu na rexón de la Puna de Atacama (apreciada polos sos depósitos de cobre).^[2]

El 20 de xineru de 1888 presentó una nota de protesta empobinada al encargáu de negocios británicu en Buenos Aires, alrodiu de l'apuesta de soberanía de les islles Malvines. Ellí numberó los derechos arxentinos y espresó:^[3]^[4]

Sirvir tresmitir al Secretariu de Negocios Estranxeros, que la negativa del gobiernu de S.M.B. a aldericar los sos pretendíos derechos a la soberanía de diches islles, o de someter el pleitu a un arbitraxe, nun compromete absolutamente los títulos del gobiernu de la República, que caltién y va caltener siempres los sos derechos a la soberanía de les Malvines, de los que foi privada pola violencia y en plena paz.^[3]

Tres un posterior intercambiu de notes, la Cancillería arxentina propunxo dir a un arbitraxe. La representación británica nun respondió.^[4]

Foi nomáu embaxador en Chile en 1892. Ellí intentó, ensin ésitu, resolver el conflictu pola canal Beagle. L'antiguu dirixente del PAN, Julio Argentino Roca, volvió postulase a la presidencia en 1897 (fuera escoyíu en 1880) y escoyó a Quirno Mariña como'l so candidatu a vicepresidente. Presidió la convención constituyente de xineru de 1898 (que reformó la Constitución de la Nación Arxentina) y foi escoyíu con Roca n'abril d'esi mesmu añu, desempeñándose como Vicepresidente mientres la totalidá del segundu mandatu de Roca.^[2]

Últimos años

Tornó de volao al gobiernu como ministru del Interior del presidente José Figueroa Alcorta en 1906, pero retiróse pocu dempués.^[2] Finó en 1915 a los 70 años d'edá.^[1]

Homenaxes

Una pequeña cai del barriu de Recoleta de la ciudá de Buenos Aires lleva'l so nome. Primeramente per cerca de 20 años l'actual avenida Eva Perón llevó'l nome de Quirno Mariña.^[5]

Ver tamién

Referencies

↑ ^1,0 ^1,1 «Norberto Camilo Quirno Mariña». Xenealoxía Familiar.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 «Norberto Quirno Mariña». Tou Arxentina.
↑ ^3,0 ^3,1 «reclamaciones arxentines-segun-paul-groussac/ La usurpación de Malvines y les reclamaciones arxentines, según Paul Groussac». L'Historiador.
↑ ^4,0 ^4,1 «La disputa de les Islles Malvines (1833-1945) - Sesta protesta (1888)».
↑ Piñeiro, Alberto Gabriel (2003). cais_de_buenos_aires.pdf Les cais de Buenos Aires Los sos nomes dende la fundación hasta los nuesos díes (PDF), Buenos Aires: Institutu Históricu de la Ciudá de Buenos Aires, páx. 210 y 455. ISBN 987-21092-0-6.

Enllaces esternos

Ye obligatoriu indicar l'idioma de Wikisource.

[gf-1] 1,0 ^1,1 «Norberto Camilo Quirno Mariña». Xenealoxía Familiar.

[tou-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 «Norberto Quirno Mariña». Tou Arxentina.

[Paul_Groussac-3] 3,0 ^3,1 «reclamaciones arxentines-segun-paul-groussac/ La usurpación de Malvines y les reclamaciones arxentines, según Paul Groussac». L'Historiador.

[sesta-4] 4,0 ^4,1 «La disputa de les Islles Malvines (1833-1945) - Sesta protesta (1888)».

[5] Piñeiro, Alberto Gabriel (2003). cais_de_buenos_aires.pdf Les cais de Buenos Aires Los sos nomes dende la fundación hasta los nuesos díes (PDF), Buenos Aires: Institutu Históricu de la Ciudá de Buenos Aires, páx. 210 y 455. ISBN 987-21092-0-6.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]