Джанлюка Віяльлі
| Джанлюка Віяльлі | ||
| ||
| Пэрсанальная інфармацыя | ||
|---|---|---|
| Нарадзіўся | 9 ліпеня 1964 (60 гадоў) Крэмона, Італія | |
| Памёр | 6 студзеня 2023[1] (58 гадоў) | |
| Рост | 180 см | |
| Вага | 77 кг | |
| Пазыцыя | нападнік | |
| Моладзевыя клюбы | ||
| 1973—1978 1978—1980 |
Піцыгетонэ Крэманэзэ | |
| Клюбы | ||
| Гады | Клюб | Гульні (галы)¹ |
| 1980—1984 1984—1992 1992—1996 1996—1999 |
Крэманэзэ Сампдорыя Ювэнтус Чэлсі |
105 (23) 223 (85) 102 (38) 58 (12) |
| Зборныя | ||
| 1985—1992 | Італія | 59 (16) |
| Трэнэрскія клюбы | ||
| 1998—2000 2001—2002 |
Чэлсі Ўотфард | |
| Спартовыя ўзнагароды | ||
| Чэмпіянаты сьвету | ||
| Бронза | Італія-1990 | |
Джанлюка Віяльлі (нарадзіўся 9 ліпеня 1964 году ў Крэмоне, Італія) — італьянскі футбаліст і трэнэр.
Кар’ера гульца
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Кар’ера Віяльлі пачалася ў мясцовым «Крэманэзэ», а пасьля 10 мячоў, забітых ім у сэзоне 1983/1984, працягнулася ў «Сампдорыі», зь якой ён выйграў Сэрыю А (1990/1991), тры Кубкі Італіі (1985, 1988, 1989) і Кубак УЭФА (1990). Права валодаць ганаровым трафэем «Сампа» аспрэчвала з бэльгійскім «Андэрлехтам». Той матч скончыўся пераканаўчай перамогай зь лікам 2:0, а абодва галы правёў Джанлюка Віяльлі.
Дэбют у нацыянальнай зборнай сваёй краіны таксама прыйшоўся на гады, праведзеныя ў «Сампдорыі»; зь ёй ён удзельнічаў у ЧС-1986, ЧС-1990, дзе стаў уладальнікам бронзавага мэдалю, і Эўра-1988. Неўзабаве пасьля паразы ў фінале Лігі чэмпіёнаў 1992 году ад «Барсэлёны» Джанлюка Віяльлі падпісаў кантракт зь «Ювэнтусам». Сума трансфэру склала ашаламляльныя па тых часах £12,5 млн.
У сваім першым жа сэзоне за «б’янканэры» футбаліст паўтарыў посьпех 1990 году, але неўзабаве кар’ера дала расколіну: з-за рознагалосьсяў з трэнэрам Скуадры Адзуры Арыга Сакі Віяльлі не паехаў на амэрыканскі мундыяль, а пасьля акрыта заявіў, што будзе падтрымліваць Бразылію. Сваё другое скудэта і Кубак Італіі Віяльлі заваяваў разам зь «Ювэ» ў 1995, адзначыўшыся 16 галамі за сэзон. На жаль, аформіць хэт-трык Старой Сэньёры не атрымалася. Так або інакш, свае ўзаемаадносіны зь «Ювэнтусам» Джанлюка Віяльлі скончыў ня ў прыклад лепш, чым у выпадку з «Сампай»: у 1996 годзе чорна-белыя дашлі да перамогі ў Лізе чэмпіёнаў, пасьля чаго футбаліст падпісаў доўгатэрміновы кантракт зь серадняком ангельскай Прэм’ер-Лігі «Чэлсі».
Пераход Віяльлі ў стан арыстакратаў — частка палітыкі тагачаснага настаўніка Руўда Гуліта, накіраванай на ўзнаўленьне былой славы клюбу. Вынікі не прымусілі сябе доўга чакаць: быў выйграны звышпрэстыжны Кубак Ангельшчыны, хоць у фінальным паядынку Віяльлі адыграў толькі пяць хвілін, будучы выпушчаным у канцы сустрэчы дзеля зацяжкі часу. Насуперак некалькім удалым гульням у сэзоне 1997/1998, Джанлюку так і не атрымалася заваяваць сталае месца ў асноўным складзе.
Кар’ера трэнэра
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Эра Гуліта ў «Чэлсі» скончылася ў 1998 годзе — Віяльлі было прапанавана месца гульца-трэнэра, і ён пагадзіўся, стаўшы адным з самых пасьпяховых адмыслоўцаў за ўсю гісторыю клюбу. Пры ім «блакітныя» атрымалі перамогу ў Кубку лігі, Кубку ўладальнікаў кубкаў і Кубку Ангельшчыны. Матч супраць мадрыдзкага «Рэалу» за права валодаць Супэркубкам Эўропы быў прызнаны заўзятарамі адным з самых незабыўных. Перамогу «Чэлсі» прынёс адзіны гол, забіты Густава Паетам, калегам Віяльлі па амплюа.
У сэзоне 1998/1999 арыстакраты фінішавалі трэцімі ў нацыянальным чэмпіянаце, што стала найлепшым паказчыкам з 1970 году.
У 2001 годзе Джанлюка Віяльлі пакінуў лёнданскі клюб, і разам зь ім па розных чыньніках сышлі іншыя лідэры: Джанфранка Дзола, Дыд’е Дэшам, Дан Пэтрэску. Эпоха Віяльлі саступіла месца эпосе Рамана Абрамовіча; новымі лідэрамі клюбу сталі Джон Тэры й Фрэнк Лэмпард.
Год, праведзены на пасту галоўнага трэнэра «Ўотфарду», ня быў для італьянца ўдалым, з прычыны чаго ён пакінуў клюб па канчатку сэзону. Сучаснае месца працы выбітнага футбольнага дзеяча — месца камэнтатара ў Sky Italia.
- ^ а б в È morto Gianluca Vialli (італ.)