Інь і ян (陰陽) — у старажытнакітайскай міфалогіі і натурфіласофіі цёмны, жаночы пачатак (інь) і супрацьлеглы яму светлы, мужчынскі пачатак (ян). 3 эпохі Чжоў (1027—256 да н.э.) кітайцы разглядалі неба як увасабленне ян, а зямлю — інь. Увесь працэс светабудовы яны ўяўлялі як вынік узаемадзеяння інь і ян, не проціборства іх, а імкнення адно да аднаго. Сістэму інь і ян шырока выкарыстоўваў даасізм.