{{{імя}}} | |
---|---|
![]() | |
Асабістая інфармацыя | |
Пол | жанчына[1] |
Грамадзянства | |
Дата нараджэння | 9 студзеня 1921[3][2][…] |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 2 студзеня 2025[6][5] (103 гады) |
Месца смерці | |
Ліцэнзія FIG | [1] |
Найлепшыя вынікі на чэмпіянатах свету | |
Найлепшыя вынікі на Алімпіядзе | |
Агнеш Келеці (венг.: венг.: Keleti Ágnes, народжаная Клайн; 9 студзеня 1921[3][2][…], Будапешт, Каралеўства Венгрыя[4][5][…] — 2 студзеня 2025[6][5], Будапешт[5][6][…]) — венгерская гімнастка, пяціразовая алімпійская чэмпіёнка (1952, 1956), чэмпіёнка свету (1954, брусы), чэмпіёнка Венгрыі (1947—1954) па спартыўнай гімнастыцы. Найстарэйшая алімпійская чэмпіёнка сярод усіх памерлых спартсменаў.
Па нацыянальнасці яўрэйка. Пачала займацца гімнастыкай у 4 гады, а ў 16 гадоў заваявала свой першы нацыянальны тытул.
З-за пачатку Другой сусветнай вайны летнія Алімпійскія Гульні 1940 года былі адмененыя і Келеці часова спыніла трэніроўкі. Яна перажыла Халакост, выдаючы сябе за хрысціянку[7] і, хаваючыся ў вёсцы пад падробленымі дакументамі[8], у 1944 годзе выйшла замуж за гімнаста Іштвана Шаркана (пазней выступала пад гэтым прозвішчам — венг.: Ágnes Sárkány); у 1950 годзе яны развяліся. Яе бацька загінуў у Асвенціме, маці і сястра хаваліся і былі выратаваны Раулем Валенбергам[7].
Пасля вайны Келеці праходзіла кваліфікацыю для ўдзелу ў Алімпійскіх гульнях 1948 (прапусціла з-за траўмы), 1952 і 1956 гадоў.
Пасля XVI Алімпійскіх гульняў у Мельбурне (лістапад — снежань 1956 года) Келеці, скарыстаўшыся магчымасцю, атрымала палітычны прытулак у сувязі з увядзеннем у Венгрыю войскаў Савецкага Саюза і вырашыла застацца жыць у Аўстраліі разам з іншымі 44 венгерскімі атлетамі, якія вырашылі не вяртацца ў Венгрыю пасля Венгерскага паўстання 1956 года.
У 1957 годзе рэпатрыявалася ў Ізраіль, куды з Венгрыі таксама пераехалі яе маці і сястра. У гэтым жа годзе ў складзе ізраільскай каманды прыняла ўдзел у Макабіядзе . У Ізраілі працавала інструктарам па фізічным выхаванні ў Тэль-Авіўскім універсітэце, потым на працягу 34 гадоў — у Інстытуце імя Вінгейта ў Нетаніі разам з аднагодкай і абсалютнай алімпійскай чэмпіёнкай Марыяй Гарахоўскай . У 1959 годзе выйшла замуж за настаўніка фізкультуры Роберта Біра, які таксама іміграваў з Венгрыі; у гэтым шлюбе нарадзілася двое дзяцей.
У 2002 годзе імя Агнеш Келеці было ўключана ў «Сусветную Залу славы гімнастыкі» (Аклахома-Сіці, ЗША)[9].
У 2015 годзе вярнулася ў родны Будапешт пасля 58 гадоў жыцця ў Ізраілі.
14 лютага 2017 года Агнеш Келеці прысуджана Дзяржаўная прэмія Ізраіля ў галіне фізічнай культуры і спорту[10].
З красавіка 2019 года пасля смерці фінкі Лідзіі Відэрман Келеці з’яўляецца найстарэйшай сярод жывых алімпійскай чэмпіёнкай і алімпійскім прызёрам (сярод мужчын і жанчын). Найстарэйшая ў гісторыі спартсменка, якая выйграла больш за адзін медаль на Алімпійскіх гульнях.
8 ліпеня 2022 года ўстанавіла рэкорд па працягласці жыцця для жанчын, якія выйгралі алімпійскае золата — 101 год і 180 дзён.
17 сакавіка 2023 года стала найстарэйшай у гісторыі жанчынай-прызёрам Алімпійскіх гульняў — 102 гады і 67 дзён.
8 верасня 2023 года стала найстарэйшай алімпійскай чэмпіёнкай у гісторыі, апярэдзіўшы па ўзросце Шандара Тарыча — 102 гады і 242 дні.
Памерла 2 студзеня 2025 года[11].