Valdetorres | |||||
---|---|---|---|---|---|
| |||||
Alministración | |||||
País | España | ||||
Autonomía | Estremadura | ||||
Provincia | provincia de Badayoz | ||||
Tipu d'entidá | conceyu d'España | ||||
Alcaldesa de Valdetorres | Almudena García Sánchez | ||||
Nome oficial | Valdetorres (es)[1] | ||||
Códigu postal |
06474 | ||||
Xeografía | |||||
Coordenaes | 38°54′58″N 6°04′07″W / 38.916111111111°N 6.0686111111111°O | ||||
Superficie | 40 km² | ||||
Altitú | 239 m | ||||
Llenda con | Guareña y Medellín | ||||
Demografía | |||||
Población |
1155 hab. (2023) - 573 homes (2019) - 600 muyeres (2019) | ||||
Porcentaxe | 0.17% de provincia de Badayoz | ||||
Densidá | 28,88 hab/km² | ||||
Más información | |||||
Fundación | 1767 (Xulianu) | ||||
Estaya horaria | UTC+01:00 | ||||
valdetorres.es | |||||
Valdetorres ye un conceyu español, perteneciente a la provincia de Badayoz (comunidá autónoma d'Estremadura).
Pequeñu nucleu agrícola asitiáu ente Medellín y Guareña sobre orellar sur del ríu Guadiana. Alcontráu nel cantu meridional de la contorna de Vegas Altas, llenderu yá col ámbitu emeritense, atopándose a 30,2 km de la capital estremeña. Pertenez al Partíu xudicial de Don Benito.
Güei poles sos proximidaes escurre la canal del Zújar que va desaguar nel banzáu de Alange.
Morfolóxicamente constitúi un centru de tipu rural, con estructura abierta compuesta por edificaciones llabradores d'una o dos plantes, güei n'acusada fase de tresformamientu al respective de la so fisonomía secular.
El so agricultura foi tradicionalmente de secanu, anque anguaño na so mayoría ye de regadío
Hasta 1767 en que se fixo villa exenta, perteneció con categoría de llugar al Condáu de Medellín.
A la cayida del Antiguu Réxime la llocalidá constituyir en conceyu constitucional na rexón d'Estremadura. Dende 1834 quedó integráu nel Partíu xudicial de Don Benito.[2] Nel censu de 1842 cuntaba con 125 llares y 391 vecinos.[3]
El finxu constructivu más señaláu ye la ilesia parroquial católica de Nuesa Señora de l'Asunción, na Archidiócesis de Mérida-Badayoz, Diócesis de Plasencia, Arciprestalgu de Don Benito.[4] L'edificiu asítiase nes contornes del pobláu, ente los sos últimos edificios y el ríu.
Constructivamente constitúi un conxuntu heteroxéneu nel que s'estremen tres zones. La de mayor antigüedá ye la cabecera, cuerpu d'enorme volume executáu en sillares y con cubierta de crucería, orixinariu del sieglu XVI. A ella se aneja una nave más tardida d'amenorgaes proporciones. Per delantre d'ésta alza una Torres achaparrada obra del sieglu XVII. Nel interior destaca'l retablu mayor de gustu barrocu.
Cróniques antigües menten la esistencia nel llugar de dos ermites dedicaes a San Pablo y los Mártires San Fabián y San Sebastián.
Ente les realizaciones civiles merez atención el senciellu pero representativu edificiu del Conceyu tradicional, güei sustituyíu por otru de nueva planta.