Opus interrasile, літ. «праца, паголеная або саскрабаная прамежкава»[1] — гэта тэхніка ажурнай апрацоўкі металу з праколамі, вынайдзеная ў III стагоддзі нашай эры, якая засталася папулярнай у візантыйскіх ювелірных вырабах. Спосаб быў распрацаваны і папулярызаваўся ў Рыме, дзе металапрацоўшчыкі выкарыстоўвалі яго для вырабу арабескаў і іншых падобных канструкцый. Тэхніка прадугледжвае прабіванне адтулін у метале для імітацыі рашэцістых узораў, ажурных залатых упрыгажэнняў і гэтак далей. На метале часта малявалі ўзоры, а затым рознымі інструментамі здымалі патрэбныя кавалкі.
Тэхніку ўмоўна можна назваць ажурнай або праколатай працай. Эквівалентная тэхніка ў Японіі называецца сукасіборы і сустракаецца ў будыйскім мастацтве .