Аляксандр Гейштар (польск.: Aleksander Gieysztor; 17 ліпеня 1916, Масква — 9 лютага 1999, Варшава) — польскі гісторык, медыевіст, прэзідэнт Польскай акадэміі навук.
Нарадзіўся ў шляхецкай сям’і гербу «Гейштар». Бацька -- Аляксандр Гейштар, меў маёнтак у Ізбішчы[10]. Падчас Першай сусветнай вайны сям’я пераехала ў Маскву, з 1921 года жыла ў Варшаве.
Скончыў гістарычны факультэт Варшаўскага ўніверсітэта (1937). Браў удзел у вераснёўскай кампаніі 1939 года як падхарунжы запасу. Падчас нацысцкай акупацыі Польшчы працаваў у Бюро інфармацыі і прапаганды галоўнага камандавання Арміі Краёвай, дзе быў адным з кіраўнікоў аддзела інфармацыі. Удзельнічаў у Варшаўскім паўстанні 1944 года. Адначасова з падпольнай дзейнасцю выкладаў у Тайным універсітэце, у 1942 годзе абараніў доктарскую дысертацыю.
З ліпеня 1945 года — ад’юнкт Дзяржаўнага інстытута гісторыі мастацтваў і інвентарызацыі помнікаў. З верасня 1945 года — ад’юнкт, з 1949 года — экстраардынарны прафесар сярэднявечнай гісторыі Польшчы і дапаможных гістарычных дысцыплін Варшаўскага ўніверсітэта. Да 1975 года быў дырэктарам Інстытута гісторыі Варшаўскага ўніверсітэта. З 1960 года — ардынарны прафесар. Чытаў лекцыі ва ўніверсітэце да канца жыцця.
У 1964 годзе Гейштар падпісаў ліст 34-х інтэлектуалаў да старшыні Савета міністраў Юзафа Цыранкевіча з заклікам да змены польскай культурнай палітыкі ў адпаведнасці з правамі, замацаванымі ў Канстытуцыі. Пасля ганенняў на «падпісантаў» з боку ўладаў ён падпісаў ліст у The Times, што ў Польшчы няма палітычных рэпрэсій і змешчана крытыка Радыё «Свабодная Еўропа» (але не было адмаўлення зместу папярэдняга ліста). У 2-й палове 1970-х гадоў удзельнічаў у дзейнасці арганізацыі апазіцыйнай інтэлектуальнай эліты Польскае незалежнае пагадненне .
Калі ў студзені 1971 года было прынята рашэнне пра аднаўленне Каралеўскага замка ў Варшаве, Гейштар стаў членам Грамадзянскага камітэта рэканструкцыі. З 1971 года — акадэмік Польскай акадэміі навук. З 1975 года — намеснік старшыні камітэта па рэканструкцыі Каралеўскага замка, быў першым дырэктарам музея Каралеўскага замка (да 1991 года). Займаўся навуковымі праблемамі гісторыі замка, першыя яго публікацыі на гэтую тэму былі ў 1950-х гадах.
З 12 снежня 1980 да 1984 і ў 1990—1992 гадах — прэзідэнт Польскай акадэміі навук. З 1986 года член Кансультатыўнай рады пры старшыні Дзяржаўнага савета Войцеху Ярузэльскім. У 1989 годзе — удзельнік Круглага стала («пляцоўкі» для дыялогу ўлады і апазіцыі), афіцыйна ў складзе ўрадавай дэлегацыі, але адначасова меў і давер прадстаўнікоў «Салідарнасці».
У 1986—1992 гадах — старшыня Варшаўскага навуковага таварыства. У 1984 годзе быў членам Грамадзянскага камітэта святкавання 40-годдзя Варшаўскага паўстання. У 1994 годзе быў адным з заснавальнікаў Пултускай акадэміі гуманітарных навук, якая ў 2002 годзе была названа яго імем.
Памёр 9 лютага 1999 года.
Аўтар больш за 500 публікацый, у тым ліку: