Алег Іванавіч Шкабара

Алег Шкабара
Поўнае імя	Алег Іванавіч Шкабара
Нарадзіўся	15 лютага 1983(1983-02-15)[1][2] (41 год) Мінск, БССР, СССР
Грамадзянства	Беларусь
Рост	179 см
Вага	74 кг
Пазіцыя	абаронца, паўабаронца
Інфармацыя пра клуб
Клуб	Астравец
Пасада	старшы трэнер
Клубная кар’ера[* 1]
2000 Трактар (Мінск) 15 (2) 2001—2005 Дынама (Масква) 18 (0) 2003—2004 →  БАТЭ (Барысаў) 53 (11) 2006—2007 Гомель 21 (1) 2007 →  Урал (Екацярынбург) 25 (2) 2008—2010 Дынама (Мінск) 50 (5) 2011—2016 Нафтан (Наваполацк) 120 (8) 2017 Смалявічы-СТІ 25 (1) 2018 Спадарожнік (Рэчыца) 11 (2) 2018—2019 Маладзечна 6 (0)
Нацыянальная зборная[* 2]
2001 Беларусь (да 19) 3 (0) 2002—2005 Беларусь (да 21) 30 (5) 2005—2006 Беларусь 5 (2)
Трэнерская кар’ера
2021— Астравец трэнер
Колькасць гульняў і галоў за прафесійны клуб лічыцца толькі для розных ліг нацыянальных чэмпіянатаў, адкарэктавана станам на 16 сакавіка 2021. Колькасць гульняў і галоў за нацыянальную зборную ў афіцыйных матчах, адкарэктавана станам на 20 лістапада 2017

Алег Шкабара (нар. 15 лютага 1983, Мінск) — беларускі футбаліст (паўабаронца) і трэнер. У цяперашні час працуе трэнерам у клубе «Астравец».

Клубная кар’ера

Пачаў кар’еру ў клубе «Трактар» у 2000 годзе, у наступным сезоне з’ехаў у Расію ў маскоўскае «Дынама», але там гуляў, у асноўным, у дублі «бела-блакітных», за асноўны склад маскоўскага клуба правёў 4 матчы (у тым ліку 2 у Кубку). З «Дынама» вярнуўся ў Беларусь, выступаючы за БАТЭ, а потым зноў за «Дынама», выступіўшы яшчэ ў 16 гульнях. Пасля гуляў за клуб «Гомель», екацярынбургскі «Урал». З 2008 па 2010 гады Алег Шкабара выступаў за мінскае «Дынама».

У студзені 2011 года падпісаў двухгадовы кантракт з «Нафтанам»^[3]. Другую палову сезона 2012 прапусціў з-за траўмы. У студзені 2013 года падоўжыў кантракт з «Нафтанам» і неўзабаве стаў капітанам наваполацкага клуба. Пачынаў сезон на пазіцыі цэнтральнага абаронцы, пасля замацаваўся на пазіцыі апорнага паўабаронцы, якім заставаўся і ў сезоне 2014. У лютым 2015 года яшчэ на год падоўжыў кантракт з «Нафтанам»^[4]. У сезонах 2015—2016 заставаўся капітанам каманды, але на полі з’яўляўся нерэгулярна, шмат матчаў прапускаючы з-за траўм.

У лютым 2017 года стала вядома, што Шкабара стаў іграком «Смалявічаў-СТІ»^[5]. Дапамог смалявіцкаму клубу па выніках сезона 2017 выйсці ў Вышэйшую лігу, аднак сам пасля гэтага пакінуў каманду.

У лютым 2018 года зноў далучыўся да «Нафтана», аднак у сакавіку адмовіўся падпісваць кантракт з клубам^[6]. Пазней далучыўся да рэчыцкага «Спадарожніка»^[7] і пачаў у яго складзе сезон 2018. Пакінуў рэчыцкі клуб у ліпені 2018 года, а ў жніўні стаў іграком клуба «Маладзечна», у складзе якога выступаў да канца 2019 года, зрэдку з’яўляючыся на полі. У верасні 2020 года далучыўся да «Мёраў» у чэмпіянаце Віцебскай вобласці^[8].

У лютым 2021 года заняў пасаду старшага трэнера ў «Астраўцы»^[9].

Міжнародная кар’ера

Гуляў за моладзевую і нацыянальную зборныя.

Дасягненні

• 02 Срэбраны прызёр чэмпіянату Беларусі (4): 2003, 2004, 2008, 2009
• Уладальнік Кубка Беларусі: 2012

Крыніцы

1. Oleg Shkabara // Transfermarkt — 2000. Праверана 9 кастрычніка 2017.
   <a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q2449070"></a>
2. Aleh Shkabara // FBref
   <a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q56239490"></a>
3. Футбол. Олег Шкабара заключил контракт с «Нафтаном» (руск.). champ.by (5 студзеня 2011). Архівавана з першакрыніцы 16 ліпеня 2018. Праверана 3 мая 2024.
4. Гунчак, Зюлев, Сучков, Хотов, Шкабара и Демидович продлили соглашения с "Нафтаном" (руск.). football.by (9 лютага 2015). Праверана 3 мая 2024.
5. Шкабара, Степанов, Ковалюк и Воронков подписали контракты со "Смолевичами-СТИ" (руск.). football.by (2 лютага 2017). Праверана 3 мая 2024.
6. Шкабара отказался переходить в «Нафтан» (руск.). by.tribuna.com.
7. Шкабара на просмотре в речицком «Спутнике» (руск.). by.tribuna.com.
8. Футбол. Олег Шкабара перешел в "Миоры" (руск.)(недаступная спасылка). pressball.by (15 верасня 2020). Архівавана з першакрыніцы 22 снежня 2021. Праверана 16 сакавіка 2021.
9. Шкабара стал старшим тренером в "Островце" (руск.). football.by (4 лютага 2021). Праверана 3 мая 2024.