Карл Генрых Ульрыхс

Карл Генрых Ульрыхс
Karl Heinrich Ulrichs
Асабістыя зьвесткі
Псэўданімы Numa Numantius, Carlo Arrigo
Нарадзіўся 25 жніўня 1825
Памёр 14 ліпеня 1895
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці праўнік, пісьменьнік, журналіст
Гады творчасьці 1846—1895
Мовы нямецкая,, лацінская
Значныя творы Forschungen über das Räthsel der mannmännlichen Liebe

Кáрл Гéнрых Ульрыхс (па-нямецку: Karl Heinrich Ulrichs; 28 жніўня 1828, Аўрых, Нямеччына – 14 ліпеня 1895, Л'Акуіла, Італія) - нямецкі праўнік, журналіст, выдавец, пісьменьнік, пачынальнік руху за правы гомасэксуалаў (альбо «ураністаў», як называў сябе й іншых гомасэкуалаў сам праўнік). Піянэр сэксалёгіі. Першы вядомы актывіст за прызнаньне і роўнасьць грамадзянскіх правоў гомасэксуалаў[2].

Жыцьцяпіс

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

З 1844 па 1846 год Карл Генрых Ульрыхс вывучаў тэалёгію і юрыспрудэнцыю ў Гётынгенскім унівэрсытэце, потым гісторыю – у Бэрлінскім унівэрсытэце.

Прызначаны памочнікам судзьдзі ў Гановэры ў 1854 г. Звольніўся з пасады ў 1856 г. пасьля таго, як быў заўважаны ў «ненатуральных зносінах». І хоць закон Каралеўства Гановэр не асуджаў гомасэксуальныя адносіны, ён быў вымушаны зьехаць. Адкрыў уласную практыку ў Бургдарфе, але і тут яго напаткаў гомасэксуальны скандал. Ён перахаў у Аўгсбург, дзе працаваў журналістам у газэце «Allgemeinen Zeitung».

Пад псэўданімам Numa Numantius у 1864–65 гадох апублікаваў пяць тамоў эсэ «Дасьледаваньні загадкі каханьня паміж мужчынамі» (Forschungen über das Rätsel der mannmännlichen Liebe)[3]. Ён спрычыніўся да зараджэньня біялягічнай тэорыі «трэцяй плоці» (тэрміну «гомасэксуальнасьць» яшчэ не існавала), таму К. Ульрыхс выкарыстоўваў створаны ім панятак «уранізм»[4]. Тэорыя трэцяй плоці рэзюмавалася ў выразе «душа жанчыны ў целе мужчыны»[5]. Паняткі ўранізм і ўраніст потым актыўна выкарыстоўваліся ў кантынэнтальнай Эўропе да пачатку XX стагодзьдзя.

Ён працягваў публікаваць артыкулы і кнігі, на гэты раз пад сваім сапраўдным імем, што, у сваю чаргу, зрабіла публічнай ягоную сэксуальную арыентацыю. Такім чынам, ён лічыцца першым гомасэксуалам, які адкрыта заявіў пра сваю гомасэксуальнасьць – зрабіў, кажучы сучаснай мовай, камінг-аўт[6]. У 1866 годзе Прусія Бісмарка анэксавала Каралеўства Гановэр. Ульрыхс быў абвінавачаны ў падрыўной дзейнасьці і патрапіў у турму. Яго творы былі канфіскаваныя. У жніўні 1869 году, неўзабаве пасьля вызваленьня з турмы, ён публічна выступіў як ураніст (гомасэксуал) на Кангрэсе нямецкіх праўнікаў у Мюнхэне і заклікаў не ўключаць у Крымінальны кодэкс вядомы Параграф 175, які меўся ўвесьці пакараньне за «садамію»[7].

У 1880 г. ён іміграваў у Італію і пасяліўся ў Л'Акуіле. У пэрыяд паміж 1889 і 1895 гадамі ён прысьвяціў сябе часопісу «Alaudæ» (Жаўрук)[8].

Уплыў

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Пасьля сьмерці імя Карла Ўльрыхса было на пэўны час забыта. Але ягоныя працы паўплывалі на Магнуса Гіршфэльда[9], ягонымі працамі карыстаўся Рыхард фон Крафт-Эбінг[10]. Тэрміны «ўранізм» і «ўраніст», створаныя К. Ульрыхсам, шырока ўжываліся ў значэньні «гомасэксуальнасьць» і «гомасэксуал» адпаведна да пачатку ХХ стагодзьдзя.

Ульрыхс быў адным зь першых, хто пазытыўна і навукова – у гуманітарных навуках – выказаўся пра сэксуальную аднаплоцевую цягу.

У ягоны гонар Міжнародная асацыяцыя лесьбіянак і геяў (ILGA) прысуджае прэмію імя Карла Генрыха Ульрыхса.

Бібліяграфія

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
  • Numa Numantius. Inclusa. Anthropologische Studiën über mannmännliche Geschlechtsliebe. Leipzig, 1864.  (ням.)
  • Numa Numantius. Formatrix. Anthrop. Studien über urnische Liebe. Leipzig, 1865.  (ням.)
  • Numa Numantius. Vindex. Social-juristische Studien über mannmännliche Geschlechtsliebe. Leipzig, 1864.  (ням.)
  • Numa Numantius. Vindicta. Kampf für Freiheit u. s. w. Leipzig, 1865.  (ням.)
  • Numa Numantius. Ara Spei. Moralphil. und Socialphil. Studien über urnische Liebe. Leipzig, 1865.  (ням.)
  • K. H. Ulrichs. Gladius Furens. Das Naturräthsel der Urningsliebe. Kassel, Württenberger, 1868.  (ням.)
  • K. H. Ulrichs. Memnon. Die Geschlechtsnatur des mannliebenden Urnings. Schleiz, H. Heyn, 1868.  (ням.)
  • K. H. Ulrichs. Incubus. Urningsliebe und Blutgier. Leipzig, A. Serbe, 1869.  (ням.)
  • K. H. Ulrichs. Argonauticus. Zastrow und die Urninge. Leipzig, A. Serbe, 1869.  (ням.)
  • K. H. Ulrichs. Prometheus. Beitärge zur Erforschung des Naturräthsels des Uranismus. Leipzig, Serbe, 1870.  (ням.)
  • K. H. Ulrichs. Araxes. Ruf nach Defreiung der Urningsnatur vom Strafgesetz. Schleiz, Heyn, 1870.  (ням.)

Крыніцы

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
  1. ^ http://www.angelfire.com/fl3/celebration2000/setz.html
  2. ^ PREARO, Massimo. Chapitre 2. Pouvoirs de la science et puissance des savoirs : la question homosexuelle In : Le Moment politique de l’homosexualité : Mouvements, identités et communautés en France [en ligne]. Lyon : Presses universitaires de Lyon, 2014. Disponible sur Internet : http://books.openedition.org/pul/4389. ISBN : 9782729711306. DOI : https://doi.org/10.4000/books.pul.438.
  3. ^ Kennedy, Hubert. 1997. Karl Heinrich Ulrichs, First Theorist of Homosexuality. In Science and Homosexualities, ed. Vernon A. Rosario, 26–45.  New York/London: Routledge.
  4. ^ Marc-André Raffalovich, «Sur la symptomatologie de l'inversion sexuelle», Archives de l'Anthropologie criminelle.,‎ 1894., p. 741.
  5. ^ Ralph M. Leck, , Urbana ; Chicago ; Springfield, University of Illinois Press, 2016, XVIII-279 p.
  6. ^ Wolfram Setz (Hrsg.): Die Geschichte der Homosexualitäten und die schwule Identität an der Jahrtausendwende. Eine Vortragsreihe aus Anlaß des 175. Geburtstags von Karl Heinrich Ulrichs (= Bibliothek rosa Winkel, Bd. 25), MännerschwarmSkript, Hamburg, 2000.
  7. ^ Numa Numantius, Le Glaive furieux, L'Enigme de la Nature de l'Amour de l’Urning et L'Erreur comme Législateur. Un Défi. à L'Association des Juristes Allemands. Livre Six, https://www.angelfire.com/fl3/uraniamanuscripts/glaive.htm
  8. ^ Wielfried Stroh (éditeur), Alaudæ. Eine lateinische Zeitschrift 1889-1895 herausgegeben von Karl Heinrich Ulrichs. Nachdruck mit einer Einleitung von Wielfried Stroh, Hambourg, MännerschwarmSkript Verlag, 2004.
  9. ^ F. Tamagne, Histoire de l’homosexualité en Europe. Berlin, Londres, Paris (1919-1939), Paris, Seuil, 2000.
  10. ^ Jonathan Ned Katz, L'Invention de l'hétérosexualité, EPEL, Paris, 2001.