Умбэрта Саба | |
![]() | |
Асабістыя зьвесткі | |
---|---|
Нарадзіўся | 9 сакавіка 1883[1][2][3] |
Памёр | 25 жніўня 1957[5][3][4] (74 гады) |
Дзеці | Лінучыя Саба[d] |
Літаратурная дзейнасьць | |
Род дзейнасьці | паэт, пісьменьнік, эсэіст, журналіст |
Гады творчасьці | з 1900 |
Жанр | Канцона, санэт, тэрцына, эсэ і раман |
Мова | італьянская мова[6] і славенская |
Узнагароды | |
Подпіс | ![]() |
Умбэрта Саба (па-італьянску: Umberto Saba, 9 сакавіка 1883, Трыест — 25 жніўня 1957, Гарыцыя) — італьянскі паэт.
У першых зборніках вершаў («Маімі вачыма», 1912, і інш) Саба разьвівае традыцыі Дж. Пасколі, тонка перадаючы адчуваньне прыроды. З 1921 вершы аб’ядноўваюцца пад назву «Канцаньерэ» — «Сьпеўнік», куды ўключаюцца наступныя зборнікі. Глыбіня і сіла паэтычнага бачаньня Саба вызначыліся ў зборніках «Слова» (1934), «Апошнія тварэньні» (1944 г.), дзе мэлянхолія, сузіральнасьць паэзіі гермэтызму, зь якой быў зьвязаны паэт, злучалася з багатай мэлёдыкай рытмічнага белага верша. Паэтычная споведзь Саба адрозьніваецца выразнасьцю думкі і формы, спачуваньнем да людзкіх пакут. У зборніках «Міжземнаморскае» (1947), «Амаль аповяд» (1951) і іншых паэт выкрывае вайну і нацызм, паэтызуе працу, заклікае да пераадоленьня адчужэньня. Творы Саба перакладзены на шматлікія мовы.
На беларускую мову вершы Ўмбэрта Саба перакладалі Аксана Данільчык[7] і Лявон Баршчэўскі.
Умбэрта Саба — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў