Kinkacu | ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
![]() | ||||||||||||
Elmi təsnifat | ||||||||||||
XƏTA: parent və rang parametrlərini doldurmaq lazımdır. ???: Kinkacu |
||||||||||||
Beynəlxalq elmi adı | ||||||||||||
|
||||||||||||
|
Kinkacu[3] və ya poto[4] (lat. Potos flavus) — "Procyonidae" ailəsinə aid tropik meşə məməlisi və "Potos" cinsinin tək nümayəndəsidir. Kinkacular ağaclarda yaşayan heyvanlar olmaqla, digər ağaclarda yaşayan məməli qruplarından (məsələn, primatlar və bəzi mustelidlər) fərqlənir.
Kinkacu adı fransız dilindəki "quincajou" sözündən götürülmüşdür, bu isə alqonkin dillərində dilində canavar deməkdir.[5][6] Kinkacuya "bal ayğırı", "gecə meymunu" və "gecə səyyahı" kimi digər adlar da verilir. Surinamda "nachtaap", "rolbeer" və "rolstaartbeer" kimi yerli adlarla da tanınır. Portuqal, ispan və yerli dillərdə isə "jupará", "huasa", "cuchi cuchi", "leoncillo", "marta", "perro de monte" və "yapará" kimi adlarla tanınır.[7][8]
Kinkacu, Meksika, Mərkəzi və Cənubi Amerikada, xüsusən Andlardan şərqdə və Braziliyanın cənub-şərqindəki Atlantik Meşələrində yaşayır. Bu məməli, əsasən meşəlik ərazilərdə, o cümlədən tropik və subtropik dağ meşələrində, quru meşələrdə rast gəlinir. Kinkacular gecə fəaliyyət göstərən heyvanlar olub, həyatları boyunca ağaclarda yaşamağa uyğunlaşmışdır. Onlar ən aktiv olduqları vaxtı, adətən saat 19:00-dan gecə yarısına qədər keçirirlər.
Kinkacu "Potos" cinsinin tək nümayəndəsidir. İlk dəfə 1774-cü ildə Skreber tərəfindən "Lemur flavus Penn" adı ilə təsvir edilmişdir. 1902-ci ildə Tomas bu qarışıqlığı düzəldərək kinkacunu "Potos flavus" adı ilə tanıtdı. 1795-ci ildə "Saint-Hilaire" və "Cuvier" tərəfindən "Potos" cinsi yaradıldı və bu cinsin növü olan "Viverra caudivolvula" (sonradan "Potos flavus" ilə sinonimləşdirildi) təsvir edildi. Kinkacu 1977-ci ildə "Cercoleptidae" ailəsinə aid edilmiş, lakin sonradan bu təsnifat ləğv olunmuşdur.[9][10][11] Onun növləri aşağıdakılardır:[12]
Kinkacunun yuvarlaq başı, böyük gözləri, qısa və iti burunları, eləcə də uzun, mexaniki olaraq çevrilə bilən quyruqları vardır. Dişi kinkacular, erkəklərdən daha kiçikdir. Onlar yüksək əlləri ilə yeməyi tutur və uzun, qarmaqlı dillərini istifadə edərək meyvələri yeyirlər. Kinkacunun quyruğu, "beşinci əl" kimi istifadə edilərək ağaclara rahatlıqla dırmaşmağa imkan verir. Bədən ölçüsü 82–133 sm, quyruq uzunluğu isə 39–57 sm arasında dəyişir. Kinkacular təbii mühitdə 23 il yaşaya bilər, insan nəzarətində isə ən uzun yaşama müddəti 42 ilə qədər olub.[13][14][15]
Kinkacu, əsasən meyvə yeyən heyvandır və qidalarının təxminən 90%-i meyvələrdən ibarətdir, xüsusən incə meyvələrə üstünlük verirlər. Onlar meyvələri qabaq əlləri ilə tutur və sonra dilini istifadə edərək şirəli çəyirdəkləri çıxarırlar. Həmçinin, çiçəkləri və nektarı yeyir və bu zaman bəzən çiçək tozlanmasında da rol oynayırlar. Kinkacular, bəzi hallarda böcəklər və hətta quş yumurtalarını da yeyə bilərlər.[16][17]
Kinkacular, əsasən təkbaşına ov edir, lakin bəzən olinqolarla birləşərək daha böyük qruplar halında da hərəkət edə bilərlər. Qrup içində bir-birini qucaqlayaraq və ya bir-birini təmizləyərək sosial münasibət qururlar. Onlar tez-tez rəqiblərini və ya olinqoları ərzaq tapmaq üçün itələyir və bu zaman böyüklər, digərinə üstünlüklərini nümayiş etdirirlər.[18]
Bəzən kinkacular ekzotik ev heyvanı olaraq saxlanılır. Onlar əyləncəli, sakit və zəif olsalar da, bəzən aqressiv ola bilərlər. Kinkacular ani hərəkətləri, səs-küyləri və gündüz vaxtında oyandırılmağı sevmirlər. Onlar təngnəfəs olduqda dərin dişləmələrə səbəb ola bilərlər. 2011-ci ildə ABŞ-də aparılan araşdırmada ev heyvanı olaraq saxlanılan kinkacuların "Baylisascaris procyonis" adlı qurdun daşıyıcıları olduğu bildirilmişdir, bu qurd isə insanın beyinində ciddi xəstəliklərə səbəb ola bilər.[19][20][21]