Эфэкт Данінга-Кругера

Крывая Данінга — Кругера (графік мае ілюстратыўны характар)

Эфэ́кт Да́нінга — Кр́угера (таксама крыва́я Данінга-Кругера) — мэтакагнітыўнае скажэньне, якое заключаецца ў тым, што людзі, якія маюць нізкі ўзровень кваліфікацыі, робяць памылковыя высновы, прымаюць няўдалыя рашэньні і пры гэтым няздольныя ўсьвядоміць свае памылкі з прычыны нізкага ўзроўню сваёй кваліфікацыі^[1].

Гэта спрычыняе ўзьнікненьне ў гэтых людзей завышаных уяўленьняў пра ўласныя здольнасьці, у той час як сапраўды высокакваліфікаваныя людзі, наадварот, схільныя заніжаць ацэнку сваіх здольнасьцяў і пакутваць на недастатковую ўпэўненасьць у сваіх сілах, лічачы іншых больш кампэтэнтнымі. Пры гэтым адмыслоўцы таксама схільныя меркаваць, што людзі навокал ацэньваюць іх здольнасьці так сама нізка, як і яны самыя.

Таксама людзі з высокім узроўнем кваліфікацыі памылкова лічаць, што задачы, якія для іх лёгкія, таксама лёгкія і для іншых людзей^[2].

Гіпотэза й экспэрымэнтальная праверка

Гіпотэза пра існаваньне падобнага фэномэну была высунутая ў 1999 годзе Джастынам Кругерам ды Дэвідам Данінгам. Яны спасылаліся на выказваньні:

• Чарлза Дарвіна — «Невуцтва часьцей параджае ўпэўненасьць, чым веды»^[3] і
• Бэртрана Расэла — «Адна з непрыемных уласьцівасьцяў нашага часу ў тым, што тыя, хто адчувае ўпэўненасьць, глупыя, а тыя, хто валодае хоць якімсьці ўяўленьнем і разуменьнем, поўныя сумневаў і нерашучасьці».

Для праверкі высунутай гіпотэзы Кругер і Данінг правялі сэрыю экспэрымэнтаў з удзелам студэнтаў — слухачоў курсаў псыхалёгіі ў Карнэлскім унівэрсытэце. Пры гэтым яны сыходзілі з вынікаў дасьледваньняў сваіх папярэднікаў, якія прадэманстравалі, што некампэтэнтнасьць выцякае зь няведаньня асноваў той або іншай дзейнасьці, ці тое разуменьне прачытанага, кіраваньне аўтамабілем, гульня ў шахматы, гульня ў тэніс і да т. п.

Яны высунулі гіпотэзу, што для людзей зь нізкай кваліфікацыяй у любым выглядзе дзейнасьці характэрнае наступнае:

1. Яны схільныя пераацэньваць уласныя ўменьні;
2. Яны няздольныя адэкватна ацэньваць сапраўды высокі ўзровень уменьняў у іншых;
3. Яны няздольныя ўсьвядоміць усю глыбіню сваёй некампэтэнтнасьці;
4. Пасьля навучаньня яны набываюць здольнасьць усьвядоміць узровень сваёй папярэдняй некампэтэнтнасьці, нават калі іх ісьцінная кампэтэнтнасьць пасьля навучаньня практычна не зьмяняецца.

Вынікі экспэрымэнтаў, якія пацьвердзілі высунутую гіпотэзу, былі апублікаваныя ў часопісе Journal of Personality and Social Psychology у сьнежні 1999 году.

За гэтае дасьледваньне аўтарам артыкулу была прысуджаная Шнобэлеўская прэмія па псыхалёгіі за 2000 год^[4].

Гістарычныя перадумовы

Хаця сам прынцып быў сфармуляваны ў 1999 годзе, аўтары адзначаюць падобныя назіраньні ў філёзафаў ды вучоных:

• Лао-Цзы («Хто ведае, не гаворыць, хто гаворыць, ня ведае»),
• Канфуцыя («Ісьцінныя веды — у тым, каб ведаць межы свайго невуцтва»),
• Сакрата («Я ведаю, што нічога ня ведаю»),

а таксама ў выказваньнях Бэртрана Расэла ды Чарлза Дарвіна.

У Бібліі ёсьць выказваньне апостала Паўла: «А калі хто думае, што ён нешта ведае, той яшчэ нічога не разумее, як трэба разумець» (1 Карынцянам, 8:2).

Глядзіце таксама

• Гонар

Крыніцы

1. Джастын Кругер, артыкул «Unskilled and Unaware of It: How Difficulties in Recognizing One’s Own Incompetence Lead to Inflated Self-Assessments» (часопіс Journal of Personality and Social Psychology, год 1999, выпуск 77, нумар 6, старонкі 1121—1134)
2. Katherine A. Burson, Richard P. Larrick, Joshua Klayman, артыкул «Skilled or unskilled, but still unaware of it: How perceptions of difficulty drive miscalibration in relative comparisons» (часопіс Journal of Personality and Social Psychology, год 2006, выпуск 90, нумар 1, старонкі 60-77)
3. Чарлз Дарвін, кніга The Descent of Man (уступ, старонка 4)
4. Сьпіс ляўрэатаў Шнобэлеўскай прэміі