Нэўраэталёгія (па-грэцку: νεῦρον — «нэўрон», «нэрв» і грэц. ἦθος — «звычка», «традыцыя») — міждысцыплінарная галіна нэўралягічнай навукі, якая вывучае ўплыў падсьвядомага мэханістычнага кантролю нэрвовай сыстэмы на паводзіны жывёлаў, высьвятляе тое, як цэнтральная нэрвовая сыстэма пераводзіць біялягічна рэлевантныя раздражняльнікі ў натуральныя паводзіны.
Напрыклад, шматлікія кажаны валодаюць здольнасьцю да эхалякацыі, што дазваляе ім паляваць і арыентавацца ў прасторы. Іхнія ультрагукавыя крыкі і слыхавыя сыстэмы высокаспэцыялізаваныя ў гэтым кірунку. Слыхавая сыстэма кажаноў часта служыць прыкладам таго, як акустычныя ўласьцівасьці гукаў могуць быць сканвэртаваныя ў сэнсарную мапу паводзінна рэлевантных магчымасьцяў гукаў[1].
Як бачна з назвы, нэўраэталёгія — гэта міждысцыплінарная галіна навукі, якая складаецца з нэўрабіялёгіі (вывучэньня нэрвовай сыстэмы) і эталёгіі (вывучэньня паводзінаў у натуральных умовах). Акурат засяроджаньне нэўраэталёгіі на натуральных паводзінах і вылучае як сярод іншых галінаў нэўралягічнай навукі. Натуральныя паводзіны можна прадставіць як тыя, што дзейнічаюць сродкамі натуральнага адбору (т. б. выбар партнэра, арыентаваньне, перамяшчэньне, пазьбяганьне драпежнікаў), у адрозьненьне ад паводзінаў у крытычных сытуацыях або ў лябараторыі.