El secularismu (de secular) ye aquel pensamientu o actuación que ye perteneciente o relativu a la vida, estáu o costume del sieglu o mundu y, por tanto, que nun tien órdenes clericales y ye ayenu a les práutiques y usos relixosos.
George Jacob Holyoake, consideráu'l padre del secularismu inglés, definía lo secular como aquello que nesta vida podía ser controláu pola esperiencia.[1]
Barry A. Kosmin estrema ente secularismu débil y secularismu fuerte:[2]
- El secularismu débil afirma la llibertá de relixón, tando llibre de la imposición de dalguna relixón oficial o gubernamental sobre la xente, dientro d'un estáu o d'una sociedá que ye neutra sobre los asuntos de creencia espiritual, y nun da nengún privilexu estatal o subvención a relixones (mirar tamién la separación Ilesia-Estáu).
- El secularismu fuerte establez que les decisiones y actividaes humanes, sobremanera polítiques, tendríen de tar basaes no que se consideren pruebes y fechos primero qu'en creencies con influencia relixosa. Les doctrines relixoses tán basaes no que consideren una verdá absoluta, ente que'l secularismu ta basáu na razón que foi desenvueltu mientres la Ilustración. Los secularistas creen que toles actividaes que cayen fora de la esfera privada tendríen de ser seculares; esto ye, non relixoses (vease la Razón pública).
Turkey]. Routledge (UK). ISBN 0-415-34831-5.