Адольф Фік | |
---|---|
ням.: Adolf Fick | |
Дата нараджэння | 3 верасня 1829[1][2] |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 21 жніўня 1901[3][4][…] (71 год) |
Месца смерці | |
Грамадзянства | |
Дзеці | Рудольф Фік[d] |
Род дзейнасці | фізіёлаг, выкладчык універсітэта, біяфізік, урач |
Навуковая сфера | фізіка |
Месца працы | |
Альма-матар | |
Навуковы кіраўнік | Франц Людвіг Фік[d][6] |
Член у | |
Узнагароды |
медаль Катэніуса[d] (1893) |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Адольф Ойген Фік (ням.: Adolf Eugen Fick; 3 верасня 1829, Касэль, Германія — 21 жніўня 1901, Бланкенберге, Бельгія) — нямецкі фізік і фізіёлаг. Брат анатома Франца Людвіга Фіка, дзядзька афтальмолага Адольфа Гастона Ойгена Фіка.
Фік пачаў сваю працу ў вывучэнні матэматыкі і фізікі, перш чым усвядоміў сваю схільнасць да медыцыны. Затым ён атрымаў доктарскую ступень у галіне медыцыны ў Марбургскім універсітэце ў 1851 годзе. Атрымаўшы ступень, ён пачаў сваю працу ў якасці празектара.
У 1855 годзе Фік адкрыў закон дыфузіі. У 1870 годзе ён быў першым, хто вымераў сардэчны выкід, выкарыстоўваючы тое, што цяпер завецца прынцыпам Фіка.
Фіку ўдалося двойчы апублікаваць свой закон дыфузіі, так як ён ужываецца ў роўнай ступені і ў фізіялогіі, і ў фізіцы. Яго праца прывяла да распрацоўкі прамога метаду Фіка для вымярэння сардэчнага выкіду.