Зорка (Anthocharis cardamines) — від дзённых матылькоў з сямейства Бялянкі (Pieridae).
Відавы эпітэт лац.: cardamines звязаны c лац.: Cardamine — зубніца, адна з кармавых раслін вусеняў.
Размах крылаў 38-48 мм,[1] а даўжыня пярэдняга крыла 17-23 (20-24) мм. Вусікі галоўкавыя, шэрыя, са светлай булавой. Усамца галава і грудзі пакрытыя жаўтлява-шэрымі валасінкамі. Пярэдняе крыло зверху з шырокім ярка-аранжавым полем, які займае ўсю яго дыстальную палову і не абмежаваным знутры чорным; дыскальная пляма дробная, штрыхападобная, чорная, не цэнтраваная белым, ляжыць на аранжавым фоне. Вяршыня пярэдняга крыла зверху чорная, суцэльная, знізу — белаватая, з шаўкавістым адлівам. Махры пярэдняга крыла пярэстыя, складаюцца з перамежных аранжавых і чорных участкаў, па анальным краі белыя. Махры задняга крыла белыя, з цёмнымі рыскамі ля жылак. Задняе крыло зверху белае, ніжні бок з няправільнай формы шэра-зялёнымі палямі па белым фоне.
У самкі галава і грудзі пакрытыя цёмна-шэрымі валасінкамі. Малюнак крылаў, як у самца, пярэдняе крыло без аранжавага поля; чорнае поле ў вяршыні і дыскальная пляма шырэйшая, чым у самца.
Пазатрапічная Еўразія. Сустракаецца па ўсёй тэрыторыі Усходняй Еўропы. Звычайны від бялянак ў вясновы час. На поўнач распаўсюджваецца аж да ўзбярэжжа Баранцава мора на захадзе і Палярнага Урала на ўсходзе. Адсутнічае ў зоне пустынь на паўднёвым усходзе еўрапейскай часткі, а ў падзоне сухіх стэпаў прымеркаваны да поймаў рэк.
Матылі аддаюць перавагу адкрытым лясным або памежным з лесам злёгку сыраватым разнатраўным участкам: высечкам, узлескам, палянам, прасекам. Самцы актыўна лётаюць і могуць пранікаць даволі далёка на адкрытыя прасторы, такія як лугі ў поймах рэк, абочыны дарог; перасякаць гарадскія пусткі. Від прымеркаваны да мезафільных стацый з драўняна-хмызняковай расліннасцю. Падымаецца ў горы да 2000 м над узроўнем мора. На Кольскім паўвостраве звязаны з антрапагеннымі, лугавымі біятопамі. У Маскве сустракаецца ў гарадскіх лясах, адкуль пранікае на сумежныя тэрыторыі, у тым ліку і ў жылыя кварталы.
Від развіваецца ў адным пакаленні за год. З Чарнаморскага ўзбярэжжа Каўказа вядомыя знаходкі віду ў канцы сакавіка. У сярэдняй паласе час лёту доўжыцца з канца красавіка да канца чэрвеня. У зоне лесатундры і тундры свежыя самцы з’яўляюцца ў першай дэкадзе ліпеня. Матылі харчуюцца на квітнеючых вербах (Salix) і кветках разнатраўя.
Пасля спарвання самка адкладае па 1, часам 2-3 яйцы на суквецці, радзей на кветаножкі і маладыя струкі кармавых раслін. Вусень блакітна-зялёны, з дробнымі чарнаватымі кропкамі, цёмна-зялёнай галавой і бялёсай спінны лініяй на 1 і 5 сегментах цела. Развіваецца на некаторых крыжакветных травах з канца мая па сярэдзіну ліпеня, харчуецца пялёсткамі або маладым насеннем у струках. Акукленне ў ліпені. Зімуе кукалка. Кукалка гладкая, зялёная або светла-карычневая з белымі бакавымі палосамі.
Кармавыя расліны вусеняў: Alliaria officinalis, іншыя прадстаўнікі роду часночніца (Alliaria), у тым ліку часночніца чаранковая (Alliaria petiolata), Barbarea vulgaris, стрэлкі звычайныя (Capsella bursa-pastoris), прадстаўнікі роду зубніца (Cardamine), у тым ліку Cardamine pratensis, вайда фарбавальная (Isatis tinctoria), Lunaria annua, жарушнік ісландскі (Rorippa islandica), прадстаўнікі роду гуляўнік (Sisymbrium), прадстаўнікі роду торбачнік (Thlaspi), у тым ліку торбачнік палявы (Thlaspi arvense), вежавіца гладкая (Turritis glabra).
-
Яйцо
-
Вусень
-
Кукалка
-
Імага
Ва Усходняй Еўропе прадстаўлены намінатыўным еўра-сібірскім падвідам. Для Каўказа ў шэрагу работ прыводзіцца заходне-азіяцкі падвід Anthocharis cardamines phoenissa Kalchberg, 1894, які адрозніваецца круглявымі і буйнымі белымі плямамі на споднім баку крылаў. Аднак гэта прыкмета характэрна і для многіх матылькоў з розных частак арэалу, асабліва ў паўднёвых раёнах распаўсюджання. Некаторыя асобіны, сабраныя ў найбольш арыдных частках Каўказа, валодаюць таксама іншай прыкметай: шэрай размытай ўнутранай мяжой аранжавага апікальнага поля, аналагічнай ў арыднага віду Anthocharis gruneri. Аднак і гэта прыкмета не з’яўляецца ўстойлівай — не ўсе каўказскія асобіны віду валодаюць такім.
- A. c. alexandra (Hemming, 1933) — распаўсюджанне падвіда — Алтай. Іншыя назвы (сінонімы) падвіда A. c. orientalis Röber, 1907
- A. c. cardamines (Linnaeus, 1758) — Намінатыўны падвід. Распаўсюджаны ў Еўропе, умеранай зоне Азіі, Кітаі і Японіі.
- A. c. hayashii Fujioka, 1970 — распаўсюджаны на тэрыторыі Японіі
- A. c. isshikii Matsumura, 1925 — распаўсюджаны ў Японіі
- * A. c. kobayashii Matsumura, 1925 — распаўсюджаны на Сахаліне
- A. c. koreana Matsumura, 1937 — насяляе на Амуры і Усуры
- A. c. meridionalis Verity, 1908 — распаўсюджаны на Алтаі, у Саянах і Забайкаллі
- A. c. phoenissa Kalchberg, 1894 — распаўсюджаны на Капетдаге
- A. c. progressa (Sovinsky, 1905) — шырока распаўсюджаны на Цянь-Шані, Гісар-Дарвазе і на Далёкім Усходзе. Іншыя назвы падвіда A. c. sajana Röber, 1907 і A. c. sibirica Haanshus, 1920
- A. c. septentrionalis Wnukowsky, 1927 — распаўсюджаны на Далёкім Усходзе
Від занесены ў Чырвоную кнігу Масквы, хоць і адносіцца да 3 катэгорыі рэдкасці. Матылёк года ў Германіі у 2004 годзе.
Былі выпушчаныя паштовыя маркі з выявай матылька: у Албаніі ў 1963 г.; у Балгарыі ў 1981 г.; у Венгрыі ў 1966 г.; у Джэрсі у 2006 г.; у Нарвегіі ў 1993 г.; у Румыніі ў 1969, 1991 гг.; у Фінляндыі ў 1986 г.; у Чэхаславакіі ў 1961 г.; у Швейцарыі ў 1951 г.
- Некрутенко Ю.П. Дневные бабочки Кавказа. Определитель. — Киев: Наукова думка, 1990. — С. 70―71. — 216 с. — ISBN 5-12-001352-X.
Anthocharis cardamines ♂
Anthocharis cardamines ♂ △
Anthocharis cardamines ♀
Anthocharis cardamines ♀ △_Anthocharis_cardamines_-_Foret_de_Bouconne,_France_-_male_dorsal.jpg)
_Anthocharis_cardamines_-_Foret_de_Bouconne,_France_-_male_ventral.jpg)
_Anthocharis_cardamines_-_Foret_de_Bouconne,_France_-_female_dorsal.jpg)
_Anthocharis_cardamines_-_Foret_de_Bouconne,_France_-_female_ventral.jpg)
Яйцо
Вусень
Кукалка
Імага.jpg)
