Renault 16

Renault 16
Вытворца Renault
Гады выпуску 1965—1980
Храналогія
◄Renault Frégate Renault 20/30►
Фотагалерэя на Wikimedia Commons Renault 16 на Вікісховішчы

Renault 16 — легкавы аўтамабіль кампаніі Renault. З 1965 па 1980 год выпушчана 1 846 459 адзінак[1]. «Еўрапейскі аўтамабіль года—1966»[2].

Лічыцца першым у свеце аўтамабілем сярэдняга класа з кузавам хэтчбек. Мадэль стала этапнай для еўрапейскага аўтабудавання, паклала пачатак папулярызацыі гэтага тыпу кузава, а таксама пярэдняга прывада.

Гісторыя

[правіць | правіць зыходнік]
Уручэнне П’еру Дрэйфусу (злева), генеральнаму дырэктару Renault, прыза «Еўрапейскі аўтамабіль года». 3 лютага 1966 года.
Прататыпы Renault 16
седан
седан
купэ
купэ

Распрацоўка праекта «115» пачалася ў 1961 годзе пад кіраўніцтвам Іва Жоржа (дырэктар канструктарскага бюро) і Гастона Жушэ (кіраўнік аддзела стылю). На пачатковым этапе аўтамабіль меў назву «Renault 1500». Выпрабаванні першых прататыпаў пачаліся ў Італіі восенню 1963 года. Тэрміны праектавання і распрацоўкі таксама былі абумоўлены будаўніцтвам з ліпеня 1963 па снежань 1964 новай фабрыкі ў Сандувілі, у прыгарадзе Гаўра. 2 снежня 1964 года былі зроблены першыя аўтамабілі «нулявой серыі». У студзені 1965 года пачалася серыйная вытворчасць. Прэм’ера адбылася на Жэнеўскім аўтасалоне 1965 года. Renault 16 выпускаўся толькі з кузавам хэтчбек, седан і купэ так і засталіся на стадыі прататыпаў.

У 1966 годзе Renault 16 атрымаў тытул «Еўрапейскі аўтамабіль года»[2].

У сакавіку 1968 года на салоне ў Жэневе «Рэно» прадставіла мадыфікацыю 16 TS з рухавіком аб’ёмам 1565 см³ магутнасцю 83 к.с. Праз год выходзіць у свет мадыфікацыя 16 TA з аўтаматычнай трансмісіяй.

У кастрычніку 1970 года адбылася першая мадэрнізацыя. Аўтамабіль атрымаў большыя заднія ліхтары і чорную панэль ніжэй багажных дзвярэй.

У верасні 1973 года дэбютавала топ-мадэль шэрагу — Renault 16 TX, аснашчаная рухавіком магутнасцю 93 к.с. і пяціступеньчатай каробкай перадач. Знешне яна адрозніваліся ад іншых версій мадэлі падвоенымі фарамі і размешчанымі пад імі паказальнікамі павароту. У камплектацыю TX дадалі спартыўныя колы Gordini, невялікі спойлер на задняй броўцы даху, ачышчальнік задняга шкла, таніроўку лабавога шкла, цэнтральны замок.

Renault 16 TX (1974—1980)

У верасні 1974 года алюмініевая рашотка радыятара зменена на пластыкавую, а з задніх крылаў прыбралі молдынгі.

У 1975 пачынаецца вытворчасць аўтамабіля, які прыйшоў на змену Renault 16, — больш буйной мадэлі 20/30, таксама з кузавам тыпу «хэтчбек». З-за адрознення ў памерах і адзінага агульнага матора абедзве машыны некаторы час выпускаліся паралельна. Але гама Renault 16 пачала паступова скарачацца — з 1977 года былі даступныя толькі мадыфікацыі TX і TA[1].

Аўтамабіль вырабляўся ў Францыі, Партугаліі, Югаславіі і Аўстраліі. У студзені 1980 года вытворчасць Renault 16 была завершана. Агульная колькасць выпушчаных аўтамабіляў — 1 846 459[1].

Апісанне

[правіць | правіць зыходнік]
{{{box_caption}}}
{{{box_caption}}}
Renault 16 TS (1965–1970)

З канструктыўнага пункту гледжання Renault 16 прадстаўляў сабой пярэднепрывадны аўтамабіль з пяцідзверным кузавам хэтчбек. Двухаб’ёмны кузаў меў доўгі капот з заглыбленнем па цэнтры, з вялікімі шыбамі і нахільнай задняй часткай. Асаблівасцю таксама былі кароткія навісі, асабліва спераду. Даўжыня — 4,24 метра, шырыня — 1,62 метра, вышыня — 1,45 метра, колавая база — 2,71 метра.

Renault 16 (выгляд ззаду з 1970 года)

Кампаноўка: з вынесенай наперад каробкай перадач і размешчаным падоўжна ў межах колавай базы рухавіком.

Салон

[правіць | правіць зыходнік]
Прыборная панэль

Рычаг пераключэння хуткасцяў для механічнай і аўтаматычнай каробак перадач знаходзіўся на правым баку рулявой калонкі. Такое яго размяшчэнне і размяшчэнне ручнога тормазу ў нагах утварала прасторнае месца кіроўцы, а таксама дазволіла размясціць падлакотнік паміж пярэднімі сядзеннямі. На некаторых мадэлях прапаноўваўся электрычны цэнтральны замок і электрычныя шклапад’ёмнікі ў пярэдніх дзвярах.

Салон меў сем варыянтаў канфігурацыі. Аб’ём багажніка пад паліцай — 346 літраў. Павялічыць аб’ём можна было ссунуўшы заднюю канапу на 150 мм наперад. Для перавозкі даўжэйшых грузаў падушка задняй канапы адкідвалася наперад, а спінку альбо падвесіць на рамянях гарызантальна пад столлю, альбо цалкам зняць. Максімальны аб’ём складае 1200 літраў. Пярэдні пасажыр мог выбраць адну з дзвюх камбінацый нахілу сядзення: для руху, або цалкам адкінуць спінку для адпачынку. У становішчы «мама» пасажырскае сядзенне адсоўвалася ўшчыльную да задняй канапы, каб спячае малое ў выпадку экстраннага тармажэння не звалілася ў прастору для ног паміж сядзеннямі[3].

Запасное кола, дамкрат і балонны ключ размешчаны пад капотам.

У 1970 годзе пярэднія сядзенні ўсіх варыянтаў атрымалі трохкропкавыя рамяні бяспекі. У 1979 годзе ў стандартную камплектацыю ўключаюцца рамяні бяспекі на задніх сядзеннях.

Рухавік

[правіць | правіць зыходнік]
Рухавік

Рухавік размешчаны падоўжна за пярэдняй воссю ўнутры колавай базы. Маторны шэраг уключаў розныя версіі чатырохцыліндравага раднага рухавіка з карбюратарам і 2 клапанамі на цыліндр. Гэта быў першы рухавік Renault цалкам выраблены з алюмінію. Першапачаткова матор развіваў магутнасць 55 к.с. пры працоўным аб’ёме 1470 см³ (76х81).

У сакавіку 1968 года дэбютавала мадыфікацыя «16TS». Рухавік быў расточаны да 1565 см³, атрымаў новую галоўку блока цыліндраў з нахільнымі клапанамі і паўсферычнай камерай згарання, а таксама двухкамерны карбюратар Weber 32DAR2[4].

З павелічэннем аб’ёма да 1647 см³ магутнасць вырасла да 93 к.с.[3]

Мадыфікацыя Аб’ём Тып Макс. магутнасць Макс. круцільны момант 0-100 км/г Макс. хуткасць
1.5[5] 1,5 л (1470 см³) R4, карбюратарны, OHV 60 к.с. (44 кВт) пры 5000 аб/хв 106 Нм пры 2800 аб/хв 16,9 с 142 км/г
1.6[6] 1,6 л (1565 см³) R4, карбюратарны, OHV 68 к.с. (50 кВт) пры 5000 аб/хв 114 Нм пры 3000 аб/хв ? ?
1.6 L[7] 1,6 л (1565 см³) R4, карбюратарны, OHV 56 к.с. (41 кВт) пры 5000 аб/хв 107 Нм пры 2500 аб/хв ? ?
1.6 TS[8] 1,6 л (1565 см³) R4, карбюратарны, OHV 84 к.с. (62 кВт) пры 5750 аб/хв 118 Нм пры 3500 аб/хв ? ?
1.6 TX[9] 1,6 л (1565 см³) R4, карбюратарны, OHV 94 к.с. (69 кВт) пры 6000 аб/хв 129 Нм пры 4000 аб/хв ? ?
1.6 TL[10] 1,6 л (1645 см³) R4, карбюратарны, OHV 66 к.с. (48,5 кВт) пры 5000 аб/хв 111 Нм пры 3000 аб/хв ? 150 км/г

Хадавая частка

[правіць | правіць зыходнік]

Падвеска, як пярэдняя, ​​так і задняя, была незалежнай, з тарсіёнамі ў якасці пругкага элемента. Характэрнай асаблівасцю аўтамабіля была розная колавая база: 2650 мм справа і даўжэйшая на 7 сантыметраў злева (2720 мм), што было звязана з канструкцыяй падвескі.

Да іншых асаблівасцей хадавой часткі варта аднесці стабілізатар папярочнай устойлівасці (на абедзвюх восях) і двухконтурныя тармазы (пярэднія — дыскавыя), прычым у заднім контуры стаяў рэгулятар, які размяркоўваў тармазныя высілкі ў залежнасці ад нагрузкі на вось.

Зноскі

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ а б в Französische Revolution (ням.). AutoBild Klassik (17 лютага 2009). Праверана 28 лістапада 2019.
  2. ↑ а б Car of the Year 1966 (англ.). caroftheyear.org. Праверана 28 красавіка 2024.
  3. ↑ а б Renault 16 TX (1975): Sitzprobe im Klassiker (ням.). de.motor1.com (26 красавіка 2024). Праверана 26 красавіка 2024.
  4. ↑ Perks of the job: Ford Cortina 1600E vs Renault 16TS vs Fiat 125S (англ.). classicandsportscar.com (16 сакавіка 2022). Праверана 27 красавіка 2024.
  5. ↑ 1965 Renault 16 technical specifications (англ.).
  6. ↑ 1965 Renault 16 technical specifications (англ.).
  7. ↑ 1976 Renault 16 L technical specifications (англ.).
  8. ↑ 1965 Renault 16 TS technical specifications (англ.).
  9. ↑ 1976 Renault 16 TX technical specifications (англ.).
  10. ↑ 1977 Renault 16 TL technical specifications (англ.).

Літаратура

[правіць | правіць зыходнік]
  • Альтернативные Жигули(руск.) // Авторевю : часопіс. — 2018. — № 14 (638). — С. 40-42.

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]