Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
El valse (del galicismu valses, que de la mesma procede del xermanismu Walzer, términu proveniente del verbu alemán walzen, 'xirar, rodar') ye un elegante baille musical a ritmu lentu, orixinariu del Tirol (Austria) pol sieglu XII y del sur d'Alemaña. El valse conquistó'l so rangu de nobleza en Viena mientres los años 1760, y púnxose de moda nesa ciudá sobre los años 1780, espandiéndose rápido a otros países. Dellos autores creen que'l valse tuvo'l so orixe na volte o volta, danza de baille en tres tiempos practicada mientres el sieglu XVI. La pallabra valse nació nel sieglu XVIII, cuando esti baille introducir na ópera y nel balé.
Nel so orixe tenía un movimientu lentu anque, agora convirtióse nuna danza de ritmu vivu y rápido. La so carauterística más significativa ye que les sos compases son de 3/4. Nel compás del valse, el primer tiempu siempres ye consideráu como'l tiempu fuerte (F), y los otros dos son débiles (d). Asina, el patrón ye "F, d, d". Al oyer la pallabra "valse", aína rellaciónase con música clásica, pero lo cierto ye que'l valse namái ye un xéneru musical y puede tar en cualquier estilu, por casu en forma de rancheres mexicanes, anque onde siempres ye'l ritmu más usáu ye nel Swing (el cual ye de 4/4, en patrón F, d, F, d). Puede tener forma binaria, ternaria, rondó, rock y más rock.
Falar de "valse rotu" cuando en llugar del avezáu compás ternariu de 3/4, ta escritu en compás de 5/4. Puede escuchase, por casu nel segundu movimientu de la Sinfonía nᵘ 6 de Tchaikovsky.
Con esti nome conoz la danza de pasos rápidos, nun tempo qu'entiende ente 110 y 180 intervalu per minutu. Esisten tamién versiones lentes (tempo de 60 a 80), denominaos valse inglés o boston.
Anque esisten munches variantes en múltiples países, nos concursos de baille, el valse vienés atiense, na actualidá, a dos formes:
Nel estilu Valse internacional, sicasí, los dos versiones de valse son más regulaes, no que se refier a les velocidaes.
El valse vienés tien 58-60 compases per minutu (174-180 intervalu per minutu), y el valse inglés 28-30 compases per minutu (84-90 intervalu per minutu).
Danza popular típica de París, que surdió nos valse musette.Musette (en música) ye una de les munches pieces básiques que componen una suite. El términu mussette aplicar a un preséu de la familia de la gaita; a un pequeñu oboe ensin llaves, de normal en G; y a una danza.
Musette ye una pieza danzable pseudopastoril del sieglu XVIII. Referir a un aire en compás de 2/4, 3/4 o 6/8, con un tempo moderáu y con un calter nidio y senciello, lo cual correspuéndese col preséu del que toma'l so nome: musette o cornamusa. Asina, la musette xeneralmente tien un baxu pedal que respuende al nome de bordón -qu'asonsaña al preséu homónimu-, ente que na parte cimera abonden los pasaxes rápidos, llaraos de notes d'adornu como los sofitamientos o les acciaccaturas. Estes pieces baillar nos ballets franceses d'empiezos del silu XVIII.
Esti tipu d'aires foi afechu a dances pastoriles, tamién llamaes musettes, que fueron del gustu de Lluis XIV y Lluis XV. Esto puédese reparar nes pintures de Antoine Watteu y otros pintores del so mesmu estilu.
Tamién se refier a un estilu musical predominante en París, onde l'acordión yera'l preséu principal. Col pasu del tiempu, l'estilu musette convertir nuna forma de vida y entá na actualidá ye común rellacionar esti tipu de "música urbana" col París modernu.
Música y danza arxentina y uruguaya frecuentemente acompañada con lletres similares a les del tangu arxentín, el valsesito criollu surdió a fines de sieglu XIX por un doble motivu: nesa dómina'l "valse vienés", como'l de los Johann Strauss, yera una de les grandes músiques de moda de la Belle Époque y porque a gran parte del Mariña arxentina inmigraron ensame de suizos, austriacos y alemanes, que influyeron cola so música na música folclórica arxentina, asina surdieron n'Arxentina "valsesitos criollos" tan célebres como Salú, dineru y amor o Caserón de texas ente munchos otros. Polo xeneral el valsesito criollu arxentín tien una instrumentación (acompañada d'una típica vocalización per parte d'un o una cantante) que ta más próxima al tangu arxentín anque'l so ritmu, más lentu y harmónicu, y el compás de 3/4 usualmente utilizáu, derivar del valse clásicu o , meyor dichu, del valse vienés. El valsesito criollu arxentín usualmente tamién se bailla nun compás de 3/4; a esta música llámase-y tamién tangu valse o valse criollu arxentín.
El Valse chilote, ye unu de los bailles más conocíos en Chiloé, Chile. Esta danza considera les carauterístiques del valse típicu, en que l'home y la muyer baillen enllazaos; sicasí, la so carauterística personal ye que se pronuncia con mayor intensidá los saltos y la forma d'abrazar a la pareya. Bien enraigonáu tamién na zona Central de Chile, la diferencia anicia en que'l ritmu ye más marcáu, redundando na intensidá del pasu y na forma d'abrazar a la pareya.
Acordies con Luis Felipe Ramón y Rivera, esisten dos corrientes nel valse venezolanu: el de salón y el popular. Nel valse de salón, el preséu favoritu pa la so execución ye'l pianu. Se enfatiza nos nomes de Manuel Azpúrua, Manuel Guadalaxara, Rafael Isaza, Rogelio Caraballo y Ramón Delgado Palacios nel entamu d'esti xéneru en Venezuela, y dedicáronse a la composición de valse de dos partes. A partir d'esto, el compositor Antonio Lauro tomó una importante lliteratura del valse pa la guitarra.
El valse de tradición oral, o valse popular, utiliza pa la so execución los preseos típicos de cada rexón venezolana, siendo cultiváu mayormente en Los Andes y el la rexón centro-occidental de Venezuela. Na rexón andina, el violín y la bandola son preseos solistes, acompañaos de la guitarra, triple y cuatro. En Lara executar con violín, mandolina, cuatro y guitarra.
La estructura musical carauterística de los valses populares consten de trés partes. Inda cuando munchos músicos roblen les sos composiciones colos sos nomes, la mayoría dexaron les sos creaciones nel anonimatu.
Na tradición popular puede atopase el valse en munchos bailles y manifestaciones folklóricas, como'l joropo y el tamunangue, ente otros.
Danza influyida polos ritmos negros de Perú que se desenvolvió a lo llargo del sieglu XX na mariña peruana, y en particular na ciudá de Lima. Los sos compositores ya intérpretes más famosos fueron Felipe Pinglo Alva, Oscar Avilés, Lorenzo Humberto Sotomayor, Filomeno Ormeño, Jorge Fuxir, Arturo Cavero, Los Morochucos, Los Troveros Criollos, Los Embaxadores Criollos, Chabuca Granda, Lucha Reyes, ente otros. La so puxanza foi nos años 40 y 50, representando entós la mayor parte de la producción musical peruana.
Los sos pasos son más curtios y más cadenciados que nel valse tradicional. Suel tamién ser más rápidu.
Los valses criollos inspirar de temes amoroses (Alma, Corazón y Vida, Nunca me faltes, Idolatría), de la idiosincrasia limeña (La flor de la canela, Si Lima pudiera falar, Romance na Parada), de temes patriótiques (Y llámase Perú, La mio Bandera) y hasta deportivos (Perú Campeón).
Ye anguaño la espresión más variada del criollismu peruanu.
Dende l'apaición nos ochenta del valse Bandida de Los Troveros Criollos hasta l'actualidá, esti xéneru foi anováu por obres de fusión musical chill out o por influencia del jazz y el bossa nova.
Los valses fueron una moda global y en Méxicu tuvo una puesta aceptación tantu poles élites, como de les clases populares afaciéndose a les distintes rexones de Méxicu, interpretándose colos preseos musicales d'estes rexones, como la marimba, mariachi y otres.
Ente 1810 y 1815 el valse llegó a Méxicu adquiriendo rápido popularidá. Convertir nun eslabón ente la música clásica y la popular.
El valse mexicanu tuvo dende un principiu carauterístiques propies. Menguo'l vértigu y rapidez de la danza, fíxose más lentu y fayadizu pa escuchase.
Cunta les siguientes obres más reconocíes:
El Pasiellu n'Ecuador ye un símbolu nacional, nel sieglu XIX pasó per Colombia escontra Panamá y Costa Rica; darréu estendióse a El Salvadory a Nicaragua tomando en caúna d'estes carauterístiques rexonales. En Venezuela conózse-y como valse y en Perú el pasiellu ecuatorianu gocia de relativa popularidá, principalmente nel norte del país.
La música y la danza tradicionales entienden, coles mesmes, otros valse más complexos que'l valse de 3 tiempos, llamaos valse asimétricos, polo xeneral de 5, 8 o 11 tiempos. Los tiempos suplementarios, nel pasu de valse, báillense sofitándose, alternativamente, en caúna de les piernes dexando, asina, una llixera elevación qu'acentúa los xiros.
Frédéric Chopin, el gran compositor y pianista polacu, apurrió una cantidá d'escelentes valses pa pianu y, ente ellos, el valse más curtiu denomináu Valse del Minutu. Los Strauss tamién destacaron como grandes compositores de valse, especialmente Johann Strauss (fíu). En Llatinoamérica esisten diverses variantes como'l valse peruanu, valse venezolanu, el valse colombianu, el valse brasilanu y el valse ecuatorianu con carauterístiques que difieren de país a país.
Podemos dicir con exactitú que tanto esti compositores como munchos, llegaron a formar una música que participó nel desenvolvimientu artísticu, tan importante pa los humanos. Conócense, por casu, de Tchaikovsky pieces famoses como'l Valse de les flores d'El cascanueces, el Valse de La bella durmiente o'l Valse d'El llagu de los cisnes, de la mesma qu'oyeríamos pieces de Strauss tales como Sangre Vienés, el Valse de los Novios o'l Valse del Emperador.