Сәләфтәр | |
Ҡапма-ҡаршыһы | халяфы[d] |
---|
Иман шарттары |
Исламдың биш нигеҙе |
Шәхестәр |
Сәләфтәр ((ғәр. سلف) — әүәлгеләр; тәҡүә әүәлгеләр (ғәр. السلف الصالح — әс-сәләф әс-салих; рус. Саляфы) — мосолмандарҙың тәүге өс быуыны, шул иҫәптән Мөхәммәт Пәйғәмбәрҙең (Аллаһының фатихаһы һәм сәләме булһын уға)сәхәбәләре, Уға эйәреүселәр (тәбиғиндәр) һәм эйәреүселәренең эйәреүселәре (тәбиғ әт-тәбиғин)[1]..
Ислам тарихының төрлө осорҙарында сәләфтәрҙең (әүәлгеләрҙең) йәшәү рәүешенә һәм инанысына эйәрергә саҡырып сығыш яһаусыларҙы билдәләү өсөн хеҙмәт иткән «сәләфилек» термины «сәләф» һүҙенән барлыҡҡа килгән[2]..
![]() |
Аллаһ башҡаларҙан алда килгән тәүге мөһәжирҙәргә һәм ансарҙарға - рәхмәттә. Аллаһ уларҙан ҡәнәғәт һәм улар ҙа Аллаһынан ҡәнәғәт. Ул уларға мәңге йәшәү өсөн йылғалар ағып торған йәннәт баҡсалары әҙерләне. Был — оло уңыш! | ![]() |
Әсхәбтәр (ғәр. الصحابة — дуҫтар, көрәштәштәр), сәхәбә (ғәр. صحابي — иптәш, көрәштәш) — Мөхәммәт Пәйғәмбәрҙең көрәштәштәре, Уға инанып, имандарын һаҡлап үлгәндәр. Сәхәбәләргә шулай уҡ 622 йылда Мәккәнән Мәҙинәгә күсенгән мөһәжирҙәр (ғәр. المهاجرون) һәм ансарҙар (ғәр. أنصاري (ярҙамсылар) — үҙҙәрендә Мәккә күскенселәрен ҡабул иткән Мәҙинә халҡы.
Тәбиғиндәр(ғәр. تابعون — эйәреүселәр). Тәбиғиндәр араһында, Әбү Хәнифә башҡа билдәле ислам дине белгестәре булған.
Тәбиғ әт-тәбиғин (ғәр. تبع التابعين — тәбиғиндәргә эйәреүселәр) — Мөхәммәт Пәйғәмбәрҙең сәхәбәләрен күрмәгән тәбиғиндәрҙең шәкерттәре. Тәбиғиндәрҙең тәбиғиндәре араһында Ғабдрахман ибн Ғабдуллаһ, Әхмәт ибн Хәнбәл, Жәғәфәр әс-Садиҡ, Мәлик ибн Әнәс, Мөхәммәт әш-Шәфиғи, Тәриҡ ибн Зыят һәм башҡалар булған.
![]() |
Был ислам тураһында тамамланмаған мәҡәлә. Һеҙ мәҡәләне төҙәтеп һәм тулыландырып проектҡа ярҙам итә алаһығыҙ. |