Людміла Іванаўна Семяняка
| Людміла Іванаўна Семяняка | |
|---|---|
| руск.: Людмила Семеняка | |
 | |
| Род дзейнасці | балерына, балетмайстар, харэограф, актрыса |
| Дата нараджэння | 16 студзеня 1952[1] (72 гады) |
| Месца нараджэння | |
| Грамадзянства | |
| Муж | Міхаіл Леанідавіч Лаўроўскі[d] і Андрыс Марысавіч Ліепа |
| Альма-матар | |
| Узнагароды і прэміі |
      |
Людміла Іванаўна Семяняка (руск.: Людми́ла Ива́новна Семеня́ка; нар. 16 студзеня 1952, Ленінград, СССР) — савецкая і расійская балерына, балетмайстар, харэограф, балетны педагог, актрыса; народная артыстка СССР (1986). Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі СССР (1977) і прэміі Ленінскага камсамола (1976).
Біяграфія
[правіць | правіць зыходнік]Нарадзілася 16 студзеня 1952 года ў Ленінградзе. Бацька — Семяняка Іван Якаўлевіч, працаваў гравёрам у выдавецтве «Праўда». Маці — Семяняка Марыя Мітрафанаўна, апаратчыца хімічнай лабараторыі. Танцавальныя здольнасці і артыстызм упершыню выявіліся ў харэаграфічным гуртку Палаца піянераў імя Жданава. У 10 гадоў паступіла ў Ленінградскае харэаграфічнае вучылішча (цяпер Акадэмія рускага балета імя А. Я. Ваганавай) у клас Н. В. Белікавай, у 12 — дэбютавала на сцэне Ленінградскага тэатра оперы і балета імя С. М. Кірава ў сольнай партыі маленькай Машы ў балеце «Шчаўкунок» П. І. Чайкоўскага.
У 1969 годзе на Першым Міжнародным конкурсе артыстаў балета ў Маскве была ўдастоена ІІІ прэміі.
З 1970 па 1972 год працавала ў Ленінградскім тэатры оперы і балета імя С. М. Кірава. Працягвала займацца пад кіраўніцтвам І. А. Калпаковай.
У 1972 годзе Ю. М. Грыгаровіч запрасіў яе ў Вялікі тэатр. У тым жа годзе артыстка паспяхова дэбютавала ў спектаклі Вялікага тэатра «Лебядзінае возера». Яе настаўнікам стала легендарная Г. С. Уланава, якая аказала значны ўплыў на творчасць балерыны. Акрамя пастаяннай працы з Г. С. Уланавай, балерына працавала з М. Ц. Сямёнавай, М. В. Кандрацьевай, М. Р. Сімачовым, займалася ў класе А. М. Месерэра.
У 1976 годзе заваявала 1-ю прэмію і залаты медаль I Міжнароднага конкурсу артыстаў балета ў Токіа, а ў Парыжы С. Ліфар уручае ёй Прэмію імя Ганны Паўлавай Парыжскай акадэміі танца.
У Вялікім тэатры выступала з 1972 па 1998 год (у 1972—1992 — у штаце, у 1992—1998 — па кантракце), выканаўшы цэнтральныя партыі ў многіх балетах.
Зноскі