Пятро Пракаповіч

Пятро Пракаповіч
	Пятро Пракаповіч
Дата нараджэньня	29 чэрвеня (10 ліпеня) 1775
Месца нараджэньня	Мытчэнкы[d], Q12114324?, Канатопскі павет[d], Расейская імпэрыя;
Дата сьмерці	22 сакавіка (3 красавіка) 1850 (74 гады)
Месца сьмерці	Пальчыкы[d], Q12081217?, Канатопскі павет[d], Чарнігаўская губэрня, Маларасейскае генэрал-губэрнатарства[d], Расейская імпэрыя;
Месца вучобы	Кіева-Магілянская акадэмія;
Занятак	пчаляр, вайсковец, вынаходнік
Дзеці	Velikdan Petrovitj[d]
Узнагароды
	Пятро Пракаповіч у Вікісховішчы

Гэта артыкул пра навукоўцу-пчаляра. Калі вам патрэбны артыкул пра кіраўніка Нацыянальнага Банка Рэспублікі Беларусь, глядзіце артыкул Пётар Пракаповіч.

Пятро́ Іва́навіч Пракапо́віч (10 ліпеня 1775, вёска Мітчэнкі Канатопскага павету — 22 сакавіка 1850) — украінскі навуковец-пчаляр, які першым у сьвеце вынайшаў паўразборны рамовы вулей^[1].

Жыцьцяпіс

Пятро Іванавіч нарадзіўся 10 ліпеня 1775 году ў вёсцы Мітчэнкі Канатопскага павету (сёньня Бахмацкі раён Чарнігаўскай вобласьці) ў сям’і шляхціча-сьвятара казацкага роду. З 11-ці гадоў Пракаповіч вучыўся ў Кіева-Магілянскай духоўнай акадэміі й скончыў яе 19-цігадовым юнаком, пры тым атрымаў глыбокія веды ў агульнатэхнічных навуках, мастацтве, авалодаў 6 замежнымі мовамі.

З 1794 па 1798 гады адбываў на ваеннай службе. У 1798 годзе, ва ўзросьце 23 год, звольніўся ў чыне паручніка, Вярнуўся ў родную вёску.

Ужо ў 1800 годзе стварае першы пчальнік, які налічваў 77 вульляў і 50 дзесяцінаў зямлі. Але адбыўся вялікі пажар, які амаль цалкам усё зьнішчыў. Толькі настойлівасьць і працалюбівасьць Пракаповіча дапамаглі яму аднавіць пчальнік. Праз 8 гадоў ён складаўся з 600 вульляў, яшчэ праз 8 гадоў меў 5000 вульляў, а празь некаторы час складаўся з 10000 вульляў^[1].

У 1814 годзе П. І. Пракаповіч вынаходзіць новы тып вульля — разборны, рамовы, які назваў Пецярбурскім, найлепшым чынам прыстасаваны да клімату пры доглядзе пчолаў, які захоўвае іх пры зборы мёду.

У 1827 годзе Пракаповіч адкрыў у сваёй роднай вёсцы першую ў Расейскай імпэрыі школу пчалярства, якую ўтрымоўваў на ўласныя сродкі. У ёй навучаліся сяляне з Украіны, Беларусі, Башкірыі, а таксама Грузіі, Чэхіі, Вугоршчыны, Італіі, Нямеччыны. У школе навучаліся таксама садоўніцтву, агародніцтву, вінаградцтву, кветкаводзтву, пісьменству, арытмэтыцы й сьпевам^[2].

У 1830 годзе школа й пчальнік былі перанесены на хутар каля вёскі Пальчыкі. Школка праіснавала 52 гады, зь яе дзьвярэй выйшлі 566 спэцыялістаў па пчалярстве.

22 сакавіка 1850 году Пятро Іванавіч Пракаповіч памёр^[1].

Навуковая дзейнасьць

У якасьці навукоўца-пчаляра Пракаповіч выдаў шмат навуковых працаў па пчалярстве:

«Записки о пчёлах» — 1808 год^[1]
«О гнильце»
«О матках пчелиных»
«О семействах пчелиных»
«Опыт размножения одного семейства»
«О втулочном улье»
«Взгляд на пчеловодство и на выгоды, оным доставляемые»

Усяго было выдадзена больш за 60 артыкулаў у розных часопісах і газэтах^[3].

П. І. Пракаповіч шматразова ўзнагароджваўся залатымі й срэбранымі мэдалямі, быў абраны чальцом-карэспандэнтам Маскоўскага таварыства сельскай гаспадаркі, быў узнагароджаны за адмысловыя заслугі перад Бацькаўшчынай ордэнам Сьвятога Ўладзімера першай ступені^[2].

Крыніцы

^ ^а ^б ^в ^г Канатопскі партал (рас.)
^ ^а ^б Пчёлы и пчеловодство (рас.)
^ Словарь-справочник по пчеловодству, А. И. Черкасова, И. К. Давыденко и др. — Киев: «Урожай», 1991

[kanatop-1] а ^б ^в ^г Канатопскі партал (рас.)

[pcoly-2] а ^б Пчёлы и пчеловодство (рас.)

[3] Словарь-справочник по пчеловодству, А. И. Черкасова, И. К. Давыденко и др. — Киев: «Урожай», 1991

[1]

[2]

[3]