Ponte de la Torre de Londres | |
---|---|
English Heritage | |
Tower Bridge (en) | |
puente basculante (es) , ponte d'aceru, puente de carretera (es) , atraición turística y ponte colgante | |
Llocalización | |
País | Reinu Xuníu |
Nación constitutiva | Inglaterra |
Rexón | Londres |
Condáu ceremonial | Gran Londres |
Borough | Tower Hamlets (es) |
Coordenaes | 51°30′20″N 0°04′31″W / 51.5056°N 0.0753°O |
Historia y usu | |
Apertura | 21 xunu 1886 |
Orixe del nome | Torre de Londres (es) |
Arquiteutura | |
Arquiteutu/a | Horace Jones (es) |
Inxenieru d'estructures | Horace Jones (es) |
Materiales | aceru, granitu y formigón |
Estilu | Arquiteutura neogótica |
Altor | 65 m |
Llargor | 244 m |
Crucia | ríu Támesis |
Tresporta | Circumbalación de Londres (es) |
Arcu más llargu | 270 ft y 61 m |
Caláu | 8,6 m y 42,5 m |
Encruces |
Tower Bridge Road (en) Tower Bridge Approach (en) |
Patrimoniu | |
English Heritage | 1357515 y 1385980 |
Web oficial | |
La ponte de la Torre, n'inglés Tower Bridge, ye una ponte que crucia'l ríu Támesis en Londres. Combina les carauterístiques de ponte basculante y ponte colgante. Ta construyíu n'estilu victoriano, y alcuéntrase asitiáu cerca de la torre de Londres, que-y da el so nome.
La ponte, unu de los cuatro pontes pertenecientes a la Corporation of London, el conceyu de la City de Londres, ye calteníu por Bridge House Estates, una compañía ensin ánimu d'arriquecimientu.[1] Los otros trés son la ponte de Londres, la ponte de Blackfriars y la ponte de Southwark.[2]
Cruciar 44 000 conductores y peatones al día.[3]
Mientres la segunda parte del sieglu XIX, el desenvolvimientu económicu nel este de Londres llevó a la necesidá d'un nuevu pasu sobre'l ríu, más embaxo de la ponte de Londres. Non podía construyise la tradicional ponte fixa por cuenta de que cortaría l'accesu al puertu que nesa dómina asitiar nel Pool of London (el Puertu de Londres orixinal), ente la ponte de Londres y la Torre de Londres. Un túnel sol Támesis, Tower Subway, foi inauguráu en 1870, pero namái sirvía pa tráficu piatonal.
En 1876 creóse un comité especial p'atopar una solución al pasu sobre'l ríu, que convocó un concursu pa escoyer el diseñu de la futura ponte. Más de 50 diseños fueron propuestos, incluyíu unu de sir Joseph Bazalgette. La evaluación de los diseños tuvo arrodiada de discutiniu, y nun foi hasta 1884 cuando'l creáu por Horace Jones, l'Arquiteutu de la Ciudá, foi aprobáu.
El diseñu de Jones yera una ponte basculante de 244 m de llargor y 7 m d'anchor, con dos torres de 65 m d'altor. La distancia central de 61 m ente les dos torres estremase en dos leva, que pueden alzase hasta un ángulu de 83 graos pa dexar pasar el tráficu fluvial. A pesar de que cada lleva pesa más de 1000 tonelaes, tán apilaes pa embrivir la enerxía riquida p'alzales, lo que lleva un minutu. El mecanismu hidráulicu orixinal, diseñáu por William Armstrong, utilizaba agua a presión almacenada en seis acumuladores.[4][5] L'agua yera bombiada dientro de los acumuladores por aciu motores de vapor. La ponte puede cargar más de 2000 tonelaes.[6]
Anguaño, la maquinaria hidráulica orixinal inda abre la ponte, anque foi modificáu pa utilizar aceite en llugar d'agua, y motores llétricos sustituyeron el llugar de les máquines de vapor y los acumuladores. Les antigües sales de máquines tán abiertes al públicu.
La ponte foi inauguráu pol príncipe de Gales el 30 de xunu de 1894, seis años dempués del fallecimientu de Jones, y tres ocho años de construcción.[7][3] El mesmu día de la so inauguración, la prestixosa revista especializada, The Builder, calificar de «monstruosu y grotescu».[7]