Xuan VIII

Xuan VIII
107. Papa

17 avientu 872 - 16 avientu 882 (Gregorianu)
← Adrianu II - Marín I →
Vida
Nacimientu Roma[1], circa 820
Nacionalidá Bandera de Estaos Pontificios Estaos Pontificios
Muerte Roma[1], 16 d'avientu de 882[2] (61/62 años)
Sepultura basílica de San Pedru
Estudios
Llingües falaes llatín[3]
Oficiu sacerdote católicu, escritor
Llugares de trabayu Roma y Estaos Pontificios
Creencies
Relixón Ilesia Católica[4]
Cambiar los datos en Wikidata

Xuan VIII (Roma, ca. 820 – 15 d'avientu de 882). Papa nᵘ107 de la Ilesia católica de 872 a 882.

Yera archidiácono de Roma y foi escoyíu pal papáu pocos díes dempués de la muerte d'Adriano, n'avientu de 872. Anque yá tenía más de cincuenta años nel momentu del so nomamientu, foi un pontífiz enérxicu, a la manera de Nicolás I. La so eleición atopó la oposición de Formoso, que tamién sería papa.

Pontificáu

[editar | editar la fonte]

En 875 coronó al emperador Carlos el Calvo, al cual dempués recurrió delles vegaes pidiéndo-y auxiliu contra los sarracenos,[5] que coles sos correríes llegaben hasta les puertes de Roma. Habiendo Carlomán, fíu del Emperador, estorbáu les operaciones del so padre n'Italia, el papa retirar en dilixencia a Roma, y viéndose destituyíu de fuercies pa refugar a los infieles, hubo de capitular, faciéndose'l so tributariu en 25.000 marcos de plata añal[6] . Juan, quexosu de los estragos qu'escontra n'Italia y en Roma'l duque de Spoleto, fixo un viaxe a Francia, y n'Arles coronó a Luis el Balbuciente.

Llamáu el rector d'Europa, supo evitar un cisma cola ilesia d'Oriente: cuando Focio, patriarca de Constantinopla, volvió aceptar el dogma católicu, en 877, Xuan VIII conformar con recibir d'él una declaración d'arrepentimientu y Focio siguió siendo patriarca. En 879 Juan, a solicitú del emperador de Constantinopla Basilio I, reconoció a Focio como Patriarca llexítimu, dempués d'habese reinstaurado na siella patriarcal, declarándo-y obispu, hermanu y colega.

Xuan VIII aceptó tamién la llamada clausa Filioque sobre la revesosa redaición de la versión llatina del Credo niceno y restableció l'autorización dada por Adriano II pa celebrar la lliturxa en llingua eslava. Tamién apurrió a los misioneros Cirilo y Metodio un certificáu d'ortodoxa.

Nel ámbitu occidental, defender de l'aristocracia romana consagrando al emperador Carlos el Calvo el 25 d'avientu de 875. Sicasí, a la muerte de Luis el Xermánicu, Carlos atópase en dificultaes. Llamáu pol papa, que taba amenaciáu n'Italia, Carlos morrió en 877 cuando pasaba los Alpes.

Na primavera de 878, sintiéndose en peligru, Xuan VIII fuxó d'Italia y foi acoyíu n'Arles por Bosón de Provenza y l'obispu Rostang, antes d'asistir al Conceyu de Troyes, onde propunxo como rei d'Italia a Lluis II de Francia, que lo refugó, y dempués al propiu Bosón, que fracasó nel so intentu.

Dellos años dempués, en 881, siguiendo la mesma táctica, Xuan VIII fixo coronar emperador a Carlos III el Gordu. Sicasí, esta política volvió fracasar: Carlos viose obligáu a abdicar en 888.

Xuan VIII foi un papa bien ocupáu nos negocios temporales d'Italia y del Imperiu francés, y bien pródigu en llanzar escomuniones.

El papa Xuan VIII morrió'l 15 d'avientu de 882, en circunstancies que nun se pudieron esclariar. La cuarta parte de los añales de Fulda afirmen que foi envelenáu por dalguna persona cercana o un pariente («propinquus») y, dempués, como tardaba en morrer, cutíu con un martiellu.[7]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 Identificador ULAN: 500355748. Afirmao en: Union List of Artist Names. Data d'espublización: 3 febreru 2015. Data de consulta: 21 mayu 2021. Llingua de la obra o nome: inglés.
  2. ↑ Afirmao en: Enciclopedia dei Papi. Treccani's Enciclopedia dei Papi ID: giovanni-viii. Autor: dellos autores. Llingua de la obra o nome: italianu. Data d'espublización: 2000.
  3. ↑ Afirmao en: Mirabile: Digital Archives for Medieval Culture. Llingua de la obra o nome: italianu. Editorial: SISMEL – Edizioni del Galluzzo.
  4. ↑ Afirmao en: Catholic-Hierarchy.org. Identificador Catholic Hierarchy de persona: gioviii. Data de consulta: 20 ochobre 2020. Llingua de la obra o nome: inglés.
  5. ↑ Pierre Riche, The Carolingians:A family who forged Europe, Transl. Michael Idomir Allen, (University of Pennsylvania Press, 1993), 203.
  6. ↑ The Expansion of Saracens:Africa and Europe, C.H. Becker, The Cambridge Medieval History, Vol.2, Ed. John Bagnell Bury, (The Macmillan Company, 1913), 387.
  7. ↑ Cf. Antonio Sennis, voz «Giovanni VIII», en Enciclopedia dei Papi, Treccani, Roma 2000.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]
  • de Capmany y de Montpalau, Antonio (1792) Compendiu cronolóxicu-históricu de los soberanos d'Europa..., Ed. Blas Roman. p. 18. [1]