Ё

Кірылічны алфавіт
Кірыліца
А Б В Г Ґ Д Ђ
Ѓ Е (Ѐ) Ё Є Ж З
Ѕ И (Ѝ) І Ї Й Ј
К Л Љ М Н Њ О
П Р С Т Ћ Ќ У
Ў Ф Х Ц Ч Џ Ш
Щ Ъ Ы Ь Э Ю Я
Гістарычныя літары
(Ҁ) (Ѹ) Ѡ (Ѿ) (Ѻ) Ѣ Ꙗ
Ѥ Ꙉ ІѢ Ѧ Ѫ Ѩ Ѭ
Ѯ Ѱ Ѳ Ѵ (Ѷ) Ын Ꚉ
Літары неславянскіх моў
Ӑ Ӓ Ә Ӛ Ӕ Ғ Ӷ
Ҕ Ӗ Ҽ Ҿ Ӂ Җ Ӝ
Ҙ Ӟ Ӡ Ӥ Ӣ Ӏ Ҋ
Қ Ҟ Ҡ Ӄ Ҝ Ԟ Ӆ
Ӎ Ҥ Ң Ӊ Ӈ Ӧ Ө
Ӫ Ҩ Ҧ Ҏ Ҫ Ҭ Ӳ
Ӱ Ӯ Ү Ұ Ҳ Һ Ҵ
Ӵ Ҷ Ӌ Ҹ Ӹ Ҍ Ӭ
Заўвага. Знакі у дужках
не маюць статусу
(самастойных) літар.

Ё — сёмая літара беларускага і рускага алфавіта. Утворана спалучэннем літары «е» з дыякрытычнымі знакамі. У старабеларускай пісьменнасці гук «о» пасля мяккіх зычных абазначаўся літарай «е» («медъ»), спалучэннем «іо» («ліосъ»), а часам нават літарай «о» («всо»). У сучаснай беларускай мове абазначае лабіялязаваны галосны гук «о» задняга рада сярэдняга пад'ёму[1] і мяккасць папярэдняга зычнага («вёска» — «в'оска»), а ў пачатку слова, пасля галосных, «еў» і «ы» і апострафа — спалучэннем гукаў «йо» («ёрш» — «йорш»). Літара «ё» бывае вялікая і малая, мае адпаведную рукапісную і друкаваную форму. Пры класіфікацыйным падзеле мае значэнне «сёмы» (група «ё»), пры лічбавай нумарацыі — дадатковае значэнне для адрознівання прадметаў пад адным абазначэннем.

Зноскі

  1. ↑ http://knihi.com/Alaksandar_Padluzny/Huki_bielaruskaj_movy.html#264 Архівавана 18 снежня 2017.

Літаратура

[правіць | правіць зыходнік]