Симонов Константин Михайлович

Симонов Константин Михайлович
Рәсем
Ҡултамға
Зат ир-ат[1][2]
Гражданлыҡ  СССР
Хеҙмәт итеүе СССР
Тыуған ваҡыттағы исеме рус. Кирилл Михайлович Симонов
Патронимы йәки матронимы Михайлович[d]
Тыуған көнө 15 (28) ноябрь 1915[1]
Тыуған урыны Санкт-Петербург, Рәсәй империяһы[2][3]
Вафат булған көнө 28 август 1979({{padleft:1979|4|0}}-{{padleft:8|2|0}}-{{padleft:28|2|0}})[2][1][4][…] (63 йәш)
Вафат булған урыны Мәскәү, СССР[2]
Хәләл ефете Наталья Викторовна Соколова[d], Валентина Васильевна Серова[d] һәм Лариса Алексеевна Жадова[d]
Яҙма әҫәрҙәр теле урыҫ теле
Һөнәр төрө журналист, шағир, тәржемәсе, драматург, сценарий яҙыусы, яҙыусы, прозаик, сәйәсмән, хәрби корреспондент
Эшмәкәрлек төрө яҙыусы
Биләгән вазифаһы СССР Юғары Советы депутаты[d]
Уҡыу йорто А. М. Горький исемендәге әҙәбиәт институты
Мәскәү философия, әҙәбиәт һәм тарих институты[d]
В. И. Ленин исемендәге Хәрби-сәйәси академия
Әүҙемлек осороноң тамамланыуы 1979
Сәйәси фирҡә ағзаһы Советтар Союзы Коммунистар партияһы
Һуғыш/алыш Халхин-Гол алыштары[d] һәм Бөйөк Ватан һуғышы
Сәнғәт йүнәлеше социалистик реализм[d]
Ойошма ағзаһы СССР Яҙыусылар союзы
Жанр роман, повесть[d], повествовательная поэзия[d], шиғыр[d], театр пьесаһы[d], очерк[d], шиғыр[d], нәҫер һәм поэма[d]
Маҡтаулы исемдәре һәм башҡа бүләктәре
 Симонов Константин Михайлович Викимилектә

Симонов Константин (Кирилл) Михайлович (28 ноябрь 1915 йыл — 28 август 1979 йыл) — рус совет прозаигы, шағир, драматург һәм киносценарист. Йәмәғәт эшмәкәре, журналист, хәрби корреспондент. Социалистик Хеҙмәт Геройы (1974). Ленин (1974) һәм алты Сталин премияһы (1942, 1943, 1946, 1947, 1949, 1950) лауреаты. Халхин-Гол (1939) һәм Бөйөк Ватан һуғыштарында (1941—1945) ҡатнашыусы. Совет Армияһы полковнигы. СССР Яҙыусылар союзының генераль секретары урынбаҫары[5].

Биографияһы

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]

Константин (Кирилл) Михайлович Симонов 1915 йылдың 28 ноябрендә Петроградта тыуған, уның атаһы — генерал-майор Михаил һәм әсәһе — кенәз ҡыҙы Александра Оболенская[6].

Кирилл Симонов үҙ атаһы тәрбиәһен белмәй үҫә, сөнки ул Беренсе донъя һуғышында хәбәрһеҙ юғала (яҙыусының рәсми биографияһынан, уның улы А. К. Симонов ҡартатаһының эҙҙәре Польшала 1922 йылда юғала, тигән мәғлүмәт бирә[7][8]). 1919 йылда әсәһе улы менән Рязань ҡалаһына күсеп китә һәм Рус император армияһының элекке полковнигы, хәрби эштәр буйынса уҡытыусы А. Г. Иванишевҡа кейәүгә сыға. Һуңғараҡ РККА командиры булып киткән үгәй атаһы Константинды үҙ улы һымаҡ яҡын күрә, улар бер-береһен ярата[9]). Әсәһе улын тәрбиәләү менән шөғөлләнә һәм йорт хужалығын алып бара. Үгәй атаһы хәрби кеше булғанға күрә, Кириллдың бала сағы хәрби ҡаласыҡтарҙа һәм командир ятаханаларында үтә. Ете класс тамамлағандан һуң социалистик төҙөлөшө идеяһы менән янған үҫмер[10] эшсе һөнәрен үҙләштерергә була һәм ФЗУ-ға уҡырға инә. Башта Һарытауҙа металл буйынса токарь булып эшләй, ә һуңғараҡ Мәскәүҙә ошо уҡ эштә була. Мәскәүгә ғаилә 1931 йылда күсенә. Күсенгәнгә тиклем дүрт ай дауамында үгәй атаһы ҡулға алынған була, уны эштән сығаралар һәм фатирҙарынан ҡыуалар.

Шул уҡ йылда Симонов СССР Яҙыусылар союзына ҡабул ителә һәм ИФЛИ (Мәскәү философия, әҙәбиәт һәм тарих институты) аспирантураһына уҡырға инә, «Павел Черный» поэмаһын баҫтыра.

Кировты үлтергәндән һуң, 1935 йылда дворян сығышлы кешеләр Ленинградтан һөрөлә, улар араһына әсәһенең өс апаһы ла эләгә. Уларҙы Ырымбур өлкәһенә һөрәләр, уларҙың икәүһе, Дарья һәм Софья, репрессиялана һәм шунда төрмәлә вафат булалар (1938 йылда). Иҫән ҡалған өсөнсө инәһе, Людмила Леонидовна Оболенская, 1955 йылда ғына һөргөндән ҡайтарыла. Был ғәҙелһеҙлектәр Симоновтың күңелендә ғәҙелһеҙлек тойғоһон уята.

1935 йылда Симонов А. М. Горький исемендәге Әҙәби институтының киске бүлегенә уҡырға инә, бер йылдан көндөҙгө бүлеккә күсә[11].

1938 йылда Кирилл Симонов Горький исемендәге Әҙәбиәт институтын тамамлай. Был ваҡытҡа инде ул бер нисә әҫәр авторы була —1936 йылда «Молодая гвардия» һәм «Октябрь» жураналдарында Симоновтың тәүге шиғырҙары баҫтырыла.

К. Симонов (уңда) А. Лизюков менән. 1942 йыл.
Константин Симонов (уртала) һәм Илья Власенко (уңда) 75-се гвардия уҡсылар дивизияһы команда пунктында, Поныри районы. Курск алышы, 1943 йыл.

1940 йылда Симонов үҙенең тәүге «Бер мөхәббәт тарихы» («История одной любви») исемле пьесаһын ижад итә, уны сәхнәгә Ленин комсомолы исемендәге театр ҡуя; 1941 йылда «Беҙҙең ҡала егете» («Парень из нашего города») пьесаһын яҙа. Бер йыл дауамында В. И. Ленин исемендәге Хәрби-сәйәси академияһы ҡараамағындағы хәрби корреспонденттар курсында уҡый. Халхин-Голдағы совет-япон низағы барышында «Героическая красноармейская» гәзитендә практика үтә. 1941 йылдың 15 июнендә уға икенсе рангы хәрби интендант званиеһын бирелә.

Һуғыш башланғас, ғәмәлдәге армия хәбәрсеһе булараҡ, «Известия» гәзитендә баҫыла, «Боевое знамя» фронт гәзитендә эшләй[7].

1941 йылдың йәйен, «Ҡыҙыл йондоҙ» гәзитенең махсус хәбәрсеһе булараҡ, ҡамауға эләккән Одесса ҡалаһында үткәрә[12]. 1941 йылдың сентябрендә Л-4 Гарибальдиец һыу аҫты кәмәһендә хәрби походта ҡатнаша. 19 сентябрҙә «Ҡыҙыл йондоҙ» гәзитендә ошо хаҡта «Румыния ярҙарында» очергы сыға[13].

1942 йылда уға — өлкән батальон комиссары, 1943 йылда — подполковник, ә һуғыштан һуң полковник исеме бирелә. Һуғыш йылдарында Симонов «Урыҫ кешеләре» («Русские люди»), «Көт мине» («Жди меня»), «Шулай буласаҡ» («Так и будет») исемле пьесаларын, « Көндәр һәм төндәр»(«Дни и ночи») повесын, ике шиғырҙар йыйынтығын («Һинең менән һәм һинһеҙ» («С тобой и без тебя») нәшер итә.

Көнбайыш фронты Хәрби советының 1942 йылдың 3 майындағы 482-се бойороғона ярашлы өлкән батальон комиссары Симонов Кирилл Михайлович Ҡыҙыл Байраҡ ордены менән бүләкләнә[14]. Хәрби хәбәрсе К. Симоновтың башлыса «Ҡыҙыл йондоҙ» гәзитендә баҫтырыла.

«Ҡыҙыл йондоҙ» гәзите хәбәрсеһе булараҡ, 1943 йылда Харьков хәрби енәйәтселәр процесы барышын яҡтырта[15].

1944 йылдың 4 ноябрендә подполковник Симонов Кирилл Михайлович, «Ҡыҙыл Йондоҙ» гәзитенең махсус хәбәрсеһе булараҡ, «Кавказды обороналаған өсөн» миҙалы менән бүләкләнә[16].

4-се Украин фронтының Хәрби Советының 1945 йылдың 30 майындағы 132/н бойороғона ярашлы «Ҡыҙыл йондоҙ» гәзите корреспонденты подполковник Симонов 1-се дәрәжә Ватан һуғышы ордены менән бүләкләнә, был орден уға 4-се Украин фронты частары һәм 1-се Чехословак корпусы яугирҙары тураһында очерктар серияһын яҙыу, 101-се һәм 126-сы уҡсылар корпусының командирҙар күҙәтеү пунктында алыштар ваҡытында 1-се Чехословак корпусы частарында һөжүм алыыштары ваҡыттарында булған өсөн бирелә.

РККА Баш сәйәси идаралығының 1945 йылдың 19 июлендәге бойороғо менән подполковник Кирилл Михайлович Симонов «Мәскәүҙе обороналаған өсөн» миҙалы менән бүләкләнә[17][18].

Һуғыштан һуң «Чехословакиянан хаттар» (1945)[19], «Славян дуҫлығы» (1945)[20], «Югославия дәфтәре» (1945)[21], «Ҡара диңгеҙҙән Баренц диңгеҙенә тиклем. Хәрби хәбәрсе яҙмалары» очерктар йыйынтыҡтары нәшер ителә.

Һуғыштан һуңғы өс йылда Симонов сит илдәрҙә командировкаларҙа була (Япония, АҠШ, Ҡытай) «Яңы донъя» журналында баш мөхәррир булып эшләй. 1958—1960 йылдарҙа Ташкентта «Правда» гәзитенең үҙ хәбәрсеһе сифатында йәшәй һәм Урта Азия республикаларында йөрөп эшләй. Махсус хәбәрсе булараҡ, «Правда» гәзитендә Даманский утрауындағы ваҡиғаларҙы яҡтырта (1969 йыл)[22].

Сталин үлгәндән һуң Симонов яҙа[23]:

Нет слов таких, чтоб ими описать
Всю нетерпимость горя и печали.
Нет слов таких, чтоб ими рассказать,
Как мы скорбим по Вас, товарищ Сталин…

«Товарищи по оружию» исемле тәүге романы 1952 йылда донъя күрә, һуңынан «Терләр һәм һәм үлеләр» (1959, «Живые и мёртвые» китабы сыға. 1961 йылда «Замандаш» («Современник») театры «Дүртенсе» («Четвертый») пьесаһын ҡуя. . 1963—1964 йылдарҙа Симонов «Һалдат булып тыумайҙар» («Солдатами не рождаются»), 1970—1971 йылдарҙа «Һуңғы йәй» ("Последнее лето) романдарын яҙа. Симоновтың сценарийҙары буйынса бер нисә фильм ҡуйыла: «Парень из нашего города» (1942), «Жди меня» (1943), «Дни и ночи» (1943—1944), «Бессмертный гарнизон» (1956), «Нормандия-Неман» (1960, Ш. Спаак һәм Э. Триоле менән берлектә), «Живые и мёртвые» (1964), «Возмездие (1967)», «Двадцать дней без войны» (1976).

К. Симонов Берлинда. 1967 йыл
К. Симонов иҫтәлегенә бағышланған мемориаль таш
Буйничск яланындағы мемориаль таштағы яҙыу

1946—1950 һәм 1954—1958 йылдарҙа Симонов — «Новый мир» журналының баш мөхәррире; 1950—1954 йылдарҙа — "Литературная газета"ның баш мөхәррире.

1946—1959 һәм 1967—1979 йылдарҙа Симонов — СССР Яҙыусылар союзы секретары[24].

1978 йылда Яҙыусылар союзы Симоновты шағир Александр Блоктың тыуыуына 100 йыл тулыу айҡанлы әҙерлек буйынса комиссияһы рәйесе итеп тәғәйенләй[25].

2—3 саҡырылыш СССР Юғары Советы депутаты (1946—1954), 724-се Ишембай һайлау округы буйынса 4-се саҡырылыш РСФСР Юғары Советы депутаты (1955). КПСС Үҙәк Комитеты ағзалығына кандидат (1952—1956).КПСС Үҙәк Ревизия комитеты ағзаһы (1956—1961 һәм 1976—1979 йылдарҙа). Константин Симонов 1979 йылдың 28 авгусында Мәскәүҙә үпкә рагынан вафат була[7]. Васыятына ярашлы, К. Симонов кәүҙәһенең көлө Буйничск яланы өҫтөндә һибелә (Могилёв ҡалаһы тирәһендә). Уның һуңғы ҡатыны Лариса ла тормош иптәшенең янында булырға теләй. Симонов яҙып ҡалдырған:

«Я не был солдатом, был всего только корреспондентом, однако у меня есть кусочек земли, который мне век не забыть, — поле под Могилёвом, где я впервые в июле 1941 года видел, как наши в течение одного дня подбили и сожгли 39 немецких танков…»

[26][27].

Константин Симонов һәм Башҡортостан

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]

Сталинград һуғышы ваҡытында 214‑се уҡсылар дивизияһында һәм 112‑се Башҡорт кавалерия дивизияһында була һәм шуға арнап «Башҡорт дивизияһында» («В Башкирской дивизии», 1942; башҡортса 1942) очеркын яҙа. 1955 йылда Башҡортостанға килә, Өфөлә башҡорт яҙыусылары менән осраша. Әҫәрҙәре Рәми Ғарипов, Хәким Ғиләжев, Ғариф Ғүмәр, Мостай Кәрим һәм башҡалар тарафынан башҡорт теленә тәржемә ителгән. «Урыҫ кешеләре» («Русские люди») пьесаһы 1942 йылда — Башҡорт академия драма театрында, 1970 йылда — Урыҫ драма театрында, «Прага каштандары аҫтында» («Под каштанами Праги») пьесаһы 1946 йылда БАДТ-та ҡуйыла[28]. 1955 йылда К. Симонов 724-се Ишембай һайлау округы буйынса 4-се саҡырылыш РСФСР Юғары Советы депутаты итеп һайлана.

Тәнҡит

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]

Симонов космополитизм менән — Ленинградтағы йыйылыштарҙа Михаил Зощенко һәм Анны Ахматоваға ҡаршы көрәштә, Борис Пастернакты эҙәрлекләүҙә, 1973 йылдың 31 авгусында «Правда» гәзитенә Солженицын һәм Сахаровҡа ҡаршы хаттар яҙыуҙа ҡатнаша[29].

Маҡтаулы исемдәре һәм башҡа бүләктәре

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]

Шиғырҙары һәм поэмалары

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]
Китап тышы
  • «Слава»
  • «Победитель» (1937, поэма о Николае Островском),
  • Павел Чёрный: Поэма. — Москва: Советский писатель, 1938 (11 тип. Мособлполиграфа). — 84 с.
  • Ледовое побоище: Поэма. — Москва: Правда, 1938 (Типография им. Сталина). — 47 с. — (Библиотека «Огонек» № 40 [1099]).
  • Настоящие люди: Книга стихов. — Москва: Гослитиздат, 1938 (17 ф-ка нац. книги). — 88 с.
  • Дорожные стихи. — Москва: Сов. писатель, 1939. — 48 с.
  • Стихи тридцать девятого года. — Москва: Советский писатель, 1940. — 76 с.
  • Суворов: Поэма: [Для ст. возраста] / [Рис. А. Ермолаева]. — Москва; Ленинград: Детиздат, 1940 (Москва). — 48 с.
  • Из фронтового блокнота. — Москва: Советский писатель, 1941. — 69 с.
  • Победитель: Стихи. — Москва: Воен. изд-во, 1941. — 45 с. — (Библиотека красноармейца).
  • Сын артиллериста: [Фронтовая поэма]. — [Москва]: Воениздат, 1942. — 14 с. — (Библиотека красноармейца. Из фронтовой жизни).
  • Стихи 1941 года. — Москва: Правда, 1942. — 46 с. — (Библиотечка «Огонек», № 4)
  • Фронтовые стихи. — [Москва]: Воениздат, 1942. — 24 с. — (Библиотека красноармейца. [Из фронтовой жизни]).
  • Война: Стихи 1937—1943 гг. — Москва: Советский писатель, 1944. — 148 с.
  • Друзья и враги: Стихи / Константин Симонов; [Ил.: В. Брискин и В. Фомичев]. — [Москва]: Воен. изд-во, 1949 (тип. им. Тимошенко). — 64 с. — (Б-чка журнала «Советский воин» / Глав. полит. упр. вооруж. сил. СССР; № 11 [126])
  • Стихи 1954 года. М., 1955
  • Иван да Марья: Поэма. — Москва: Правда, 1958. — 30 с. — (Б-ка «Огонек»; № 24)
  • 25 стихотворений и одна поэма [«Пять страниц»]. — [Москва]: [Советский писатель], [1968]. — 119 с.
  • Вьетнам, зима семидесятого…: Книга стихов. — Москва: Современник, 1971. — 48 с.
  • Если дорог тебе твой дом…
  • Безымянное поле
  • Корреспондентская застольная

Романдары һәм повестары

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]
  • Дни и ночи: Повесть. — Москва — Воен. изд-во, 1944. — 257 с., 6 л. ил. (экранизация 1943 г.)
  • Гордый человек: Повесть. — [Воронеж]: Воронеж. обл. кн-во, 1945 (тип. изд-ва «Коммуна»). — 40 с.
  • «Товарищи по оружию» (роман, 1952; новая редакция — 1971),
  • «Живые и мёртвые» (роман, 1959),
    • «Солдатами не рождаются» (1963—1964, роман; 2-я часть трилогии «Живые и мёртвые»; в 1969 — кинофильм «Возмездие» режиссёр Александр Столпер),
    • «Последнее лето» (роман, 1971 3-я (заключительная) часть трилогии «Живые и мёртвые»).
  • «Дым отечества» (1947, повесть)
  • «Южные повести» (1956—1961)
  • «Так называемая личная жизнь (Из записок Лопатина)» (1965, цикл повестей; 1975 — одноимённый спектакль, премьера — Театр «Современник»)
  • Двадцать дней без войны. М., 1973
  • Софья Леонидовна. М., 1985

Көндәлектәр, хәтирәләр, очерктар

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]
  • Симонов К. М. Разные дни войны. Дневник писателя. — М.: Художественная литература, 1982. — Т. 1. — 479 с. — 300 000 экз.
  • Симонов К. М. Разные дни войны. Дневник писателя. — М.: Художественная литература, 1982. — Т. 2. — 688 с. — 300 000 экз.
  • Глазами человека моего поколения. Размышления о И. В. Сталине (1979, опубликовано в 1988)
  • На Карельском фронте: Очерки. — [Москва]: Воениздат, 1941. — 46 с. — (Библиотека красноармейца)
  • Сражающийся Китай. — Москва: Советский писатель, 1950. — 248 с.
  • Далеко на Востоке. Халхин-гольские записи. — М.: Советский писатель, 1969. — 111 с.
  • «Япония. 46» (путевой дневник),
  • Письма из Чехословакии. — Москва: Воен. изд-во, 1945. — 77 с.
  • Славянская дружба: [О партизанском тыле Югославии в сентябре—ноябре 1944 г.] : [Очерки и рассказы]. — [Москва]: Воен. изд-во, 1945 (тип. им. Тимошенко). — 88 с.
  • Югославская тетрадь. — Москва: Сов. писатель, 1945. — 145 с.
  • От Чёрного до Баренцова моря. Записки военного корреспондента: в 4 книгах. — М.: Советский писатель, 1942—1945.
  • В эти годы: Публицистика, 1941—1950. — Москва: ГИХЛ, 1951. — 420 с.
  • Норвежский дневник. — М.: Советский писатель. 1956. — 113 с.
  • В этом непростом мире: Очерки. — М.: Советская Россия, 1974. — 29 с.
  • 100 суток войны. — Смоленск: Русич, 1999. — 576 c.
  • Сегодня и давно. Статьи. Воспоминания. Литературные заметки. О собственной работе. — М., Советский писатель, 1978. — Тираж 75000 экз. — 636 c.

Пьесалары

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]
  • «История одной любви» (1940, премьера — Театр имени Ленинского комсомола, 1940) (новая редакция — 1954)
  • Парень из нашего города: Пьеса в 4 д. 10 картинах. — Москва: Отд. распространения ВУОАП, 1941. — 70 с. (1941, пьеса; премьера спектакля — Театр имени Ленинского комсомола, 1941 (пьеса ставилась в 1955 и 1977 годах); в 1942 — одноимённый кинофильм)
  • "Русские люди: Пьеса в 3 д., 9 карт.: Сценич. вариант Моск. драм. театра им. Ленсовета. — Москва: Всес. упр. по охране автор. прав, 1942. — 52 с. (1942, опубликована в газете «Правда»; в конце 1942 премьера пьесы с успехом прошла в Нью-Йорке[30]; в 1943 — кинофильм «Во имя Родины», режиссёры — Всеволод Пудовкин, Дмитрий Васильев; в 1979 — одноимённый телеспектакль, режиссёры — Майя Маркова, Борис Равенских)
  • Жди меня: Пьеса в 3 д., 8 карт. — Москва: Всес. упр. по охране автор. прав, 1943. — 54 с.
  • «Так и будет» (1944, премьера — Театр имени Ленинского комсомола)
  • Под каштанами Праги: Драма в 4 д., 5 карт. — Москва; Ленинград: Искусство, 1947 (М.: тип. «Кр. печатник»). — 119 с. (1945. Премьера — Театр имени Ленинского комсомола. Была популярна, с 1946 шла по всей стране. В 1965 — одноимённый телеспектакль, режиссёры Борис Ниренбург, Надежда Марусалова (Иваненкова))
  • «Русский вопрос» (1946, премьера — Театр имени Ленинского комсомола; в 1947 — одноимённый кинофильм, автор сценария и режиссёр Михаил Ромм)
  • Чужая тень: Драма в 4 д., 6 карт. — Москва: Изд. и тип. Госкультпросветиздата, 1949. — 88 с. — (Б-чка «Художественная самодеятельность», № 12). По сообщению историка Э. А. Иваняна, Симонов «с горечью и сожалением вспоминал позднее свою пьесу „Чужая тень“, в которой „разоблачал“ советских ученых как „безродных космополитов“, находящихся в услужении американской разведки».
  • «Доброе имя» (1951) (новая редакция — 1954)
  • «Четвёртый» (1961, премьера — Театр «Современник», 1972 — одноимённый кинофильм)
  • Друзья остаются друзьями. (1965, в соавторстве с В. Дыховичным)
  • Из записок Лопатина. (1974)

Сценарийҙар

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]
  • «Жди меня» (Александр Столпер менән берлектә, 1943, режиссёр — Александр Столпер)
  • «Дни и ночи» (1944, режиссёр — [Александр Столпер)
  • «Второй караван» (1950, Захар Аграненко менән берлектә, ҡуйыусы режиссёрҙар — Амо Бек-Назаров һәм Рубен Симонов)[31][32]
  • «Жизнь Андрея Швецова» (1952, Захар Аграненко менән берлектә)
  • «Бессмертный гарнизон» (1956, режиссёр — Тиссэ, Эдуард Тиссэ)
  • «Нормандия — Неман» (авторҙаштар — Шарль Спаак, Эльза Триоле, 1960, режиссёрҙар Жан Древиль, Дамир Вятич-Бережных)
  • «Левашов» (1963, телеспектакль, режиссёр — Леонид Пчёлкин)
  • «Живые и мёртвые» (Александр Столпер менән берлектә, режиссёр — Александр Столпер, 1964)
  • «Возмездие» (1967, Александр Столпер менән берлектә, нәфис фильм, «Живые и мёртвые» романының 2 өлөшө буйынса төшөрөлгән— «Солдатами не рождаются»)
  • «Если дорог тебе твой дом» (1967, сценарий һәм документаль фильмы авторы, режиссёр Василий Ордынский]][33]),
  • «Гренада, Гренада, Гренада моя» (1968, документаль фильм, режиссёр — Роман Кармен, кинопоэма; Бөтә Союз кинофестивале премияһы)
  • «Случай с Полыниным» (Алексеем Сахаров менән берлектә, 1971, режиссёр — Алексей Сахаров)
  • «Четвёртый» (1972, режиссёр — Александр Столпер)
  • «Чужого горя не бывает» (1973, Вьетнам һуғышы тураһында документаль фильм)[34],
  • «Шёл солдат» (1975, документальный фильм[35])
  • «Солдатские мемуары» (1976, телефильм)
  • «Обыкновенная Арктика» (1976, Ленфильм, режиссёр — |Алексей Симонов
  • «Константин Симонов: остаюсь военным писателем» (1975, документаль фильм)
  • «Двадцать дней без войны» (повесть буйынса (1972), режиссёр — Алексей Герман, 1976), автор тексы.
  • «Дорога на Берлин» (2015, нәфис фильм, Мосфильм — режиссёр Сергей Попов.

Тәржемәләр

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]
  • Редьярд Киплинг[36][37]
  • Нәсими. Лирика / Наум Гребнев һәм Константин Симоновтың әзербайжан һәм фарсы телдәренән тәржемә. Бөтәһе төрлө баҫмаларҙа Симонов тәржемәһендә 77 әзербайжан әҫәре баҫтырыла (шул иҫәптән 38 — фольклор, 34 — классик шиғриәт, 5 заманса шағирҙар)"[38]
  • Каххар А. Сказки о былом / Камрон Хакимов һәм Константин Симонов үзбәк теленән— Москва: Советский писатель, 1970.
  • Әзербайжан халыҡ йырҙары. Советский писатель, Ленинград, 1978 г.
  • һәм башҡа тәржемәләр[39][40][41]

Хәтер

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]
Симоновтың   10 томлыҡ әҫәрҙәр йыйынтығы тышы. Худлит, 1984
К. Симоновтың   автографы, 1950-се йылдар
К. Симоновтың   автографы, 1960-се йылдар
К. Симоновтың   автографы, 1960-се йылдар

Элекке СССР ҡалаларында урамдар

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]

Һәйкәлдәр

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]
  • 1980 йылдың 30 октябрендә Һарытауҙа 2-се ПТУ-ға Симонов исеме бирелә, төп ишек алдында һәйкәл ҡуйыла[44].

Мемориаль таҡтаташтар

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]
  • Рязандә мәктәп бинаһында мемориаль таҡтаташ урынлаштырылған
  • Һарытауҙа 2020 йылдың 5 декабрендә 1930-сы йылдарҙа К. Симонов йәшәгән йортҡа мемориаль таҡтаташ ҡуйыла[45].
  • Мәскәүҙә Черняховский урамында К. Симонов йәшәгән йортҡа мемориаль таҡтаташ урынлаштырыла.

Кинематограф

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]
  • К. Симонов — ике сериялы «Николай Сванидзе менән тарихи хроникалар» документаль фильмы геройы.
  • К. Симонов. «Ты помнишь, Алеша, дороги Смоленщины». Олег Табаков.Әҙәбиәт йылын асыу тантанаһы фрагменты[46]

Башҡалар

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]
  • Симонов исеме астероидҡа бирелгән (2426 Simonov);
  • 1984 йылда ГДР-ҙа төҙөлгәндүрт палубалы теплоходҡа К. Симонов исеме бирелгән;
  • Мәскәүҙә К. Симонов исемендәге 162-се китапхана бар;
  • Волгоградта һәләк булған танкистар һәйкәлендә Симоновтың «Танк» («Вот здесь он шёл…)» шиғырынан өҙөк яҙылған;.
  • 2014 йылда Аэрофлотта Boeing компанияһының B737-800 быуын Next Generation лайнеры К. Симонов исемен ала[47].

Иҫкәрмәләр

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Bibliothèque nationale de France идентификатор BNF (фр.): платформа открытых данных — 2011.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Deutsche Nationalbibliothek Record #118614533 // Общий нормативный контроль (GND) (нем.) — 2012—2016.
  3. ↑ Симонов Константин Михайлович // Большая советская энциклопедия (урыҫ): [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969.
  4. ↑ Konstantine Simonov // Internet Broadway Database (ингл.) — 2000.
  5. ↑ Константин Симонов: очерк творчества — Инна Вишневская — Google Книги
  6. ↑ Павел Дурягин. «Жди меня»: 100 лет Константину Симонову // ТАСС, 28 ноября 2015 г.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Первый канал. К юбилею Константина Симонова. Документальный фильм «Жди меня и я вернусь», 28 ноября 2015
  8. ↑ Алексей Симонов. Сивцев Вражек — это теплая варежка моего детства
  9. ↑ Константин Симонов. Глазами человека моего поколения. Размышления о И. В. Сталине. 23 февраля 1979 года.
  10. ↑ Симонов, 1990, с. 27
  11. ↑ Симонов, 1990, с. 48
  12. ↑ Ортенберг Д. И. Июнь — декабрь сорок первого: Рассказ-хроника. — М.: «Советский писатель», 1984. — С. 120—125. — 352 с. — Тираж 30 000 экз.
  13. ↑ Виталий Торопцев. Das Boot по-советски (15 ғинуар 2019).
  14. ↑ Память народа :: Документ о награде :: Симонов Кирилл Михайлович, Орден Красного Знамени. pamyat-naroda.ru.
  15. ↑ Харьковский процесс. Портал «История.РФ» Российского военно-исторического общества.
  16. ↑ Память народа :: Документ о награде :: Симонов Кирилл Михайлович, Медаль «За оборону Кавказа». pamyat-naroda.ru.(недоступная ссылка)
  17. ↑ Память народа :: Документ о награде :: Симонов Кирилл Михайлович, Медаль «За оборону Москвы». pamyat-naroda.ru. Дата обращения: 28 декабрь 2015.
  18. ↑ Память народа :: Документ о награде :: Симонов Кирилл Михайлович, Медаль «За оборону Москвы». pamyat-naroda.ru. Дата обращения: 28 декабрь 2015.
  19. ↑ Симонов Константин. Письма из Чехословакии. — Москва: Военное издательство Народного комиссариата обороны, 1945. — 80 с.
  20. ↑ Симонов Константин Михайлович. Славянская дружба: [О партизанском тыле Югославии в сентябре — ноябре 1944 г.]: [Очерки и рассказы]. — [Москва]: Воен. изд-во, 1945 (тип. им. Тимошенко). — 88 с.
  21. ↑ Симонов Константин Михайлович. Югославская тетрадь: [О партизанском тыле Югославии в сентябре — ноябре 1944 г.]: [Очерки и рассказы]. — [Москва]: Правда, 1945 (тип. им. Сталина). — 100 с.
  22. ↑ Статьи: Письма / К. Симонов // Правда. — 1969. — 6 мая; Мысли вслух / К. Симонов // Правда. — 1969. — 3 мая, 4 мая.
  23. ↑ Клич генерала Филатова 2013 йыл 6 июнь архивланған.
  24. ↑ СИМОНОВ 2018 йыл 28 июнь архивланған. // Большая российская энциклопедия. Том 30. Москва, 2015, стр. 200
  25. ↑ Журнальный зал | Вопросы литературы, 2002 N3 | А. БЕЛЯЕВ — На Старой площади
  26. ↑ Андрей Геращенко. Глава четвёртая. Буйничское поле и Константин Симонов / Белоруссия в годы Великой Отечественной войны. — Минск: Альтиора Форте, 2020. — С. 49. — 257 с. — ISBN 978-985-7175.
  27. ↑ Симонов К. М. Сто суток войны. — Смоленск: Русич, 1999. — С. 29—101. — 576 с. (Мир в войнах). — Тираж 7000 экз. — ISBN 5-88590-990-3.
  28. ↑ СИМОНОВ Константин (Кирилл) Михайлович(недоступная ссылка)
  29. ↑ Легко ли быть Симоновым?
  30. ↑ Иванян Э. А. Симонов Константин (Кирилл) Михайлович // Энциклопедия российско-американских отношений. XVIII-XX века. — Москва: Международные отношения, 2001. — 696 с. — ISBN 5-7133-1045-0.
  31. ↑ Артём Карапетян. «Второй караван» 2015 йыл 9 октябрь архивланған.
  32. ↑ Наталья Машьянова специально для ТАСС-Урал: Константин Симонов и кинематограф
  33. ↑ Фильмография Константина Симонова 2009 йыл 13 октябрь архивланған.
  34. ↑ Фильм «Чужого горя не бывает..» (1972). net-film.
  35. ↑ Солдатская слава
  36. ↑ Добровольно «пропавший без вести». Антология классических переводов на Лукоморье.
  37. ↑ Константин Симонов. «Стихи. Поэмы. Вольные переводы. 1936—1961». Лаборатория Фантастики.
  38. ↑ Васильев В. А. Две ветви одного дерева // Литературная газета. — 1973. — 07 февраля. — С. 6.
  39. ↑ Анар. Вспоминая Симонова (Симонов и Самед Вургун) — Издательство «Известия», Москва, 1989 2008 йыл 20 август архивланған.
  40. ↑ Дадашзаде. Видади (в том числе в переводе Симонова)
  41. ↑ Григорий Окунь. Встреча на далеком меридиане (отрывок из воспоминаний). Константин Симонов в Ташкентском университете
  42. ↑ В библиотеку, к Симонову — Российская газета, № 480 (44) от 25 ноября 2010 г.
  43. ↑ Симонова: вулиця Симонова (укр.). Офіційний вебпортал міста Кривого Рогу. 2020 йыл 7 ғинуар архивланған.
  44. ↑ Памятник К. Симонову. Информация о достопримечательностях Саратова. Администрация муниципального образования «Город Саратов».
  45. ↑ Ольга Симонова. В Саратове открыли мемориальную доску Константину Симонову (5 декабрь 2020).
  46. ↑ https://godliteratury.ru/projects/simonov-chitaet-tabakov-mhat
  47. ↑ Аэрофлот получил новый лайнер Boeing 737-800 "К.Симонов".

Әҙәбиәт

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]

Китаптар

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]

Мәҡәләләр

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]

Һылтанмалар

[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]
commons: Константин Симонов Викимилектә
n: Константин Симонов Викияңылыҡтарҙа
Фотографиялар