Xristianlar tarixən Əfqanıstanda kiçik icmadan ibarət olublar. Beynəlxalq Xristian Konserninə görə Əfqanıstandakı xristianların ümumi sayının hazırda 15.000 ilə 20.000 arasında olduğu təxmin edilir. Əfqan xristianlarının demək olar ki, hamısı islamı qəbul etmişlər. Pyu Araşdırma Mərkəzi 2010-cu ildə Əfqanıstanda 40.000 əfqan xristianın yaşadığını təxmin edir.[1] Əfqanıstan İslam Respublikası bir çox mühacir (baxmayaraq ki, 2014-cü ildən 2021-ci ilə qədər ölkənin birinci xanımı olan Rula Qani Livandan olan maronit xristiandır) istisna olmaqla, heç bir Əfqanıstan vətəndaşını xristian kimi tanımırdı.[2][3] Əfqan vətəndaşlarına xristianlığı qəbul etməyə qanuni icazə verilmir; qeyri-müsəlmanların müjdə verməsini qadağan edən açıq qanunlar olmasa da, bir çox səlahiyyətlilər və Əfqanıstan cəmiyyətinin əksər üzvləri bunun tətbiqini islama zidd hesab edirlər.[4][5] Əfqanıstanda qanuni olaraq tanınan yalnız bir xristian kilsə binası var, bu da İtaliya səfirliyində 1930-cu illərdən etibarən fəaliyyət göstərən Katolik kilsəsidir.[6]
Əfqanıstan Konstitusiyası islam qanunlarının hüquqi çərçivəsi daxilində olduğu və islam dinini təhdid etmədiyi halda islamdan başqa dinlərin etiqadına icazə verir. Ancaq inancını xristianlığa dəyişən müsəlmanlar ictimai və rəsmi təzyiqlərə məruz qalırlar ki,[7][8] bu da əmlaklarının müsadirəsi, həbs və ya ölümlə nəticələnə bilər.[5][9] Bir neçə əfqan xristianı konstitusiya hüquqlarına zidd olan sərt şəriət tərəfdarlarının təsiri nəticəsində öz inanclarını tətbiq etdikləri üçün həbs edilib. Belə hallar nadir olsa da, onların azadlığa çıxması üçün işlərin beynəlxalq ictimailəşdirilməli olunduğu qeyd edilib.[10]
Qəndəhardakı Rumıniya bazasında Şərq Pravoslav Kilsəsi kimi xarici hərbi bazalarda xristian dini obyektləri də var.[11][12][13]
Əfqanıstanda fəaliyyət göstərən bəzi xristian xeyriyyə təşkilatları da var. Amerikalı yazıçı və radio aparıcısı Brant Hansen Əfqanıstanda "CURE" ilə xeyriyyə işi görüb.
İctimai məhdudiyyətlərə baxmayaraq, bir çox mənbələr Əfqanıstanda yaşayan əfqan xristianların gizli yeraltı icmasının olduğunu iddia edirlər.[5][9] ABŞ Dövlət Departamenti bu qrupun sayının 500 ilə 8.000 nəfər arasında olduğunu bildirib.[5] Bununla belə, Əfqanıstandakı əfqan xristian icmasının sayı ilə bağlı təxminlər etibarlı deyil.[5] Əfqanıstanın düşmən hüquqi mühitinə görə əfqan xristianlar gizli şəkildə şəxsi evlərdə inanclarını həyata keçirirlər.[5][7] Tam Bibliya onlayn olaraq dəri dilində,[14] Əhdi-cədid isə puştu dilində mövcuddur.[15]
Hindistan,[16] ABŞ,[17][18] Böyük Britaniya,[19] Kanada,[20] Avstriya,[21] Finlandiya[22] və Almaniyadakı xristian icmaları da daxil olmaqla Əfqanıstandan kənarda yaşayan bir sıra əfqan xristianlar (həm dinini qəbul edənlər, həm də onların nəsilləri) var.[23][24]
"Həvarilərin işləri"nə (Həvarilərin işləri 2:9) görə, Bibliyada etnik yəhudilər və Partfya İmperiyasından (qərbi Əfqanıstanı əhatə edən[25][26][27]) yəhudiliyə keçənlər Əllinci gün bayramında iştirak edirdilər. Yevsrvinin qeydlərinə görə, həvarilər Foma və Bartalmay Parfiyaya təyin edilmişdilər.[28]
Fomanın apokrif İncilində və digər qədim sənədlərdə olan əfsanə, Müqəddəs Fomanın müasir Əfqanıstanın şimalını əhatə edən torpaqlarda yerləşən Orta Asiyanın qədim bölgəsi olan Baktriyada təlim yaydığını göstərir.[29] III əsrin əvvəllərində Fomanın işləri[28] kimi tanınan süryani əsəri həvarinin xidmətini biri şimalda, digəri cənubda olan iki padşahla əlaqələndirir. "Həvarilərin işləri" kitabına görə, Foma əvvəlcə bu missiyanı qəbul etmək istəmirdi, lakin Tanrı gecə görüntüsündə ona göründü və onu Hindistan taciri Abban (və ya Habban) ilə Hindistanın şimal-qərbindəki doğma yerinə getməyə etməyə çağırdı. Orada Foma Hind-Partiya (Cənubi Əfqanıstan, Pakistan və Şimali Hindistan) kralı Qondofara xidmət etdi. Həvarinin xidməti padşah və qardaşı da daxil olmaqla, bütün səltənətdə bir sıra dönüşümlərlə nəticələndi.[28]
Təxminən 196-cı ildə Bardesan bütün Medeya, Parfiya və Baktriyadakı[30] xristianlardan bəhs etdiyi kitabını yazdı və Tertulliana görə (təxminən 160-230), 220-ci ilə qədər Fars İmperatorluğu daxilində bir sıra yepiskopluqlar mövcud idi.[31] İkinci Fars İmperiyasında (226), Hindistanın şimal-qərbində, Əfqanıstanda və Bəlucistanda Şərq Kilsəsinin yepiskopları var idi, eyni zamanda missionerlik fəaliyyəti ilə məşğul olan din adamları və ruhanilər də fəaliyyət göstərirdilər.[28]
409-cu ildə Şərq Kilsəsi (bəzən Nestorian Kilsəsi də adlanır) 224-579-cu illərdə indiki Əfqanıstanı idarə edən İran Sasani İmperiyasının kralı I Yezdəgirddən[32] (399-409-cu illərdə hökmranlıq edib) dövlət tərəfindən tanındı.
424-cü ildə Zəranc və Qəndəhar[33] da daxil olmaqla Əfqanıstanın cənubunu əhatə edən Sistan yepiskopu Afrid Dadyeşu Sinodunda iştirak etdi.[34] Bu sinod Şərq Kilsəsinin ən mühüm şuralarından biri idi və onların nizam-intizam və ya teoloji problemlərinin heç bir başqa gücə, xüsusən də Roma İmperiyasının heç bir kilsə şurasına müraciət etməyəcəyini müəyyən edirdi.[35]
424-cü il həm də Heratda yepiskopluğun yaradılması qeyd edildi. 6-cı əsrdə Herat Şərq Apostol Kilsəsinin Metropolitan Taxt-tacının,[36][37] 9-cu əsrdən isə həm də Süryani Pravoslav Metropolitan Taxt-tacı idi.[37] Heratdakı xristian icmasının əhəmiyyəti ondan görünür ki, bu günə qədər şəhərdən kənarda ərəb, dəri və puştu dillərində İncil mənasını verən İncil adlı bir rayon var.[38] Xristian icması ən azı 1310-cu ilə qədər Heratda mövcud idi.[39]
Şərq Apostol Kilsəsi Əfqanıstanın Herat (424-1310), Fərah (544-1057),[39] Zərənc (544), Buşanc (585), Badğis (585) Qəndəhar və Bəlx daxil olmaqla doqquz şəhərində yepiskopluqlar yaradıldı.[36][39] Amudəryanın şimal sahilində, Əfqanıstan sərhədinə çox yaxın, Künduz yaxınlığında, Tacikistanın Pənc şəhərindən qısa bir məsafədə 6-7-ci əsrlərə aid nestorian monastırının xarabalıqları var. Kompleks 1967-ci ildə sovet arxeoloqları tərəfindən aşkar edilmişdir. Monastr qaya içində oyulmuş onlarla kiçik otaqdan ibarətdir.[40]
Sultan Əhməd kimi də tanınan Əhməd Təkudar (1282-1284-cü illərdə hökmranlıq etmişdir) Türkiyənin şərqindən Pakistana qədər uzanan və Əfqanıstanın böyük hissəsini əhatə edən Monqol İmperatorluğunun Elxanilər Dövlətinin sultanı olub. Təkudar nestorian xristianı olaraq Nikolas Təkudar xan adı ilə anadan olub; lakin sonradan Təkudar islamı qəbul etdi və adını Əhməd Təkudar olaraq dəyişdi. Təkudar 1282-ci ildə taxta çıxanda Elxanilər İmperiyasını sultanlığa çevirdi. Təkudar canfəşanlıqla yeni imanını təbliğ etdi və yüksək səviyyəli vəzifələrə də bunu tətbiq etdi. Elxanilər İmperiyası nəticədə 1295-ci ildə islamı dövlət dini kimi qəbul etdi. Şərq Kilsəsi Teymurun (1336-1405) hakimiyyəti dövründə Əfqanıstan və İranda demək olar ki, tamamilə məhv edildi.[41]
1581 və 1582-ci illərdə yezuit və ispan montesseratı və portuqal Bento de Qoiş islam imperatoru Əkbər tərəfindən dostcasına qarşılandı, lakin ölkədə yezuitlərin daimi mövcudluğu yox idi.[42][43]
Hələ 1667-ci ildə Kabildə yaşayan erməni tacirləri var idi və onlar Moğalda (indiki Hindistan) yezuitlərlə əlaqə saxlayırdılar.[44] Bu erməni tacirlərinin xristian olub-olmadığı bəlli deyil, lakin onların mövcudluğu 17-ci əsrdə Kabildə erməni icmasının olduğunu göstərir. Kabil Yeni Culfa, İsfahan (indiki İran)[44] Erməni Apostol Kilsəsinin Fars-Hind Yeparxiyasının kilsə yurisdiksiyası altında idi və o, icmaya erməni kahinləri göndərirdi; lakin 1830-cu ildən sonra heç bir erməni keşişi gəlmədi.[45]
1755-ci ildə Lahordakı yezuit missioneri Yozef Tifentaler yazır ki, Sultan Əhməd Şah Bahadur bir neçə erməni silah ustasını Lahordan Kabilə aparıb.[45] Anqlikan missioneri Cozef Vulf 1832-ci ildə Kabildə ermənilərə fars dilində təlim verdi; onun hesabındaa icmanın sayı təxminən 23 nəfər idi.[45][46] 1839-cu ildə Lord Kin Kabilə yürüş edəndə kaplen, keşiş Q. Piqott erməni kilsəsində uşaqlardan ikisini vəftiz etdi.[44] 1842-ci ildə general Uilyam Nottun komandasının keşişi C. N. Ellen daha üç nəfəri vəftiz etdi.[44][47]
Erməni kilsəsində etnik əfqanın vəftiz olunduğu bildirilən yeganə hadisənin kilsənin damından soxularaq orada saxlanılan qiymətli gümüş qabları oğurlamaq istəyərkən yıxılan soyğunçu olduğu bildirilir. O, tutulduğunda mərhəmət üçün yalvardı və sonra vəftiz olunmağı xahiş etdi.[45] Bala-Hissar yaxınlığındakı erməni kilsəsinin binası İkinci ingilis-əfqan müharibəsi zamanı ingilis qoşunları tərəfindən dağıdılıb; icma itkilərinə görə Britaniya Xarici İşlər və Birlik İdarəsindən təzminat aldı, lakin kilsə heç vaxt yenidən tikilmədi.
Hələ 1870-ci ildə Britaniya hesabatlarında Kabildə 18 erməni xristianın qaldığı göstərilirdi.[45] 1896-cı ildə Əfqanıstan əmiri Əbdürrəhman xan hətta Hindistanın Kəlkətə şəhərindəki erməni icmasına məktub göndərərək onlardan on-on iki ailəni Kabilə gəlməsini xahiş etmişdi ki, sayı azalmaqda davam edən öz həmvətənlərinin "tənhalığını aradan qaldırsınlar".[45] Lakin ilkin cavaba baxmayaraq, sonda Kəlkətə ermənilərinin heç biri bu təklifi qəbul etmədi.[45] Növbəti il Osmanlı sultanı II Əbdülhəmidin Əfqan hökmdarına ermənilərin sədaqətini şübhə altına alan məktubundan sonra erməni icmasının son üzvləri də qovuldu.[45]
Kabil erməniləri Pişəvərə sığındılar. Qeyd etmək lazımdır ki, bu qaçqınlar özləri ilə dini kitabları və qədim əlyazmalarını apardılar. 11 fevral 1907-ci il tarixli ingilis (Kəlkətə) qəzetində bu məsələ ilə bağlı məqalədə deyilirdi: "Mərhum Əmir Əbdülrəhmanın dövründə bu insanlar on ailəyə qədər azaldılar. Onlar naməlum səbəblərdən Pişəvəriyə sürgün edildi və onlarla birlikdə çox qədim olduğu deyilən əlyazmalar kolleksiyasının bir qisimi də məhv edildi. Həqiqətən də onlar o qədər qədimdirlər ki, onlara sahib olan ailələrdən heç biri onları oxuya bilmir. Hər halda indi Pişəvərdə olduğu deyilən əlyazmaların ekspertlər tərəfindən yoxlanılması nəticəsində nəticə çıxarılmalıdır. Ailələrin özləri Kabildə ilk məskunlaşmanın tarixindən xəbərsizdirlər, lakin onun ən qədim dövrlərə aid olması istisna olunmur."[48] Erməni arxiyepiskopu Sahak Ayvadyan bu nəşrdən sonra bu ermənilərə keşiş ziyarəti, eləcə də kitab və əlyazmalarla tanış olmaq üçün Pişəvərə getdi. Kəlkətəyə qayıdarkən o, qaçqınlardan əldə etdiyi bəzi kitabları Erməni Kilsəsi Kitabxanasına hədiyyə etdi.
Bu gün Əfqanıstanda qanuni olaraq tanınan yeganə kilsə İtaliya səfirliyindədir. İtaliya 1919-cu ildə Əfqanıstanın müstəqilliyini tanıyan ilk ölkə oldu və Əfqanıstan hökuməti İtaliyaya necə təşəkkür edə biləcəyini soruşdu. Roma o vaxt Əfqanıstanın paytaxtında yaşayan beynəlxalq texniklər tərəfindən tələb edilən katolik kilsəsi tikmək hüququnu istədi. İtaliyaya səfirliyi daxilində ibadətgah tikmək hüququ verən bənd 1921-ci il İtaliya-Əfqanıstan müqaviləsinə daxil edildi və həmin il barnavitlər pastoral fəaliyyət göstərməyə başladılar.[49] Faktiki pastoral iş 1933-cü ildə beynəlxalq texniklərin xahiş etdiyi kilsə tikildiyi zaman başladı.[50] 1950-ci illərdə sadə sement kilsə tamamlandı.[51]
1990-1994-cü illərdə Ata Cüzeppe Moretti Əfqanıstanda yeganə katolik keşişi kimi xidmət etdi,[52] lakin 1994-cü ildə vətəndaş müharibəsi zamanı İtaliya səfirliyinə hücum zamanı qəlpə yarası aldıqdan sonra oranı tərk etmək məcburiyyətində qaldı və İtaliyaya qayıtmalı oldu.[53] 1994-cü ildən sonra İsanın Kiçik Bacıları Əfqanıstanda qalmağa icazə verilən yeganə katolik dini işçilər idi, çünki onlar 1955-ci ildən orada idilər və işləri xalq tərəfindən alqışlanırdı.[54] 1992-ci ildə Prezident Məhəmməd Nəcibulla hökumətinin rəsmisi yeni kilsə kompleksi planlaşdırmaq üçün Morettini ziyarət etdi, lakin Nəcibullah qısa müddət sonra münaqişə zamanı üsyançılar tərəfindən devrildiyindən heç nə alınmadı.[55]
1959-cu ildə ABŞ Prezidenti Duayt Eyzenhauer Əfqanıstana səfər etdi. Vaşinqton İslam Mərkəzi oradakı müsəlman diplomatlar üçün Vaşinqtonda inşa edilmişdi və Prezident Eyzenhauer Əfqanıstandakı diplomatik korpus və qürbət icmasının istifadəsi üçün qarşılıqlı əsasda Kabildə protestant kilsəsi tikmək üçün Kral Zahir şahdan icazə istədi. Kilsənin tikintisinə dünyanın hər yerindən xristianlar öz töhfələrini vermişlər. Əfqan alebastr mərmərindən oyulmuş məhək daşında onun ithafında deyilir: ""Bizi sevən və Öz qanı ilə bizi günahlarımızdan azad edən" Allahın izzətinə bu bina "bütün millətlər üçün dua evi" kimi həsr edilmişdir. H. M. Zahir şahın hakimiyyəti dövründə, 17 may 1970-ci il, 'İsa Məsihin Özü guşə daşıdır."[56][57] Lakin kilsə binası 1973-cü il iyunun 17-də[57] Məhəmməd Davud Xanın monarxiyaya qarşı etdiyi respublika çevrilişi zamanı dağıdıldı. O vaxtdan bəri protestant xristianlar üçün heç bir ibadət yeri tikilməyib.
1990-cı illərin ortalarında Taliban hakimiyyətə gəldikdən sonra xristianlar təqib edildi.[58] 2001-ci ildə Talibanın süqutundan sonra ABŞ-nin mövcudluğu artdıqca xristianlığı qəbul edənlərin sayı artdı. Xristianlığı qəbul edənlərin əksəriyyəti şəhərlərdə yaşayırdı, ona görə də Taliban təhlükəsi minimal idi. Lakin 2005-ci ildə bir çox xristian dinini qəbul edənlər kimliklərinin ictimaiyyətə açıqlanacağından qorxaraq Əfqanıstandan (əsasən Hindistana) qaçmağa başladılar.[59] 2015-ci ildə aparılan bir araşdırma, ölkədə yaşayan müsəlman mənşəli 3.300-ə yaxın şəxsin Məsihə inandığını təxmin etdi.[60]