Vinca minor vinca menor | ||
---|---|---|
Clasificación científica | ||
Reinu: | Plantae | |
División: | Magnoliophyta | |
Clas: | Magnoliopsida | |
Orde: | Gentianales | |
Familia: | Apocynaceae | |
Subfamilia: | Rauvolfioideae | |
Tribu: | Vinceae | |
Xéneru: | Vinca | |
Especie: |
V. minor L. 1753 | |
Consultes | ||
Royal Botanic Gardens, Kew | Royal Botanic Gardens, Kew | |
World Flora Online | World Flora online | |
[editar datos en Wikidata] |
La vinca menor[1] (Vinca minor) ye una especie botánica de planta con flor, nativa del centru y sur d'Europa, dende Portugal, Francia, norte d'Holanda y los países bálticos, esti d'El Cáucasu, y tamién suroeste d'Asia en Turquía.
Ye un subarbusto, cubriendo'l terrén, y enraigonando polos tarmu, formando grandes colonies clonales y dacuando engatando a más de 4 dm, pero non más nin enroscándose. Fueyes siempreverdes, opuestes, 2-4,5 cm x 1-2,5 cm, verde escures brilloses, con una testura correosa, márxenes enteros. Flores solitaries nes axiles foliares. Floria dende tempranu en primavera a mediaos del branu, y poques flores entá na seronda; son de color bígaru (azul-violeta maciu o blancu en delles seleiciones cultivaes), 2-3 cm de diámetru, con corola pentalobulada. Frutu ye un par de folículos de 25 mm de llargu, conteniendo numberoses granes.
La bien rellacionada especie Vinca major ye similar pero más grande en toles sos partes, y fueyes relativamente más anches con fueyes de márxenes pilosos.
La especie crez comúnmente como cultivu de cobertoria en xardinos templaos pol so xamasca siempreverde, floriamientu primaveral y veraniegu, facilidá de cultivu, y mestu qu'afuega les maleces. Tien poques pestes o enfermedaes, y ta llargamente naturalizáu y entá clasificáu como especie invasora en partes de Norteamérica [1]. Hai numberosos cultivares, con distintos colores de flores y de xamasca variegado, incluyendo a 'Argenteovariegata' (cantos de fueyes blancos), 'Aureovariegata' (cantos mariellos), 'Gertrude Jekyll' (flores blanques), y 'Plena' (flores dobles).
Otros nomes vernáculos usaos en cultivu inclúi Periwinkle pequeñu, Periwinkle común [2] Archiváu 2013-10-03 en Wayback Machine).
Etnomedicinalmente, les fueyes seques, partes aérees, y dacuando tola planta de Vinca, usar p'ameyorar la circulación sanguínea, incluyendo lo cerebral, por meyora del metabolismu nel celebru, y tratar desórdenes cardiovasculares.
La vincamina ye'l alcaloide con efeutu farmacolóxicu nootrópico responsable de l'actividá de la Vinca. La vinpocetina ye un fármacu nootrópico sintéticu deriváu de la vincamina.
Vinca minor describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 209. 1753.[2]
Esta especie ye conocida nel dominiu llingüísticu asturlleonés col nome común vinca menor[1].
Wikispecies tien un artículu sobre Vinca minor. |