Numberación babilónica

Símbolos usaos na numberación babilónica.

El sistema de numberación mesopotámica (tamién llamáu numberación babilónica) ye un sistema de representación de los númberos na escritura cuneiforme de dellos pueblos de Mesopotamia, ente ellos los sumerios, los acadios y los babilonios.

Esti sistema apaeció per primer vegada alredor de 1800-1900  a. C. Tamién s'acredita como'l primer sistema de numberación posicional, esto ye, nel cual el valor d'un díxitu particular depende tantu del so valor como de la so posición nel númberu que quier representase. Esto yera un desenvolvimientu desaxeradamente importante, porque, antes del sistema llugar-valor los téunicos taben obligaos a utilizar símbolos únicos pa representar cada potencia d'una base (diez, cien, mil, y asina socesivamente), aportando a inclusive los cálculos más básicos pocu afechiscos.

Anque'l so sistema tenía claramente un sistema decimal internu prefirieron utilizar 60 como la segunda unidá más pequeña en cuenta de 100 como lo faemos güei, más apropiadamente considérase un sistema mistu de les bases 10 y 60. Un valor grande al tener como base sesenta ye'l númberu da como resultáu un guarismu más pequeñu y qu'amás se puede estremar ensin restu por dos, trés, cuatro, cinco, y seis, polo tanto tamién diez, quince, venti, y trenta. Solamente dos símbolos usaos nuna variedá de combinaciones yeren utilizaos pa denotar los 59 númberos. Un espaciu foi dexáu pa indicar un cero (sieglu III a. C.), anque escurrieron más palantre una muestra de representar un llugar vacíu.

La teoría más comúnmente adoptada ye que'l 60, un númberu compuestu de munchos factores (los númberos anterior y siguiente de la serie seríen el 12 y el 120), foi escoyíu como base por cuenta de la so factorización 2×2×3×5, que lo fai divisible por 1, 2, 3, 4, 5, 6, 10, 12, 15, 20, y 30. Ello ye que ye l'enteru más pequeñu divisible por tolos enteros del 1 al 6.

Los enteros y les fracciones yeren representaos de la mesma forma: el puntu separador d'enteros y fracciones nun yera escritu, sinón que quedaba esclariáu pol contestu.

Por casu, el númberu 53 en numberación babilónica representábase utilizando cinco veces el símbolu correspondiente a 10, y 3 vegaes el símbolu correspondiente a 1, como puede vese na imaxe cimera o solamente'l 50 y el 3.

Plimpton 322: tablilla de magre datáu aproximao ente los años 1900 y 1600 a. de C. revela que los babilonios afayaron un métodu p'atopar ternes pitagóriques, esto ye, conxuntos de tres #número enteros tales que'l cuadráu del mayor d'ellos ye la suma de la los cuadraos de los otros dos. Pol teorema de Pitágoras, un triángulu que los sos llaos son proporcionales a los trés una terna pitagórica ye un triángulu rectángulu. Los triángulos rectángulos de llaos proporcionales a los más simples ternes pitagóriques la so vegada con frecuencia nos testos babilónicos problema, pero si esta pastilla nun saliera a la lluz, que nun tendría nengún motivu p'abarruntar qu'un métodu xeneral capaz de xenerar un númberu ilimitáu de distinta ternes pitagóriques #conocer d'un mileniu y mediu antes de Euclides.[1]

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Joyce, David E. (1995).

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]