Дадзены астэроід размешчаны бліжэй да знешняй часткі галоўнага пояса, на адлегласці 3,14 а.а. ад Сонца. Ён рухаецца па эліптычнай арбіце з вельмі малым нахілам да плоскасці экліптыкі 0,757 ° і адносна нізкім эксцэнтрысітэтам, блізкім да 0,129, таму яго адлегласць ад Сонца змяняецца даволі слаба — прыкладна ад 408,671 млн км у перыгеліі да 529,652 млн км у афеліі. Арбітальны перыяд складае каля 5,54 года[9]. Астэроід уваходзіць у склад сямейства Феміды, якое ўяўляе сабой даволі кампактнае ядро, якое складаецца з буйных астэроідаў і акружанае воблакам драбнейшых целаў[10].
Цікава таксама адзначыць, што на аснове ствараных Юпітэрам абурэнняў арбіты астэроіда ў 1875 годзе была падлічана яго маса[11]. А 100 гадоў праз, 24 снежня 1975 года, адбылося даволі цеснае збліжэнне Феміды з астэроідам (2296) Кугульцінаў, падчас якога мінімальная адлегласць паміж целамі складала 0,016 а.а. (2 400 000 км) — адлегласць, на першы погляд, даволі значнае, але цалкам дастатковае, каб паміж астэроідамі пачалі дзейнічаць прыкметныя сілы гравітацыі. На заснаванні аналізу гравітацыйных абурэнняў за перыяд збліжэння была ўдакладнена маса Феміды —2,89×10?11 ад масы Сонца[12].
Наяўнасць лёду на паверхні астэроіда было пацверджана адразу дзвюма незалежнымі групамі астраномаў 7 кастрычніка 2009 года на заснаванні вынікаў апрацоўкі даных інфрачырвонага тэлескопа IRTF на Гавайскіх астравах. Важна, што апроч вады на астэроіды былі выяўлены складаныя вуглевадароды, у тым ліку малекулы — папярэднікі жыцця. Вадзяны лёд у сумесі з арганічнымі злучэннямі займае большую частку паверхні астэроіда і размеркаваны на ёй даволі раўнамерна[13]. Пры гэтым лёд не можа доўгі час знаходзіцца на ім у стабільным стане, таму што за кошт адноснай блізкасці астэроіда да Сонца, на ім даволі інтэнсіўна павінны ісці працэсы выпарэння лёду, што абмяжоўвае час яго існавання ўсяго некалькімі гадамі[14]. Такім чынам на астэроідзе павінны існаваць крыніцы, якія ўвесь час папаўнялі б запасы лёду на паверхні. Навукоўцамі выяўлена два магчымых механізму папаўнення запасаў вадзянога лёду на паверхні[15].
Варыянт першы. Неглыбока пад паверхняй Феміды знаходзяцца буйныя запасы вадзянога лёду. Пры ўдарах дробных касмічных целаў утоеная вада выпараецца і тут жа замярзае і абсоўваецца на вялікай плошчы[16].
Варыянт другой. Утварэнне вады на паверхні астэроіда адбываецца ў выніку хімічных рэакцый, якія ўзнікаюць пад дзеяннем сонечнага ветру. Высокаэнергетычныя сонечныя пратоны ўзаемадзейнічаюць з вокісламі металаў з паверхні астэроіда, расшчапляючы іх на іоны. Гідраксільныя групы, якія ўтварыліся, а таксама іоны вадароду і кіслароду, злучаючыся паміж сабой, здольныя ўтварыць малекулы вады, якія абсоўваюцца на паверхню астэроіда і накопліваюцца там у відзе лёду[17].
Навукоўцы мяркуюць, што менавіта такога роду астэроіды, якія сутыкаліся з Зямлёй у перыяд позняй метэарытнай бамбардзіроўкі маглі быць крыніцамі вады на нашай планеце, бо на ранніх этапах сваёй гісторыі Зямля была занадта гарачая, каб утрымаць дастатковую колькасць вады. Такім чынам, амаль уся вада, якая існуе на Зямлі на даны час, з’яўляецца знешняга паходжання. А наяўнасць складаных арганічных злучэнняў у чарговы раз умацоўвае гіпотэзу пансперміі.
