William Hogarth | |||
---|---|---|---|
| |||
Vida | |||
Nacimientu | Londres[1], 10 de payares de 1697[2] | ||
Nacionalidá | Reinu de Gran Bretaña | ||
Residencia |
Londres Hogarth's House (en) | ||
Grupu étnicu | Pueblu inglés | ||
Muerte | Londres[1], 26 d'ochobre de 1764[3] (66 años) | ||
Sepultura | St. Nicholas Church, Chiswick (en) | ||
Familia | |||
Padre | Richard Hogarth | ||
Madre | Anne Gibbons | ||
Casáu con | Jane Hogarth (es) | ||
Estudios | |||
Llingües falaes | inglés[2] | ||
Alumnu de | John Vanderbank (es) | ||
Oficiu | pintor, caricaturista, ilustrador, grabador, exlibrist (en) , dibuxante, correutor de testos | ||
Llugares de trabayu | Londres y París | ||
Trabayos destacaos |
Retrato de los niños Graham (es) Casamiento a la moda II (es) La vendedora de camarones (es) Sátira sobre la Falsa Perspectiva (es) El progreso del libertino (William Hogarth) (es) | ||
Influyencies | Antoine Watteau (es) y Pieter Brueghel el Viejo (es) | ||
Movimientu | Realismu artísticu | ||
Xéneru artísticu |
pintura de historia (es) semeya caricatura (es) pintura de xéneru | ||
Creencies | |||
Relixón | deísmu | ||
William Hogarth (10 de payares de 1697, Londres – 26 d'ochobre de 1764, Londres) foi un artista británicu, grabador, ilustrador y pintor satíricu. Considérase-y pioneru de les historietes occidentales. La so obra varia dende la escelente semeya Realismu en pintura realista a una serie de pintures al estilu de los cómics llamaes «costumes morales modernes». Muncha de la so obra, que llega dacuando a ser despiadada, burllar de los costumes y la política contemporáneos. Ye'l gran maestru de la sátira social y político, en contautu direutu cola lliteratura contemporánea d'un Henry Fielding. Considérase-y unu de los padres de la escuela artística británica, tres dellos sieglos de predominiu d'artistes estranxeros nel país.
Fíu d'un probe maestru d'escuela y autor de llibros de testu, William Hogarth nació nel barriu londinense de Bartholomew Close.
Na so mocedá foi aprendiz del grabador Ellis Gamble en Leicester Fields, onde aprendió a grabar. El mozu Hogarth tamién s'interesó na vida de les cais y de les feries londinenses, y entretúvose esbozando los personaxes que vía. Pola mesma dómina, el so padre foi encarceláu por deldes na prisión de Fleet mientres cinco años. Hogarth nunca faló al respeutu.
N'abril de 1720, Hogarth establecióse como grabador independiente, primero grabando trabayos menores como escudos d'armes y factures de tiendes, según ilustraciones pa llibros. En 1727 foi contratáu por Joshua Morris, un tapiceru, pa diseñar una alegoría de L'elementu Tierra. Morris, al oyer que Hogarth yera «un grabador, non un pintor», refugó la obra cuando taba acabada, y Hogarth demandó-y ante'l tribunal de Westminster onde, el 28 de mayu de 1728, el casu decidióse a favor de Hogarth.
El 23 de marzu de 1729 Hogarth cásase con Jane Thornhill, fía del artista sir James Thornhill.
Tres unos primeros años como grabador y diseñador de segundu nivel, Hogarth decidió dar el saltu a la categoría de pintor, pero nun-y foi fácil. Naquella dómina los grandes encargos artísticos de Londres yeren atropaos por artistes estranxeros, dientro d'un estilu rococó y ampuloso que Hogarth consideraba artificial. Los reis y la nobleza ingleses subestimaban a los artistes nacionales y preferíen convocar a los más cotizaos del continente, lo qu'esplica que dende'l sieglu XVI, los artistes ingleses fueren clisaos por autores estranxeros instalaos nel país como Hans Holbein el Mozu, Rubens, Van Dyck, Orazio Gentileschi, Sebastiano Ricci y Canaletto.
Hogarth criticaba'l gustu inglés pola mitoloxía y los semeyes pomposos, pero la falta d'encargos obligó-y a flaquear nos sos convencimientos: encetó temes históriques de l'Antigüedá, pero nun algamar resultancies convincentes.
El so despegue como artista de sonadía puede asitiase na década de 1730, cuando s'entornó nes sos temes satíriques. Llector de Jonathan Swift, criticaba la hipocresía de les clases altes. El so viaxe a París en 1744 fai-y conocer el rococó francés, lo que-y inflúi nos sos conversation pieces y nel tratamientu de los vistíos y les teles nos sos cuadros.
Hogarth intentó esplotar comercialmente les sos meyores creaciones, repitiéndoles en grabáu. Sicasí, algamó tal ésitu que foi víctima de la piratería; los sos diseños yeren retrucaos de forma indiscriminada n'Europa, y él apenes se lucró d'ellos.
En 1745 representar xunto a la so perrina Trump nun famosu autorretratu (Muséu Tate Britain de Londres) inspiráu n'otru autorretratu de Murillo (agora na National Gallery de Londres). Hogarth procuró reflexar la so personalidá: supónse que'l perru ye símbolu d'esfotu, y él visti ropajes modestos. Al pie de la so efixe apaecen dellos de los sos llibros satíricos favoritos. Una paleta amuesa la inscripción The line of Beauty (L'analís de la guapura), qu'alude a un tratáu d'estética que taba preparando. Publicar, acompañáu de grabaos, en 1753. Nél, defendía la espresividá del trazu curvu frente al sobriu neoclasicismu.
L'artista alcuéntrase soterráu nel campusantu de San Nicolás, en Chiswick Mall, Chiswick, Londres. El so amigu l'actor David Garrick escribió la inscripción de la so tumba.
Ye célebre poles sos semeyes y especialmente polos sos grabaos, sobre toos aquéllos que representen les series satíriques que primeramente ellaborara como cuadros.
Hogarth empezó pintando representaciones realistes de la vida popular:
A la fin de la so vida artística recuperó estes temes realistes de la vida contemporánea popular:
Hogarth realizó pequeños "conversation pieces", esto ye, semeyes de grupu: A finales de los años 1720, ridículos y sobeyosos nos sos finos vistíos, ente que los probes esmolecer de la comida y el sexu.
Realiza dellos cuadros de los actores principales de la popular The Beggar's Opera (La ópera del pordiosero), de John Gay, 1728. Dellos son les semeyes que fai d'artistes na vida cotidiana, ente ellos:
A finales de los años 1730, recibe numberosos encargos de semeyes per parte de la próspera burguesía:
En 1745 Hogarth pintó un Autorretratu col so perru (que s'atopa anguaño na Tate Britain) nel que s'amuesa como un artista instruyíu, sofitáu por volúmenes de Shakespeare, Milton y Swift. Él mesmu reproducir en grabáu cuatro años dempués.
Hogarth ye conocíu, sobremanera, polos sos ciclos satíricos. Trátase de series de llenzos qu'esponen una historia novelesca contemporánea, con gran viveza y espíritu críticu. Darréu, grabó los mesmos, y al traviés del grabáu estes composiciones llograron un gran espardimientu.
Ye la primera de les sos obres morales. Nos sos seis escenes, el miserable destín d'una moza del campu qu'empezó una carrera de prostitución na ciudá siguir dende'l principiu hasta'l so degradáu final, cola muerte por enfermedá venérea y el funeral ensin ceremonies. La serie tuvo un ésitu inmediatu.
Ye una secuela de la serie anterior, amosando n'ocho imaxe la vida de Tom Rakewell, fíu d'un ricu comerciante, qu'esbardia'l so dineru nuna vida de luxu, prostitutes, el xuegu y a la fin acaba la so vida en Bedlam.
Ye la so versión de los tradicionales cuatro momentos del día, de los acontecimientos qu'asoceden pela mañana, al mediudía, pela tarde y pela nueche. Na Mañana, una rica muyer allega a la ilesia, evitando mirar a dos pordioseros, colo qu'amuesa la hipocresía de los beatos que van a la ilesia pero qu'ignoren les desgracies de los sos asemeyaos. Mediudía amuesa a parroquianos bien vistíos que salen de la ilesia ente que al so llau hai xente probe sufriendo, y en mediu una carretera que los estrema. Amuesa claramente l'abilsu social ente les clases alta y baxa.
Serie de seis escenes que narren por episodios la boda d'un noble arruináu y una moza burguesa. Munchos consideren que ye la so meyor obra, en concencia ye'l meyor exemplu de les sos series. Hogarth pinta una sátira, un xéneru que por definición tien un puntu de vista moral que tresmitir. L'arruináu Conde de Squanderfield cásase cola fía d'un ricu comerciante, y empieza cola firma del contratu de matrimoniu na casona del conde, y acaba col asesinatu del fíu pol amante de la so muyer y el suicidiu de la fía dempués de que'l so amante seya aforcáu en Tyburn pol asesinatu del so home.
Nesta serie de doce escenes, Hogarth amuesa la evolución na vida de dos aprendices, unu que se dedica al trabayu duru y otru galbaniegu qu'acaba cayendo nel crime y siendo executáu.
Representa les desagradables consecuencies del alcoholismu, oldeando la feliz normalidá de los que beben cerveza inglés, frente a los alcohólicos que se dediquen a la xinebra. Estes llámines publicar en parte pa sofitar l'Acta de la Xinebra” de 1751. Supónse que'l maxistráu Henry Fielding informó-y d'estos procedimientos, p'ayudar a la propaganda de l'Acta de la xinebra.
Con esta serie Hogarth pretendía amosar delles de les tarrecibles costumes de los criminales, empezando cola tortura d'animales.
A lo llargo de la so vida, Hogarth intentó algamar l'estatus de pintor d'historia, pero nun tuvo gran ésitu nesti campu, con escenes bíbliques y hestóriques.
Hogarth vivió nuna dómina na que l'arte comercializábase cada vegada más y víase nos escaparates de les tiendes, tabiernes y edificios públicos. Tol arte taba tresformándose, popularizándose, como podía trate nes óperes balaes frente a la ópera seria estranxera o les noveles d'autores como Henry Fielding. Por ello, Hogarth atinó al tomar como tema de les sos obres pintar y grabar temes morales modernos. Provenía d'una tradición moralizante tradición del Protestantismu, representada na pintura de xéneru holandesa, y los brengosos panfletos satíricos ingleses. N'Inglaterra les Belles Artes teníen poca comedia enantes de Hogarth. Sicasí, los sos grabaos yeren caros, y namái nel sieglu XIX sopelexáronse algamando a un públicu más ampliu.
Cuando s'analiza la obra del artista nel so conxuntu, Ronald Paulson, moderna autoridá sobre Hogarth, velu como un auténticu y subversivu parodiador. Diz: “En La carrera d'una prostituta, toles llámines sacante una tán basaes nes imáxenes de Durero de la historia de la Virxe María y de la Pasión”. N'otres obres, asonsaña la Última cena de Leonardo da Vinci. Acordies con Paulson, Hogarth ta subvirtiendo el establishment relixosu y les creencies ortodoxes nun Dios inmanente qu'intervién nes vides de la xente y produz milagros. En realidá, Hogarth foi un deísta, un creyente nun Dios que creó l'universu pero que nun intervién direutamente na vida de les sos criatures.
Los sos grabaos satíricos son consideraos de cutiu como importantes precedentes de les historietes. La ópera d'Igor Stravinsky, The Rake's Progress, con libretto de W. H. Auden, inspirar nes series de pintures de Hogarth d'esi títulu.