Аглікон

Аглікон (ад стар.-грэч.: αα — не + γλυκός — салодкі), званы часам Генін — частка малекулы высокамалекулярных вугляводаўтрымальных злучэнняў, у якой вугляводы адсутнічаюць.

Агульныя звесткі

[правіць | правіць зыходнік]

Агліконам называюць нявугляводную частку малекул вугляводаўтрымальных палімераў, такіх, напрыклад, як, глікапратэіны, гліказіды ці глікаліпіды[1].

Як правіла, менавіта аглікон вызначае характар біялагічнай актыўнасці ўсяго палімеру.[2]

У прыродзе агліконы дастаткова распаўсюджаныя. У прыватнасці, яны ўваходзяць у склад такіх злучэнняў, як спірты, карбонавыя кіслоты, фенолы.

Зноскі

  1. ↑ Агликон // Биологический энциклопедический словарь. Гл. ред. М. С. Гиляров; Редкол.: А. А. Бабаев, Г. Г. Винберг, Г. А. Заварзин и др. — 2-е изд., исправл. — М.: Сов. Энциклопедия, 1986.
  2. ↑ Агликон // Большая советская энциклопедия : ([в 30 т.]) / гл. ред. А. М. Прохоров. — 3-е изд.. — М. : Советская энциклопедия, 1969—1978. (руск.)