Скончыў Ітанскую школу і каледж Крайст-Чорч Оксфардскага ўніверсітэта (1925). У маладосці прафесійны гулец у крыкет, выступаў за зборную. У 1934 годзе абраны ўпершыню ў Палату абшчын, засядаў там з перапынкамі да 1951 года, заўсёды як кансерватар. У 1960—1963 і 1970—1974 — міністр замежных спраў Вялікабрытаніі.
Х’юм быў першым прэм’ер-міністрам Вялікабрытаніі, які нарадзіўся ў XX стагоддзі і апошнім членам Палаты лордаў, прызначаным на пасаду прэм’ера з гэтай палаты. Таксама быў апошнім прэм’ер-міністрам, кандыдатуру якога абраў асабіста манарх (каралева Лізавета II). У 1965 годзе Дуглас-Х’юм у якасці лідара апазіцыі правёў рэформу, у выніку якой была ўпарадкавана працэдура абрання лідара Кансерватыўнай партыі. З тых часоў брытанскі манарх фактычна страціў магчымасць уплываць на прызначэнне прэм’ер-міністра. Стаўшы прэм’ерам, Дуглас-Х’юм адмовіўся ад свайго пэрскага тытула 14-га графа Х’юм, які насіў пасля смерці бацькі ў 1951 годзе, быў пераабраны ў Палату абшчын як дэпутат (адзіны такі выпадак за ўсю гісторыю парламента).
З 1974 года Дуглас-Х’юм вярнуўся ў Палату лордаў, але ўжо як пажыццёвы пэр з тытулам барона Херсела. Пасля смерці яго сын Дэвід стаў спадчынным пэрам (15-м графам Х’юм) і сам заняў месца ў Палаце лордаў, якое захаваў і пасля парламенцкай рэформы.