Villafuerte | |
---|---|
Alministración | |
País | España |
Autonomía | Castiella y Lleón |
Provincia | provincia de Valladolid |
Partíu xudicial | Valladolid |
Tipu d'entidá | conceyu d'España |
Alcalde de Villafuerte (es) | José Luis de las Moras de la Fuente |
Nome oficial | Villafuerte (es)[1] |
Códigu postal |
47180 |
Xeografía | |
Coordenaes | 41°43′56″N 4°19′20″W / 41.732222222222°N 4.3222222222222°O |
Superficie | 26 km² |
Altitú | 824 m |
Llenda con | Valbuena de Duero, Castrillo-Tejeriego, Esguevillas de Esgueva, Alba de Cerrato, Amusquillo y Villaco |
Demografía | |
Población |
86 hab. (2024) - 45 homes (2019) - 35 muyeres (2019) |
Porcentaxe | 0.02% de provincia de Valladolid |
Densidá | 3,31 hab/km² |
Villafuerte (n'ocasiones Villafuerte de Esgueva) ye una llocalidá de la provincia de Valladolid, Castiella y Llión, España. La población atopar nuna pandiella qu'apodera'l cercanu valle del ríu Esgueva.[2]
A mediaos del sieglu XV, empieza a llamase Villafuerte en llugar de Vellosillo, el so nome anterior, anque esti nun s'atopaba esautamente nel allugamientu actual de la población.[2] L'asentamientu altomedieval de Vellosillo atopábase más cercanu al ríu.[2] Mientres la edá media, la llocalidá cuntó con muralles qu'arrodiaben el caserío, d'importancia estratéxica pol so control de les rutes que siguíen el ríu.[2]
La primer mención en documentos de la población ye de 1192 y en 1214 mentar al maestre de la orde de Calatrava como señor de la metá d'ella.[2] Ente 1434 y 1462, Diego González de Toledo mercó tol señoríu y el so fíu, Garci Franco de Toledo, miembru de l'adinerada familia de xudíos conversos, fíxose nomar señor del llugar,[3] camudó de nome la población y empezó la construcción del castiellu actual[2] alredor del 1473.[3] D'esta familia, caltiénse una alfombra del sieglu XVI col so escudu, que s'atopa en Madrid.[4]
Cunta con un castiellu góticu y una ilesia románica con elementos mudéxares.[2]
El castiellu de Garci Franco de Toledo ye un edificiu del sieglu XV,[2] que sirvió de fortaleza pa los feudales de la dómina. El castiellu tien una planta casi cuadrada y cuenta con una gran torre del homenaxe nuna de les sos esquines.[3] Les demás esquines tienen torres cilíndriques con matacanes.[3] Tola fortaleza ta arrodiada por una barbacana reforzada con torres nes sos esquines.[3] El so estilu, de la Escuela de Valladolid, ye más residencial que militar.[3] La torre del homenaxe consta de cinco plantes a les que s'apuerta por una escalera de cascoxu, dos d'elles con bóvedes de piedra tallada.[5] Tanto na entrada del patiu d'armes como a lo cimero de la torres topen los escudos de los propietarios de la fortaleza.[5] L'edificiu tuvo habitáu hasta empiezos del sieglu XX y más tarde foi adquiríu pola Asociación d'Amigos de los Castiellos, que xestiona'l so caltenimientu y visita.[5]
La ilesia, d'orixe románicu del sieglu XII, recibió un coru y cubierta mudéxares nel sieglu XVI.[4] Del so importante artesonado mudéxar solo queden dellos elementos, yá que se treslladó al salón de plenos del edificiu de la Diputación de Valladolid.[4] El coru, sicasí, caltener nel templu.[4] De la fábrica románica orixinal los principales elementos calteníos son el ábside y la portada.[4]
La principal actividá ye l'agricultura y la vendimia. La patrona ye la Santísima Trinidá, que se celebra pel branu. Ye tradición celebrar tolos años n'agostu una cena medieval.