Обермархталь монастыры

Обермархталь монастыры
Нигеҙләү датаһы 776[1]
Рәсем
Монашеский орден бенедиктинцы[d]
Нигеҙләүсе Гуго II[d]
Дәүләт Германия[2]
Административ-территориаль берәмек Обермархталь[d][2]
Ғәмәлдән сыҡҡан дата 1803
Рәсми сайт kloster-obermarchtal.de
Карта
 Обермархталь монастыры Викимилектә

Обермархталь монастыры (нем. Prämonstratenserabtei St. Peter Obermarchtal und Paul, лат. Abbatia Marchtallensis) — премонстратен монастыры, Баден-Вюртемберг Обермархталь общинаһы территорияһында урынлашҡан. Беренсе тапҡыр 776 йылда барлыҡҡа килгән; 1171 йылда Тюбинген пфальцграфы Хуго II тарафынан асылған. Әлеге көндә элекке монастырь территорияһында концерт һәм күргәҙмәләр үтә; йәнәшәлә ҡатын-ҡыҙҙар монастыры менән Унтермархталь общинаһы территорияһы урынлашҡан.

Тарихы һәм тасуирламаһы

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]

776 йылда Ахалольфингтар нәҫеленән Халахольф һәм Хитта вариҫтары иғәнәгә төҙөлгән Изге Петр сиркәүен Санкт-Галлен аббатлығына тапшыра. 993 йылда монастырь Швабия герцогы Герман II тарафынан апостолдар Павел һәм Петрға бағышланған коллегиаль сиркәү булараҡ йәшәп килә. Билдәле булыуынса, 1 995 йылдың ғинуарында Констанца епискобы Гебхард II киңәйтелгән монастырь сиркәүен изгеләндерә.

Ниһайәт 1171 йылда Тюбинген пфальцграфы Хуго II (1153—1182) монастырҙы өҫтәмә аҡса иғәнә итеп һәм монастырҙа ирҙәр һәм ҡатын-ҡыҙҙар общинаһы ойоштороп, премонстранттар орденына тапшыра 1204—1208 йылдарҙа сиркәүҙең стеналары яңыртыла, 1273 йылда монастырь тик ирҙәрҙеке булып ҡала.

Монастырь корпустары

1239 йылдың 2 майында епископ Констанцский Генрих I фон Танье яңы өс нефлы базиликаны изгеләндерә: XIII быуат аҙағынан алып 1420 йылға тиклем монастырь Мархталда епископ Констанцскийҙың шәхси монастыры була. 1440 йылда Обермархталь аббатлыҡ статусын ала, ярты быуат үткәс — 1500 йылда — туранан-тура Изге Рим империяһына буйһонған империя аббатлыҡтары коллегияһының щваб бүлеге ағзаһы була. 1609 йылда урындағы аббат митра йөрөтөү хоҡуғын ала. 1701 йылдың 11 сентябрендә яңы сиркәү бинаһы изгеләндерелә, ул 1686 йылда — Утыҙ йыллыҡ һуғыш тамамланыу менән төҙөлә башлаған. Яңы барокко бинаһының архитекторы Михаэль Тумб, ә ул үлгәндән һуң, 1690 йылда — уның ағаһы Криштиан һәм Франц Беер фон Блауэн була. XVI—XVIII быуаттарҙа моанстырь сихырсы ҡатын-ҡыҙҙарҙы әүҙем эҙәрлекләү осоронда ҡатнаша: ҡатын-ҡыҙҙарҙы эҙәрлекләүҙең өс төп ваҡыты 586—1596, 1627—1628 һәм 1745—1757 йылдарға тура килә. «Сихырсы енәйәтсләргә» ҡарата кәмендә 60 үлем хөкөмө сығарыла.

Секуляризацияланыуы һәм хәҙерге статусы

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]

1770. ҡарай монастырға Мария-Антуанетта килә, ә 1803 тында дирижёр Иоһанн Непомук Шельбле (1789—1837) 1800 йылда аббатлыҡ хоры менән етәкселек итә. 1802 йылда секуляризацияланғандан һуң аббатлыҡ Тур-и-Таксис йортона күсә, 1806 йылда Вюртемберг короллегенең өлөшө була. 1972 йылда Роттенбург-Штутгарт епархияһы монастырҙы Тур-и-Таксис нәҫеле вәкилдәренән һатып ала, уны 1978 йылда педагогия академияһы итеп аса.

2001 йылдың 16 сентябрендә элекке монастырь территорияһында ҡабаттан коллегиаль сиркәүгә нигеҙ һалына. Бынан тыш, 2018 йылдағы мәғлүмәттәргә ярашлы, монастырь биналары өсөн түңәрәк өҫтәлдәр, конференциялар һәм семинарҙар үткәреү өсөн, шулай уҡ ретрит урыны булараҡ хеҙмәт итә.Монастырь территорияһында күргәҙмәләр үтә, сиркәүҙә ғибәҙәт ҡылыуҙар дауам итә һәм концерттар уҙғарыла.

2010 йылда сиркәү органы.

Орган

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]

Петр һәм Павел сиркәүенең төп органы 1778 һәм 1780 йылдар араһында оҫта Иоһанн Непомук Хольцхей тарафынан төҙөлгән. Төп орган ҙур булмаған йүнәтеүҙәр менән XXI быуат башына тиклем һаҡлана.

2011—2012 йылдарҙа инструментты Йоханнес Рольф оҫтаханаһынан белгестәр реставрациялай, йүнәтеү миллиондан ашыу евро тәшкил итә. 2012 йылдың 7 октябрендә яңыртылған көньяҡ-герман орган төҙөү сәнғәтенең өлгөһө булған инструмент тантаналы асыла.

Шулай уҡ ҡарағыҙ

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]
  • Аббатство Нересхайм
  • Монастырь Клостербойрен
  • Монастырь Эттенхайммюнстер

Иҫкәрмәләр

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]
  1. ↑ https://www.kloester-bw.de/klosterbasisdaten.php?kreis=&bistum=&alle=&ungeteilt=&art=&orden=&orte=&buchstabe=&nr=615
  2. ↑ 2,0 2,1 archINFORM (нем.) — 1994.

Әҙәбиәт

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]
  • Max Müller, Rudolf Reinhardt, Wilfried Schöntag (Hrsg.): Marchtal. Prämonstratenserabtei — Schloß Fürstliches — Akademie Kirchliche. 300jährigen Festgabe der Bestehen Stiftskirche zum St. Peter Paul und (bis 1692 1992). Süddeutsche Verlagsgesellschaft, 1992 Ulm, ISBN 3-88294-182-0.
  • Maximilian Müller/Aßfalg Winfried: Ehemaliges Prämonstratenser-Stift St. Peter Marchtal und Paul. Großer Kunstführer. Kath. Kirchengemeinde St. Peter Paul und, 1998 Obermarchtal, ISBN 3-00-003061-1
  • Manuela Oberst: Exercitium, Propaganda Repräsentation und. Die Dramen-, Periochen - Prämonstratenserreichsabtei Librettosammlung und der Marchtal (bis 1778 1657) (= Kommission in der Landeskunde geschichtliche Veröffentlichungen für Baden-Württemberg. B Reihe: Forschungen; Bd. 179). Kohlhammer, 2010 Stuttgart, ISBN 978-3-17-020984-8.
  • Lyndal Roper: Hexenwahn. Verfolgung Geschichte einer. 2007 München.
  • Wilfried Schöntag: der Kirchenprovinz Die Mainz Bistümer. 6 Das Bistum Konstanz. Reichsunmittelbare Marchtal Das Prämonstratenserstift. Germania Sacra, 5 Folge Dritte, Berlin/2012 Boston, ISBN 978-3-11-025312-2.

Һылтанмалар

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]