Quercus libani

Quercus libani
Clasificación científica
Reinu: Plantae
Subreinu: Tracheobionta
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Subclas: Hamamelidae
Orde: Fagales
Familia: Fagaceae
Xéneru: Quercus
Subxéneru: Quercus
Seición: Cerris
Especie: Quercus libani
Olivier[1]
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]

Quercus libani, ye una especie de carbayu perteneciente a la familia de les fagácees. Ta estrechamente rellacionáu col carbayu cerris, clasificáu con él na Seición Cerris, una seición del xéneru carauterizada por tener biltos arrodiaos de pelos nidios, con puntes de pelos nos lóbulos de la fueya, y les abiyotes que maurecen nunos 18 meses.

Biltos
Detalle de l'abiyota

Distribución

[editar | editar la fonte]

Ye una especie de carbayu orixinaria del Mediterraneu oriental, n'Asia occidentalsobremanera n'El Líbanu, al este de Turquía y el norte d'Iraq y d'Irán.

Descripción

[editar | editar la fonte]

Quercus libani ye un árbol caducifoliu qu'algama un tamañu de 8 metros d'altor.[2] La fueya caduca ye delgada, allargada y con frecuencia asimétrica, la so base ye redonda y la so punta ye llixeramente apuntiada. Nel estáu adultu'l llau cimeru de la fueya ye de color verde escuru y el llau inferior ye de color verde maciu.[3] Les flores son monoiques pero les flores de dambos sexos atopar nel mesmu árbol y son polinizaes pol vientu. L'árbol produz abiyotes que crecen hasta unos 2 cm a 3,5 cm de diámetru.[2] El so llargor ta mediu cubiertu pola copa.[3]

Quercus libani fueyes.
Abiyotes verdes cola copa espinosa.
Detalle

Usos

[editar | editar la fonte]

La madera de carbayu d'El Líbanuye bien dura y resistente al ataque d'inseutos y fungos y utilízase nes obres de construcción.[3]

Alimentu

Les abiyotes son bien amargoses por cuenta de les altes concentraciones de taníns, esti sabor amargoso pue ser lixiviáu por llavadura de les abiyotes n'agua corriente, pero esto fai que se produza la perda de munchos minerales beneficiosos.

Les abiyotes pueden ensugase y moler nun polvu y utilícense pa entestar guisos y pueden entemecese con ceberes pa la fabricación de pan. Les abiyotes amargoses turraos pueden ser usaos ​​como un sustitutu del café.[2]

Melecinal

Les agalles producíes poles bárabos de distintos inseutos que pueden atopase nos árboles tienen concentraciones especialmente altes de tanín, son altamente astrinxente y utilízase nel tratamientu de la hemorraxa y foria.[2] el tanín de les agalles tamién s'utiliza como colorante.[4]

Cultivu

Quercus libani cultívase y llántase como un árbol ornamental en xardinos, parques, y proyeutos pa la restauración del hábitat. Tien ésitu, al ser resistente a la seca, en xardinos paisaxísticos. El carbayu d'El Líbanu puede crecer nun mediu magrizu o suelos bien magrizos, ensin preferencia pola acidez del suelu. L'árbol puede crecer na lluz solar direuta y semi-solombra. Puede soportar vientos fuertes, pero nes esposiciones marítimes non salaes.

El carbayu d'El Líbanu nun tolera bien les perturbaciones radiculares, polo tanto los árboles de paisaxe nun tienen de mover se una vegada plantaos, o tresplantaos de hábitats nativos. Les abiyotes semaes in situ van producir los meyores árboles, cola tasa de crecedera y la tolerancia a la seca enraigonada. Les abiyotes sémense a midida que maurecen. Les abiyotes pierden la so viabilidá si ensúguense, polo que tienen de caltenese nun llugar húmedu y frescu, protexíu de los royedores hasta la llantadera.[2]

Control biolóxicu de plagues

[editar | editar la fonte]

La foyarasca de la encina d'El Líbanu utilízase como control de plagues biolóxicu como empuste d'inseutos herbívoros pa la proteición d'otres plantes. Les sos fueyes asitiaes como multi capa alredor de les plantes vulnerables repele conducentemente a los cascoxos, baboses y viérbenes. Les fueyes fresques pueden tornar la crecedera de la planta, polo que nun s'utiliza direutamente dende l'árbol. Al ser de fueya caduca, muncha foyarasca beneficiosa producir na seronda.[5]

Taxonomía

[editar | editar la fonte]

Quercus libani describióse por Guillaume Antoine Olivier y espublizóse en Voi. Emp. Othoman 2: 290. 1801.[6]

Etimoloxía

Quercus: nome xenéricu del llatín que designaba igualmente al carbayu y a la encina.

libani: epítetu xeográficu qu'alude a la so llocalización n'El Líbanu.

Sinonimia
  • Quercus apiculata Djav.-Khoie
  • Quercus carduchorum K.Koch
  • Quercus hedjazii Djav.-Khoie
  • Quercus irregularis Djav.-Khoie
  • Quercus karduchorum K.Koch ex Dippel
  • Quercus magnosquamata Djav.-Khoie
  • Quercus ophiosquamata Djav.-Khoie
  • Quercus ovicarpa Djav.-Khoie
  • Quercus polynervata Djav.-Khoie
  • Quercus regia Lindl.
  • Quercus regia var. eigii A.Camus
  • Quercus scalaridentata Djav.-Khoie
  • Quercus serratifolia Benth. ex Petzh. & G.Kirchn.
  • Quercus squarrosa Kotschy ex A.DC.
  • Quercus subcordata Djav.-Khoie
  • Quercus tchihatchewii Kotschy ex A.DC.
  • Quercus tregubovii Djav.-Khoie
  • Quercus vesca Kotschy[7][8]

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ World Checklist of Selected Plant Families. «Catalogue of Life : 2009 Annual Checklist : Quercus libani G.Olivier». Catalogue of life. Consultáu'l 1 d'ochobre de 2009.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Plants for a future. «Quercus libani - Plants For A Future database report». Consultáu'l 24 de setiembre de 2009.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Seigue, Alexandre (1985). La forêt circumméditerranéenne et ses problèmes 5. Maisonneuve & Larose, páx. 119 / 502. ISBN 9782706808975.(en francés)
  4. ↑ Grieve (1984). A Modern Herbal. Penguin. ISBN 0-14-046440-9.
  5. ↑ Riotte, L (1978). Companion Planting for Successful Gardening. Vermont, USA: Garden way. ISBN 0-88266-064-0.
  6. ↑ «Quercus libani». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 14 de xunetu de 2014.
  7. ↑ «Quercus libani». Royal Botanic Gardens, Kew: World Checklist of Selected Plant Families. Archiváu dende l'orixinal, el 2012-09-26. Consultáu'l 14 de xunetu de 2014.
  8. ↑ «Quercus libani». The Plant List. Consultáu'l 14 de xunetu de 2014.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]