Пэнтыюм-4
Пэнтыюм-4 мае складаную сыстэму віртуальнай памяці, якая падтрымлівае выклік старонак па патрабаваньні, чыстую сэгмэнтацыю і сэгмэнтацыю з разьбіцьцём на старонкі. Віртуальная памяць складаецца зь дзьвюх табліц: LDT (Local Descriptor Table — лякальная табліца дэскрыптараў) і GDT (Global Descriptor Table — глябальная табліца дэскрыптараў). Кожная праграма мае ўласную лякальную табліцу дэскрыптараў, а адзіная глябальная табліца дэскрыптараў падзяляецца ўсімі праграмамі кампутара. Лякальная табліца дэскрыптараў апісвае лякальныя сэгмэнты кожнай праграмы (яе код, зьвесткі, стэк і г. д.), а глябальная табліца дэскрыптараў — сыстэмныя сэгмэнты, у тым ліку самой апэрацыйнай сыстэмы.
Каб атрымаць доступ да сэгмэнта, Pentium спачатку загружае сэлектар сэгмэнта ў адзін з сэгмэнтных рэгістраў. Падчас выкананьня праграмы рэгістар CS утрымоўвае сэлектар сэгмэнта кода, DS-сэлектар сэгмэнта зьвестак і г. д. Кожны сэлектар утрымлівае 16 разрадаў.
Адзін зь бітаў сэлектара паказвае, зьяўляецца сэгмэнт лякальным або глябальным (гэта значыць да якой зь дзьвюх табліц дэскрыптараў, лякальнай або глябальнай, ён належыць). Яшчэ 13 біт вызначаюць нумар элемэнта ў лякальнай або глябальнай табліцы дэскрыптараў.
Калі сэлектар загружаецца ў сэгментны рэгістар, які адпавядае дэскрыптар выклікаецца зь лякальнай або глябальнай табліцы дэскрыптараў і захоўваецца ва ўнутраных рэгістрах дыспэтчара памяці, таму да яго можна хутка атрымаць доступ.
Дэскрыптар складаецца з 8 байт. Сюды ўваходзіць базавы адрас сэгмэнта, яго памер і іншая інфармацыя.