Passiflora edulis

Passiflora edulis
Clasificación científica
Reinu:	Plantae
División:	Magnoliophyta
Clas:	Magnoliopsida
Orde:	Violales
Familia:	Passifloraceae
Xéneru:	Passiflora
Especie:	Passiflora edulis Sims, 1818
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew	Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online	World Flora online
[editar datos en Wikidata]

Maracuyá moráu, crudu
Tamañu de porción
Enerxía 98 kcal 410 kJ
Carbohidratos	23.38 g
• Zucres	11.20 g
• Fibra alimentaria	10.4 g
Grases	0.70 g
Proteínes	2.20 g
Agua	72.93 g
Retinol (vit. A)	64 μg (7%)
Tiamina (vit. B1)	0 mg (0%)
Riboflavina (vit. B2)	0.130 mg (9%)
Niacina (vit. B3)	1.500 mg (10%)
Vitamina B6	0.100 mg (8%)
Vitamina C	30.0 mg (50%)
Vitamina E	0.02 mg (0%)
Vitamina K	0.7 μg (1%)
Calciu	12 mg (1%)
Fierro	1.60 mg (13%)
Magnesiu	29 mg (8%)
Fósforu	68 mg (10%)
Potasiu	348 mg (7%)
Sodiu	28 mg (2%)
Cinc	0.10 mg (1%)
% de la cantidá diaria encamentada p'adultos.
Fonte: Maracuyá moráu, crudu na base de datos de nutrientes del USDA.
[editar datos en Wikidata]

El maracuyá, parcha, parchita, chinola o mburucuyá (Passiflora edulis) ye una fruta pastusa del xéneru Passiflora.

Flor del maracuyá mariellu

Flor del maracuyá moráu

Maracuyá mariellu (interior)

Maracuyás nel mercáu

Maracuyá moráu

Maracuyá moráu maduru

Maracuyás nel mercáu

Formes mariella y morada en comparanza

Descripción

La pasionaria ye una enredadera trepadora; puede algamar los 9 metros de llargor en condiciones climátiques favorables, anque'l so periodu de vida nun supera polo xeneral la década. El so tarmu ye ríxidu y maderizu; presenta fueyes alternes de gran tamañu, perennes, llises y de color verde escuru. Una mesma planta puede presentar fueyes non lobulaes cuando s'empezar a desenvolver, y depués fueyes trilobulaes, pol fenómenu d'heterofilia foliar. Les raigaños, como ye habitual nel esguiladores, son superficiales.

La flor preséntase individualmente; puede algamar los cinco centímetros de diámetru nes variedaes monteses, y hasta'l doble nes escoyíes pol so valor ornamental. Ye de normal blanca, con tintes arrosaos o acolorataos, en P. edulis; otres especies presenten colores que van dende'l colloráu intensu hasta l'azul pálido.

Flor y fueyes del maracuyá.

Ilustración

Vista de la planta

Sello postal d'Indonesia

L'apariencia de la flor, similar a una corona d'escayos, indució a los colonizadores españoles a denominala el frutu de la pasión; la so estructura pentarradial recibió una interpretación teolóxica, colos cinco pétalos y cinco sépalos simbolizando a los diez apóstoles (dolce, menos Judas Iscariote y Pedro), ente que los cinco estames representaríen los cinco estigmes. Finalmente, los trés pistilos corresponderíen a los clavos de la cruz.

La fruta de la pasionaria ye una baga oval o redonda, d'ente 4 y 10 cm de diámetru, carnosa y jugosa, recubierta d'una pulgu gruesa, cerosa, delicada y incomestible. La magaya contién numberoses granes pequeñes. El color presenta grandes diferencies ente variedaes; la más frecuente nos países d'orixe ye mariella, llograda de la variedá P. edulis f. flavicarpa pero, pol so superior curiosu visual, suel esportase a los mercaos europeos y norteamericanos el frutu de la P. edulis f. edulis, de color coloráu, naranxa intensu o púrpura. Esta variedá ye conocida como gulupa en Colombia.

Distribución y hábitat

Ye nativa de les rexones templaes de Centroamérica y Suramérica como Paraguái. Cultívase comercialmente na mayoría de les árees tropical y subtropical del globu, ente otros países: Colombia, República Dominicana (Chinola), Méxicu, Bolivia, Brasil, Ecuador, Perú, Venezuela, Hondures, Costa Rica, Nicaragua, Panamá, El Salvador, partes del Caribe.

Usos

Esta especie ye por demás apreciada pol so frutu y en menor midida poles sos flores, siendo cultivada n'ocasiones como ornamental. La fervinchu de los sos fueyes y flores utilízase, amás, con efeutos medicina-yos. La flor del maracuyá ye la flor nacional del Paraguái. La maracuya ye un frutu tropical o tamién llamada fruta de la pasión, d'un sabor un pocu ácidu y con arume. Les variedaes en tamañu, color y sabor, anguaño 40 países utilicen la maracuya nel campu comercial pa satisfaer les necesidaes del mercáu.

Cultivu del maracuya

• Aniciáu de la rexón amazónica del Brasil.
• Ye una planta trepadora vicvcgorosa y maderiza.
• Crez hasta 20 metros de llongura nel so tarmu, verde acanalaos nes partes cimeres.
• El frutu ye una baga de color coloráu y mariellu cuando esta maduru.

Carauterístiques pal usu del maracuya

• Llibres de daños, ataques d'inseutos, magulladuras o podrén del alimentu.
• D'aspeutu frescu y consistencia firme, llimpies ensin mugor anormal.
• Caltener l'área d'usu llimpiu y ensin residuos.
• Les refugayes de la producción nun tienen de tar nel puntu de trabayu del frutu pa evitar contaminaciones.

Procesu pal despulpáu

• Mientres el procesu de sanidá y desinfeición del maracuya empecipiamos en llavar l'alimentu p'asina poder controlar y esaniciar les bacteries y microorganismos.
• Introduzse'l maracuya cortáu en metaes na maquina llamada "despulpadora", p'asina poder ayudar a llograr la magaya totalmente llimpia y ensin residuos y per otru llau salir toles residuos del maracuya.

Caltenimientu de la magaya

Ficheru:Magaya de maracuya.jpg

Magaya de maracuya na so presentación final.

Darréu al rematar el despulpáu empecipiamos a empacar nun recipiente en bolses o vidriu tresparentes pa depués sellar el productu y unvialo a una nevera pa conxelalo y evitar daños y contaminaciones del productu.

Historia

La Passiflora edulis considérase orixinaria de la rexón amazónica, anque crez de forma montesa nun área que toma principalmente dende'l norte de Suramérica hasta'l norte de Chile, Arxentina y Paraguái. En Paraguái, onde recibe'l nome en guaraní de mburucuyá, ye considerada como flor nacional, que les sos distintes variedaes tán afeches a rexímenes más o menos tropicales.

A lo llargo del sieglu XIX les variedaes d'utilidá gastronómica introducir con ésitu en Ḥawai, Australia y otres islles del Pacíficu sur. Les condiciones climátiques favorables fixeron que la planta afixérase rápido; magar en Hawaii la esplotación comercial nun tuvo verdaderu impulsu hasta mediaos del sieglu XX, la planta yera frecuente n'estáu montés dende diba décades.

L'ésitu comercial de la producción de maracuyá, según el valor ornamental de les flores, afaló a Kenia y a Uganda a intentar el so cultivu nos años 1950; aproximao coles mesmes introducióse'l plantíu comercial a Sudáfrica. Nun ye seguru si fueron estes variedaes o les cultivaes n'Australia les que s'introducieron na India al traviés de Sri Lanka, onde güei se cultiva de manera predominantemente doméstica.

El cultivu de la pasionaria estendióse a numberoses islles del Caribe, Israel, l'archipiélagu malayu y la Polinesia.

Variedaes cultivares

Cultivar comerciales pertenecen casi ensin esceición a les variedaes mariella (P. edulis f. flavicarpa) y púrpura (P. edulis f. edulis).

La primera crez y desenvuélvese perbién en zones tropicales; rique invariablemente más de 1000 mm añales d'agua y proteición del vientu y les xelaes, pero ye otra manera más rústica y brengosa que'l maracuyá púrpura, y produz colleches más regulares; pol so cimeru resistencia a los nematodos y otros parásitos, utilízase dacuando como pie pa inxertos de la variedá púrpura.

La segunda ta meyor afecha a zones templaes, polo que puede cultivase a mayor altor; los sos requisitos de pluviosidá son similares a los de la variedá mariella.

L'adopción d'una o otra ta dada con frecuencia poles preferencies gastronómiques. El cultivu de maracuyá mariellu ta más estendíu en Suramérica, Hawaii y Australia, ente que nel África y la India les variedaes púrpures predominen.

Les variedaes cultivares más frecuentes son les siguientes:

• 'Ouropretano' (púrpura): Brasil
• 'Muico' (púrpura): Brasil
• 'Peroba' (púrpura): Brasil (conocida como 'Brasileira Rosada' en Venezuela)
• 'Pintáu' (púrpura): Brasil
• 'Mirim' (mariella): Brasil
• 'Redondo' (mariella): Brasil (conocida como 'Brasileira Mariella' en Venezuela)
• 'Guazú' (mariella): Brasil
• 'Hawaiiana' (mariella): Colombia, Venezuela
• 'Australian Purple' (púrpura): Australia, Hawaii (tamién conocida como 'Nelly Kelly')
• 'Common Purple' (púrpura): Hawaii
• 'Kapoho' (mariella): Hawaii
• 'Sevcik' (mariella): Hawaii
• 'University Round' (mariella): Hawaii
• 'Pratt' (mariella): Hawaii
• 'Waimanalo' (mariella): Hawaii
• 'Yee' (mariella): Hawaii
• 'Noel's Special' (mariella): Hawaii
• 'Maracuyá' (mariellu): Colombia, Méxicu
• 'Parcha' (mariella): Puertu Ricu
• 'Parchita' (mariella): Venezuela
• 'Iniap 2009' (mariella) Ecuador
• 'Quicornac' (mariella) Ecuador

Gastronomía

El puntu de maduror de la fruta ta dau pol so desprendimientu; la recueya tien de faese nel suelu, manualmente. Sía para'l so consumu frescu o procesáu, el pulgu nun tien de presentar daños esternos de nengún tipu. Tien De tenese especial curiáu en nun consumir la fruta enantes del so maduror, yá que presenta cianogénicos.

Dambes variedaes peracábense crudes, en batíos y zusmios, y en mermelaes.

Pa consumila en crudu nun ye necesariu retirar les granes. Puede comese direutamente de la fruta, una vegada abierta, o utilizase en macedonia de frutes macedonies; la cocina contemporánea apreciar enforma n'ensalaes con fueyes verdes, onde'l so sabor llixeramente ácidu ufierta una combinación sorprendente. Tamién la flor puede utilizase n'ensalaes; ye perfectamente comestible y sabrosa, anque según la variedá pueda tener un llixeru efeutu sedante.

El zusmiu de la fruta llográu al prensar la magaya o procesala— ye con frecuencia demasiáu trupu pa bebelo direutamente; lo habitual ye combinalo con zusmios d'otres frutes, yogur, lleche o a cencielles agua.

La magaya puede utilizase pa la confección de mermelaes; ye recomendable pa esti casu nun refugar les granes, pos el so conteníu de pectina ayuda a la gelificación del productu. El pulgu ye tamién rica en pectina, pero nun resulta necesaria si empléguense les granes.

Tanto'l zusmiu como la magaya pueden conxelase ensin problemes; magar el procesu afecta la testura de la fruta, el sabor caltener ensin cambeos apreciables hasta un añu.

La magaya y zusmiu del maracuyá son ricos en calciu, fierro y fósforu, amás de vitamines A y C.

Los frutos de les especies rellacionaes P. mollissima, P. antioquensis y P. incarnata son menos duces, anque similares en sabor; suelen tomase en mermelaes o otres cocciones. La P. quadrangularis y la P. laurifolia, otra manera, son descomanadamente duces, polo que s'empleguen en zusmios disueltos con otru líquidu.

En Colombia ye bien común l'usu d'esta fruta en diverses preparaciones que van dende dulces y mermelaes hasta zusmios, postres y néctares, siendo bien apreciada comercialmente pola gran popularidá que tien dientro de la población por cuenta del so sabor agriduz.

En Méxicu la fruta nun foi bien conocida hasta principios de los años 1990, cuando se consolidó'l mercáu de la mesma xunto con dellos productores que tomaron la iniciativa de cultivala. La variante mariella del maracuyá ye la que se viende nel país.

En Venezuela puede preparar colos pulgos primeramente fervíos entemeciéndoles col zusmiu del frutu una bébora trupo llamada nesti país carato de parchita. Tamién puede entemecese el zusmiu con ron blancu, llogrando asina un cóctel lamáu guarapita.

Ecoloxía

La planta ye l'alimentu de les bárabos de la caparina Acraea acara.

Usu melecinal

La magaya, el zusmiu, les flores y el fervinchu de les fueyes del mburucuyá tienen un efeutu relaxante, muncho más pronunciáu nel casu del fervinchu, que puede utilizase como sedante llixeru o como calmante pa dolores musculares o cefalees; contién dellos alcaloides, ente ellos el harmano y el harmol.

En dosis normales — una taza o dos de fervinchu al día — ayuda a conciliar el suañu y puede tener amás efeutos antiespasmódicos; ta encamentada tamién en casu de tiemblos bronquiales o intestinales d'orixe nerviosu, según pa los dolores menstruales.

Tien tamién un llixeru efeutu vasodilatador, pero nun s'encamienta'l so usu regular pa evitar efeutos tóxicos.

La flor de determinaes especies tien efeutos llixeramente allucinóxenos.

Taxonomía

Passiflora edulis describióse por John Sims y espublizóse en Journal of Botany, British and Foreign 66: 141. 1928.^[1]

Etimoloxía

Passiflora: nome xenéricu qu'adoptáu por Linneo en 1753 y significa "flor de la pasión" (del llatín passio = "pasión" y flos = "flor"), foi dau polos misioneros xesuites en 1610, por cuenta de la semeyanza de delles partes de la planta con símbolos relixosos de la Pasión de Cristu, el llátigu col que foi azotáu = bilortos, los trés clavos = estilos; estames y la corola radial = la corona d'escayos.

El nome fruta de la pasión foi adoptáu polos españoles tres el contautu con nativos de Perú, que agasayaron a los mesmos con estes frutes qu'ellos denominaben Poru-p'osqo y que la so traducción al español sería "bolsa-aceda". Los españoles de primeres referíense a ella como "pollina vieya".^[2] Al conocer el arbustu d'esta fruta y n'especial la so flor, los ibéricos sorprendiéronse y llamar “la flor piadora” yá que a los sos güeyos, esta, recordar los elementos de la Pasión de Xesucristu”. El color de la flor ye coloráu bien intensu, d'ello esprende la frase “Coloráu Pasión”.^[3]

El nome el maracuyá —introducíu a les llingües europees al traviés del portugués— ye una corrupción del guaraní mburucuja; etimológicamente mberu kuja, "hamaca de dípteros", pola dulzura del néctar que resulta curiosu pa la friega de los inseutos o más bien porque'l conteníu de los sos frutos recuerda un grupu de dípteros.

Aceite de passiflora

L'aceite de fruta de la pasión tien una amplia aplicación en cosméticos: cremes, xampúes, lociones, aceites, xabones, etc. L'aceite tamién puede utilizase tantu n'alimentos y piensos, como na industria de pintures, xabones, alimentos y otros.^[4]

Magar la base d'aceite de pasiflora productu cosméticu, esto ayuda na rexeneración post peeling y ayuda a anidiar y hidratar la piel seco. Tamién ayuda na rexeneración de la piel con estríes y normaliza l'alteriáu conteníu de lípidos.^[5]

Producto pasión base d'aceite de fruta apurre sensación relaxante y antiestrés.^[6]

Aceite de fruta de la pasión.

Datos químicos y físicos del aceite de Pasión
Índice	Valores de referencia	Unidad
Índiz de refraición (40 ° C)	-	1,47
Índiz de Yodu	gl2	141
Índiz de saponificación	mg KOH \ g	190
Densidá (15 ° C)	ltr \ g	0,92
Fusión	° C	5

Ácidos grasos	Unidá	composición
L'ácidu palmítico	% pesu	12.8
Ácidu esteárico	% en pesu	01.05 a 02.05
Ácidu oleico	Pesu%	13,0-18,0
Acedu linoleico	% en pesu	70-77
Linolénico d'acedu	Pesu %	<2
Enchíu	%	16
Insaturaos	%	84

edulis: epítetu llatín que significa "comestible"^[7]

Variedaes aceptaes

• Passiflora edulis f. flavicarpa O. Deg.
• Passiflora edulis var. kerii (Spreng.) Mast.

Sinonimia

• Passiflora diaden Vell.
• Passiflora edulis f. edulis
• Passiflora edulis var. pomifera (M. Roem.) Mast.
• Passiflora edulis var. rubricaulis (Jacq.) Mast.
• Passiflora gratissima A. St.-Hil.
• Passiflora incarnata L.
• Passiflora iodocarpa Barb. Rodr.
• Passiflora middletoniana J. Paxton
• Passiflora pallidiflora Bertol.
• Passiflora picroderma Barb. Rodr.
• Passiflora pomifera M. Roem.
• Passiflora rigidula J. Jacq.
• Passiflora rubricaulis Jacq.
• Passiflora vernicosa Barb. Rodr.^[8]

Ver tamién

• Terminoloxía descriptiva de les plantes
• Cronoloxía de la botánica
• Historia de la botánica

Referencies

1. «Passiflora edulis». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 1 de xineru de 2015.
2. Padilla, Saúl. Manexu Agroforestal Andín. Proyeutu FAO / Holanda. Desenvolvimientu participativu andar 1992
3. Derterminación de vitamina C o acedu ascórbico nel balto serranu (Passifloramollisima), provenienrtes de los valles interandinos de Perú. http://www.unac.edu.pe/. Informe Final
4. OLEU DE MARACUJÁ. http://www.campestre.com.br/oleo-de-maracuja.shtml
5. OLEU DE MARACUJÁ.http://www.farmacam.com.br/monografias/oleodemaracujafarmacam.pdf
6. Oleu Maracujá. Amazon Oil Industry.http://www.amazonoil.com.br/produtos/oleos/maracuja.htm
7. N'Epítetos Botánicos
8. «Passiflora edulis». The Plant List. Consultáu'l 1 de xineru de 2015.

Bibliografía

• Aoyagi N, Kimura R, Murata T. Studies on passiflora incarnata dry extract. I. Isolation of maltol and pharmacological action of maltol and ethyl maltol. Chemical & Pharmaceutical Bulletin,1974; 22(5); 1008-1013.
• Bettina Ulmer, Torsten Ulmer: Passionsblumen. Witten, 1997. ISBN 3-00-000684-2
• Dhawan K, Kumar S, Sharma A. Anxiolytic activity of aerial and underground parts of Passiflora incarnata. Fitoterapia, 2001; 72(8): 922-926.
• Dhawan K, Kumar S, Sharma A. Comparative biological activity study on Passiflora incarnata and P. edulis. Fitoterapia, 2001; 72(6): 698-702.
• Dhawan K, Kumar S, Sharma A. Anti-anxiety studies on extracts of Passiflora incarnata L. Journal of Ethnopharmacology, 2001; 78(2-3): 165-170.
• Karl Herrmann: Exotische Lebensmittel. Springer, Berlin o.a., 2. Aufl. 1987. ISBN 3-540-16830-3
• Li QM, van den Heuvel H, Delorenzo O, Corthout J, Pieters LA, Vlietinck AJ, Claeys M. Mass spectral characterization of C-glycosidic flavonoids isolated from a melecinal plant (Passiflora incarnata). Journal of Chromatography, 1991; 562(1-2): 435-446.
• Speroni Y, Minghetti A. Neuropharmacological activity of extracts from Passiflora incarnata. Planta Médica, 1988; 54(6): 488-491.
• Wolfgang Franke: Nutzpflanzenkunde. Thieme, Stuttgart/New York, 3. Aufl., 1985. ISBN 3-13-530403-5

Enllaces esternos

Wikispecies tien un artículu sobre Passiflora edulis.

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Passiflora edulis.