Paolo Giovio | |||
---|---|---|---|
13 xineru 1528 - 11 avientu 1552 ← Domenico Giacobazzi - Giulio Giovio → Diócesis: diócesis de Nocera Inferiore-Sarno (es) | |||
Vida | |||
Nacimientu | Como[1], probablemente 21 d'abril de 1483[2] | ||
Nacionalidá | Ducáu de Milán | ||
Residencia | Giovio Musaeum (en) | ||
Muerte | Florencia[3], 1552[2] (68/69 años) | ||
Familia | |||
Hermanos/es | Benedetto Giovio | ||
Estudios | |||
Estudios | Universidá de Padua | ||
Llingües falaes |
llatín[4] italianu[5] | ||
Oficiu | historiador, biógrafu, médicu, museólogu, humanista, obispu católicu | ||
Llugares de trabayu | Padua, Pavía y Milán | ||
Emplegadores | Universidá de Roma La Sapienza | ||
Trabayos destacaos | Descriptio Larii Lacus (en) | ||
Creencies | |||
Relixón | Ilesia Católica[6] | ||
Paolo Giovio (probablemente 21 d'abril de 1483, Como – 1552, Florencia) foi un humanista, médicu, historiador, biógrafu y preláu italianu del Renacimientu.
El padre yera un notariu que morrió en redol al añu 1500; Paolo cuntaba con un hermanu mayor, Benedetto Giovio, historiador y humanista, que curió de la so formación. Apasionar poles les lletres pero la so familia lo encauzó escontra los estudios de Medicina en Pavia y Padua; nesta última ciudá graduóse en 1511.
Exerció como médicu en Como, pero empezó bien llueu a viaxar per Italia y Europa. Treslladóse a Roma, onde'l papa Lleón X (fíu de Lorenzo'l Magníficu) asignó-y la cátedra de Filosofía moral y, nel intre, la de Filosofía natural na Universidá de Roma. Nel mesmu periodu empecipió la so actividá como historiador. En 1517 foi nomáu médicu del cardenal Giulio de Medici, futuru Papa Clemente VII; comenenciudu en zooloxía, publicó amás un tratáu sobre los venenos y De Romanis piscibus (Roma, 1524). Cuando Giulio de Medici foi nomáu papa foi promovíu a obispu de Nocera (1528) y unviáu a importantes misiones diplomátiques. Llevantó un palaciu na ribera del llagu de Como provistu d'un importante muséu y de frescos manieristes de Giorgio Vasari. Escribió sobre les guerres d'Italia en llatín Hestories del so tiempu (1550–1552), llueu arramaes al castellán por Gaspar de Baeza (Salamanca: Andrea de Portonariis, 1562-1563). unos Empondera virorum litteris illustrium y Aponderamientos o vides curties de los caballeros antiguu y modernu bien reimpresos, biografíes de celebridaes de la so dómina.